รังรักมาเฟียร้าย

รังมาเฟีย

"คุณเป็นใคร เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนะ คุณจับฉันมาทำไม?" มารีน่าถามเสียงสั่น แต่ปราศจากคำตอบจากคนตรงหน้า เธอจึงก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เนื้อตัวสั่นเทิ้ม และยังรู้สึกหนาวเพราะเครื่องปรับอากาศที่เย็นเกินกว่าอุณหภูมิปกติ

เซบาสเตียนจ้องมองดวงตาประกายสั่นระริกของมารีน่า เป็นครั้งแรกที่เขามองเห็นความงดงามของผู้หญิง แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าคมคายก็ยังคงเรียบเฉย

"ฉันมีธุระสำคัญจะคุยกับเธอ ไม่ต้องกลัวไปหรอก" เซบาสเตียนบอกเท่านั้นแล้วจึงเดินกลับไปนั่งที่โซฟาที่เดิม เขาผายมือเชิญหญิงสาวให้นั่งลงตรงโซฟาด้านขวามือตน

"เชิญนั่ง" ร่างเล็กเดินไปนั่งลงตามคำเชิญ

"ถ้ามีธุระสำคัญจะคุยกับฉันจริงๆ ทำไมถึงไม่ไปคุยกันดีๆ ตั้งแต่แรกล่ะ ทำไมคนของคุณถึงได้ลักพาตัวฉันขึ้นรถมาที่นี่?" มารีน่ายังคงตกใจกับเหตุการณ์นี้ เธอเสียขวัญและไม่พอใจ

"ฉันไม่รู้ว่าลูกน้องฉันลักพาตัวเธอมา และฉันก็ไม่ได้เป็นคนออกคำสั่งให้พวกเขาปฏิบัติรุนแรงกับเธอแบบนั้นด้วย"

"แต่คุณก็เป็นคนสั่งให้พวกเขาพาตัวฉันมาที่นี่"

"เจมส์คงไม่รู้วิธีที่จะพูดให้เธอยอมมาที่นี่ เอาเป็นว่าเรื่องนั้นลืมมันไปซะ เพราะถึงยังไงตอนนี้เธอก็นั่งอยู่ตรงนี้อย่างปลอดภัยแล้ว"

"แต่ฉันไม่รู้สึกถึงความปลอดภัยเลย คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมในบ้านมีแต่ผู้ชายชุดดำคอยเฝ้าอยู่เต็มบ้านไปหมดแบบนี้ หรือว่าพวกคุณจะเป็น..."

"เป็นอะไร?" เขาพเยิดหน้าถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น สีหน้าราบเรียบทว่าแววตาดุดัน มารีน่าอ้ำอึ้งและหวาดกลัว

"เป็น...เอ่อ...แต่คนพวกนี้ไม่มีอยู่จริงหรอก" หญิงสาวพูดในลำคอ

"เธอคิดว่าฉันเป็นคนพวกไหน?" เขาถามอีก แม้สีหน้าจะไม่ได้มีความอยากรู้อยากเห็น แต่ก็อยากรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

"ท่าทางเหมือนพวกมาเฟียไง แต่คนพวกนี้ก็คงมีแค่ในหนังสือนิยาย ไม่มีอยู่จริงๆ หรอก"

"แล้วทำไมเธอถึงคิดว่าคนพวกนี้ไม่มีจริงๆ?" เซบาสเตียนเฝ้ารอคำตอบ เขาอยากรู้ว่าหญิงสาวคิดอย่างไร เพราะเรื่องกลุ่มมาเฟียคงไม่ใช่เรื่องปกติในประเทศไทย

"นี่อย่าบอกนะว่าคุณเป็นมาเฟียจริงๆ?" มารีน่าเบิกตาโตด้วยความตกใจ เซบาสเตียนจ้องมองหญิงสาวอยู่เช่นนั้นโดยไม่พูดอะไร

"ใช่แน่ๆ แล้วที่นี่ก็เป็นรังมาเฟีย มีพวกบอดี้การ์ดคอยเฝ้าตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง แล้วนี่คุณจับฉันมาทำไม อย่าบอกนะว่าจับฉันมาเรียกค่าไถ่ ไม่สิ พวกมาเฟียรวยอยู่แล้วนี่ งั้นเรื่องความลับเหรอ ไม่นะ! ฉันไม่ได้ไปรู้ความลับอะไรของพวกคุณนะ ฉันสาบาน ฉันไม่เคยรู้จักพวกคุณมาก่อน ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น"

