“รอไปพร้อมกัน”
ภีมพูดโดยที่ไม่ยอมปล่อยมือ ทำให้ลูกแพร์ที่เงยหน้ามองอยู่แล้วถึงกับหน้าแดง ดวงตากลมโตรีบหลุบต่ำเพื่อหลีกเลี่ยงการมองสบตา ทว่าการกระทำนั้นยิ่งทำให้ใบหน้าที่เห่อร้อนอยู่แล้วยิ่งร้อนขึ้นกว่าเดิมเมื่อเห็นอุ้งมือหนาที่กระชับอยู่กับมือเล็กของตัวเอง
นอกจากจะร้อนที่ใบหน้า มือที่ถูกภีมกุมเอาไว้ก็ร้อนตามไปด้วย
กลายเป็นว่าเธอกับภีมยืนจับมือกันอยู่แบบนั้นจนกระทั่งถึงคิวตัวเองที่ต้องสแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อรับตั๋วหนัง
“ปล่อยมือเราก่อนมั้ย จะได้ถนัด” พูดเองก็เขินเอง ทว่าคงไม่ใช่เธอคนเดียวที่เขินดูจากใบหูที่แดงก่ำของภีมเขาเองก็คงเขินไม่ต่างจากเธอ
ลูกแพร์ขยับออกห่างเพื่อให้ภีมสแกนคิวอาร์โค้ดรับตั๋ว ระหว่างยืนรอก็พยายามบังคับจิตใจตัวเองให้กลับมาเป็นปกติ ไม่ให้เต้นเร็วจนคนข้างๆจับได้
ไม่ถึงหนึ่งนาทีตั๋วหนังสองใบก็ตกลงมาในช่องรับตั๋ว เมื่อได้ตั๋วหนังก็ไปต่อกันที่เคาน์เตอร์เพื่อซื้อป๊อปคอร์น
