หนึ่งชั่วโมงต่อมา...
“สวัสดีครับ วันนี้ผมสองคนขอร่วมแจมด้วยนะครับ”
เสียงเข้มของซีนที่ดังแข่งกับเสียงเพลงทำให้ทุกคนในโต๊ะเงยหน้าขึ้นมอง ส่งยิ้มให้ซีนกับบลูอย่างคุ้นเคย ไม่ได้แปลกใจที่เห็นทั้งสองคนมาโผล่ที่โต๊ะ เพราะรู้จักกันอยู่แล้วและก็รู้จากคีนที่ส่งข้อความเข้ามาในกลุ่มแล้วว่าทั้งสองคนจะมาร่วมแจมด้วย
“ตอแหลสัส!”
คำพูดของพอร์ชกับสองที่พูดขึ้นพร้อมกันทำให้ซีนที่ตั้งใจแนะนำตัวอย่างสุภาพหันไปมองตาขวาง
“เขาเรียกคนมีมารยาทครับ”
“เขาที่หมายถึงคนอื่น?” พอร์ชเลิกคิ้วถาม
“หมายถึงกูครับ”
“รู้จักกันมาเกือบสามปีกูก็เพิ่งรู้ว่ามึงรู้จักคำนี้กับเขาด้วย” พอร์ชเบ้ปาก
ถ้าคนพูดเป็นไอ้บลูเขาก็อาจจะอยู่นิ่งๆเงียบๆ แต่ทว่าพอเป็นไอ้ซีนพูดบอกเลยว่าเงียบไม่ไหว ปกติไอ้ซีนมันเคยพูดจาเพราะๆแบบนี้ที่ไหน เสียงดังไม่พอ ขี้โวยวายอีกต่างหาก สถุนที่สุดในกลุ่มก็มันนี่แหละ
นอกจากรวยกับหน้าตาพอไปวัดไปวา บอกเลยว