"เลิกพูดมากซะที!" เซบาสเตียนหมดความอดทน เขาตะคอกเสียงดังเสียจนมารีน่าสะดุ้งตกใจ เธอจ้องมองใบหน้าคมคายด้วยความหวาดกลัว ดวงตากลมโตเอ่อคลอด้วยน้ำตา

"นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

"ก็กำลังจะคุยธุระนี่ไง ฉันเซบาสเตียน เธอชื่ออะไร?" เขาแนะนำตัว น้ำเสียงอ่อนโยนลงเล็กน้อยแม้จะฟังดูฝืนใจพูด

"ฉันชื่อมารี"

"อายุ?"

"ฮะ?"

"แค่อายุตอบยากมากนักหรือยังไง?"

"ปะ เปล่า อายุยี่สิบเอ็ด คุณล่ะ?" ในเมื่อเขามีสิทธิ์ถาม เธอก็มีสิทธิ์ถามเช่นเดียวกัน

"สามสิบสอง"

"จริงเหรอ?" มารีน่าไม่ได้จะชมว่าเขาหน้าเด็ก แต่คงเพราะเซบาสเตียนเป็นหนุ่มฝรั่ง ไหนจะเอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนชีวิตมีแต่ปัญหาอยู่ตลอดเวลา ทำให้ใบหน้าของเขาดูเกินเลยอายุไปเล็กน้อย

"ทำไม?"

"ปะ เปล่า..."

"เมื่อไหร่จะเรียนจบ?"

"อีกสองเดือน ทำไม?" เธอสงสัย เพราะเซบาสเตียนเอาแต่ถามเรื่องที่ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับเขาเลยสักนิด

"ฉันมีข้อเสนอ"

"ฮะ...ข้อเสนออะไร?"

"ฉันไม่อยากอ้อมค้อม ฉันต้องการมีลูก แต่ไม่ต้องการคบหาหรือใช้ชีวิตกับผู้หญิงคนไหน ดังนั้นฉันจึงกำลังมองหาใครสักคนเพื่อมาอุ้มบุญลูกของฉัน ฉันจะจ่ายค่าจ้างให้ตามที่เธอเรียกร้อง เท่าไหร่ก็ได้"

มารีน่าเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ อยู่ดีๆ ก็มีผู้ชายแปลกหน้ามาเสนอให้เธออุ้มบนลูกของเขา พร้อมกับจะจ่ายเงินให้ตามที่เรียกร้อง ช่างดูไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย

"ฝันเหรอวะ?" มารีน่าพึมพำเป็นภาษาไทย ขณะที่มือเรียวกำลังลูบไล้แขนของตน ก่อนจะจิกเล็บหยิกเนื้อของตนเองอย่างแรง

"โอ๊ย! ไม่ได้ฝัน" มารีน่าสะดุ้งตกใจ

"เธอหยิกตัวเองทำไม?" เซบาสเตียนขมวดคิ้วยุ่ง เขาแปลกใจ เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นใครทำอะไรทำเช่นนี้มาก่อน

มารีน่าจ้องมองใบหน้าคมคาย ดวงตาสีฟ้าประกายหม่น เรือนผมสีทองเซตขึ้นเป็นระเบียบ จมูกโด่งคม มองโดยรวมแล้วช่างหล่อเหลาราวนายแบบฝรั่งบนปกนิตยสาร เขาแลดูเป็นผู้ชายไร้อารมณ์ เย็นชาไร้ความรู้สึก 'แต่อยากมีลูก'

"คิดนานขนาดนี้ฉันหวังว่าเธอจะไม่ปฏิเสธ"

"ฉันปฏิเสธ..."

