ลูกแพร์อมยิ้มให้กับอาการหน้าแดงของคนตรงหน้า ยื่นมือไปหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู เห็นแค่ชื่อแบรนด์ที่อยู่บนถุงก็รู้แล้วว่าของข้างในคืออะไร ซึ่งพอเปิดออกดูก็เป็นอย่างที่คิดเอาไว้
ยกทรงบูมบูมสองตัวที่ยี่ห้อ ไซซ์ และสีแบบเดียวกับที่พังไปเมื่อเช้าคือสิ่งที่อยู่ในถุง หันไปมองคนที่ซื้อมันมาให้ก็อยากจะกระโดดเข้าไปกอด ดึงใบหน้าหล่อเหลาที่แดงกว่าตอนแรกเข้ามาจูบให้สมกับความน่ารัก
เริ่มเห็นด้วยกับหมีภีมแล้วสิที่อยากให้พอร์ชกลับห้อง
“ขอบคุณนะหมีภีม” พูดจบก็ขยับตัวเองเข้าไปนั่งเบียดกายแกร่งอย่างออดอ้อน มองสบตาปิ๊งๆ อยากจะอ้อนมากกว่านี้ ติดที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแค่สองคน
ชอบจริงๆ เวลาภีมเขินที่ถูกเธอเรียกว่า ‘หมีภีม’
ผู้ชายอะไรเขินแล้วโคตรน่ารัก
“ก็นึกว่าโกรธ เห็นไม่รับโทรศัพท์”
ลูกแพร์อมยิ้ม เกือบจะโกรธแล้วเหมือนกัน ทว่าพอมาคิดดูอีกทีมันก็เป็นความผิดของเธอด้วยที่ไม่แยกเก็บให้ดีเอาไปรวมก