"อะไรนะ?" เซบาสเตียนจ้องมองใบหน้าสวยคมตรงหน้า แววตาดุดันฉายแววผิดหวัง หรือมารีน่าแค่คิดไปเองว่าเขาจะมีอารมณ์ความรู้สึก

"เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อยู่ๆ คุณจะมาขอให้ฉันอุ้มบุญให้คุณได้ยังไงกัน อีกอย่างถ้าในแง่ของกฎหมาย คนที่อุ้มบุญให้คุณได้ก็ต้องเป็นญาติของคุณ แต่ประเด็นสำคัญคือฉันยังเรียนไม่จบ และเมื่อฉันเรียนจบฉันก็ต้องทำงาน ฉันคงไม่สามารถอุ้มบุญลูกของคุณได้จริงๆ" มารีน่าปฏิเสธออกไปตามตรง

เซบาสเตียนไม่ได้พูดอะไรอีก เขาทำสีหน้าครุ่นคิดเสียจนหญิงสาวทำตัวไม่ถูก เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้าน แต่ไม่เห็นคนเดินเพ่นพ่านแม้แต่คนเดียว ผิดกับตอนที่เดินเข้ามาโดยสิ้นเชิง

"งั้นก็เชิญเธอกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะให้เจมส์ขับรถไปส่งเธอที่บ้าน"

มารีน่าพยักหน้าตอบรับ เธอไม่ได้รู้สึกผิดแต่ยังรู้สึกงวยงง ร่างเล็กลุกขึ้นจากโซฟาและหมุนตัวเดินออกไป โดยไม่กล้าหันกลับมามองชายหนุ่มที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม

เซบาสเตียนเองก็ไม่ได้มองตามหลังขณะที่มารีน่าเดินออกจากบ้านของตนไป แต่เขากลับเหลือบไปเห็นผ้าเช็ดหน้าของหญิงสาวหล่นอยู่บนโซฟาที่นั่งเมื่อครู่

มือหนาเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมา เขาจ้องมองผ้าเช็ดหน้าสีเดียวกันกับดวงตาของตน และยังได้กลิ่นหอมประจำตัวของมารีน่าอีกด้วย

เซบาสเตียนหลับตาพริ้ม เขาเผลอสูดดมกลิ่นหอมของผ้าเช็ดหน้า ก่อนจะลืมตาขึ้นมาเพราะได้ยินฝีเท้าของบอดี้การ์ด จึงรีบเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไว้ในกระเป๋าเสื้อสูทของตนเอง

"เจมส์ขับรถออกไปส่งผู้หญิงแล้วครับ" เควินรายงานเจ้านาย เขาเป็นอีกหนึ่งบอดี้การ์ดคนสนิทของเซบาสเตียน

"เธอไม่รับข้อเสนอ" เซบาสเตียนบอก เควินไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนกล้าปฏิเสธข้อเสนอที่มีค่าตอบแทนมหาศาลเช่นนี้

"เธอไม่ฉลาดพอจึงไม่รับข้อเสนอของคุณเซบ ไว้เราค่อยมองหาผู้หญิงคนใหม่ก็ได้ครับ"

"ไม่ ฉันคิดว่าเธอฉลาดมากต่างหาก ฉันจะเอาคนนี้..." เซบาสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่าเด็ดขาด เควินแปลกใจ

"แต่เธอปฏิเสธข้อเสนอของนายแล้วนี่ครับ"

"ใช่ มันเป็นครั้งแรกที่ถูกผู้หญิงปฏิเสธ มันทำให้ฉันมีความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อโดนปฏิเสธ นายก็รู้ บางทีฉันก็เฝ้ารอช่วงเวลานี้มานานมากแล้ว ช่วงเวลาที่ใครสักคนหนึ่งทำให้ฉันเจ็บปวดได้ ใครสักคนที่ทำให้ฉันไม่ต้องเย็นชามากนัก..."

เซบาสเตียนพูดด้วยอารมณ์เหม่อลอยเล็กน้อย เควินรู้จักนิสัยเจ้านายดี ว่าเขาไม่เคยมีอารมณ์ความรู้สึกให้กับใคร ไม่รู้ทุกข์ไม่รู้สุข จนกลายเป็นคนเย็นชาเช่นที่เห็น

"โทรบอกให้เจมส์เฝ้าที่หน้าบ้านมารีทั้งคืนจนถึงเช้า พรุ่งนี้ไม่ว่าเธอจะไปทำอะไรที่ไหนให้สะกดรอยตามไป รอจนถึงช่วงเวลาที่สะดวกของพรุ่งนี้ ฉันจะเป็นคนไปรับเธอเอง" เซบาสเตียนออกคำสั่ง

"ครับ" บอดี้การ์ดหนุ่มรับคำสั่ง จากนั้นจึงเดินกลับไปยังห้องนอนของตนเอง ขณะที่เซบาสเตียนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม...