รังรักมาเฟียร้าย

ฉันอยากได้เธอ

มารีน่ากระวนกระวายใจเรื่องที่ตนถูกจับตัวมา เธอเดินวกไปวนมาอยู่ภายในห้องนอนของเซบาสเตียนตามลำพัง และกำลังครุ่นคิดหาวิธีหนีออกไปจากที่นี่อีกด้วย

"เซบาสเตียน เก็บโทรศัพท์ไว้ไหนกัน..." มารีน่าครุ่นคิด จากนั้นจึงเริ่มค้นหาโทรศัพท์จากลิ้นชักต่างๆ

เมื่อค้นหาไปทั่วห้องนอนแต่กลับไม่เจอ หญิงสาวไม่รู้ว่าจะไปตามหาโทรศัพท์ของตนจากที่ไหน เพราะบ้านหลังใหญ่โตราวกับคฤหาสน์ อีกทั้งชายหนุ่มก็ใช้เวลาส่วนมากอยู่ในห้องทำงาน ซึ่งเป็นไปได้สูงว่าโทรศัพท์อาจจะอยู่ที่นั่น

พอนึกขึ้นมาได้มารีน่าก็เดินตรงไปยังประตูห้องนอน แต่บานประตูกลับถูกเปิดออก โดยเจ้าของห้องที่กำลังยืนทำหน้าทำบึ้งตึงอยู่

ร่างสูงกำยำก้าวเข้ามาภายในห้องนอน ทำให้มารีน่าจำใจต้องก้าวถอยหลังกลับเข้ามาจนเกือบถึงโซฟา บานประตูถูกปิดลงเสียงดัง

"จะไปไหน?" เขาถามเสียงดุ

"กำลังจะลงไปข้างล่างไง จะให้อยู่แต่ในห้องนอนทั้งวันเลยหรือยังไง?"

"ถ้าอยู่แต่ในบ้านมันน่าเบื่อ อยากจะออกไปไหนมาไหนเหมือนคนทั่วๆ ไปเธอก็รีบรับเข้าเสนอของฉันซะ แล้วเธอจะได้อยู่อย่างสบาย"

"อย่ามาหลอกฉันซะให้ยาก ฉันไม่ใช่เด็กนะที่จะเชื่อคำพูดของคุณ" มารีน่ากลอกตาไปมา และยังกอดอกเมินหน้าหนีมาเฟียหนุ่ม

"ฉันไปหลอกอะไรเธอ?" เซบาสเตียนพเยิดหน้าถาม เขาหงุดหงิด เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำท่าทางเช่นนี้ตอนที่คุยกับตน

"ฉันจะใช้ชีวิตอยู่อย่างสบายได้ยังไงในเมื่อฉันต้องอุ้มท้องลูกให้คุณ?"

"แล้วอุ้มท้องลูกให้ฉันมันลำบากขนาดนั้นหรือยังไง ฉันไม่ได้จะให้เธอทำอะไรซะหน่อย"

"ก็คุณไม่เข้าใจความลำบากของผู้หญิงที่ต้องอุ้มท้องเก้าเดือนไงว่าต้องเสียสละมากแค่ไหน ทั้งอารมณ์ การเปลี่ยนแปลงของร่างกาย"

"ไม่ต้องมาพูดให้ฉันรำลึกบุญคุณของแม่ เธออุ้มท้องไม่ต้องทำงาน เธอคลอดออกมาเธอไม่ต้องเลี้ยง แค่รับเงินก้อนโตไปชีวิตเธอจะได้สุขสบาย"

"ทุกวันนี้ฉันก็ไม่ได้ลำบากอะไรมาก ก็แค่เรียนจบแล้วก็ไปหางานทำ ใช้ชีวิตเหมือนคนปกติทั่วไป"

"เธอลำบากแน่ถ้าเธอไม่ยอมรับข้อเสนอของฉัน" เซบาสเตียนหันมาพูดราวกับว่าเขากำลังขู่ มารีนาครุ่นคิด และหรี่ตามองคนตรงหน้าราวกับกำลังจับผิด

"บอกเหตุผลจริงๆ ฉันมาว่าทำไมถึงต้องเป็นฉัน ทั้งๆ ที่มีผู้หญิงตั้งมากมายที่เต็มใจมาอุ้มบุญลูกให้คุณแล้วก็รับเงินก้อนโตที่คุณจะให้"

มารีน่าสงสัยเรื่องนี้มาสักพัก เพราะดูเหมือนเซบาสเตียนจะปล่อยตนไปแล้วครั้งแรก แต่ก็ไปตามจับกลับมาอีกจนได้ มันต้องมีเหตุผลอื่นเป็นแน่

ขณะที่ชายหนุ่มกำลังนึกถึงโทมัส น่าแปลกใจที่เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ลูกพี่ลูกน้องของตนสนิทสนมกับมารีน่า

"ฉันก็แค่ไม่รู้ว่าจะไปหาใครมาอุ้มบุญให้ก็เท่านั้นเอง" เซบาสเตียนโกหก เพราะเขาไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไร

"คุณก็ให้นางบำเรอของคุณอุ้มบุญให้คุณก็ได้นี่ จริงๆ ไม่เห็นต้องอุ้มบุญเลย ทำลูกกันจริงๆ ยังได้" มารีน่าพูดเสียงแผ่วเบาลงในประโยคท้าย เซบาสเตียนตวัดหางตามองหญิงสาว

"แต่ฉันอยากให้เธอเป็นแม่ของลูกไง!" เขาพูดโพล่งขึ้นเสียงดังราวกับไม่ได้ตั้งใจ

"ฮะ?"

"ฉันหมายถึงว่าอยากให้เธออุ้มบุญให้ ฉันได้ไม่อยากจ้างผู้หญิงคนอื่น เพราะฉะนั้นไม่ต้องพยายามยัดเยียดผู้หญิงคนไหนให้ฉัน"

"ฉันไม่ได้ยัดเยียด เราแค่กำลังคุยกันแบบผู้ใหญ่ เพราะเรื่องแบบนี้มันก็ต้องเกิดขึ้นจากการยินยอมทั้งสองฝ่าย ไม่ใช่การบังคับขู่เข็ญแบบนี้"

"ฉันไม่ได้บังคับเธอ ฉันบอกว่าให้เวลาเธอคิดหนึ่งอาทิตย์"

"แต่คุณขู่ว่าฉันจะเดือดร้อนถ้าฉันไม่ยอมอุ้มบุญให้คุณ" เซบาสเตียนฉุกคิด จริงอยู่ที่เขาพูดเช่นนั้น แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย เพียงแค่ต้องการให้มารีน่าเป็นแม่ของลูกตน

"เมื่อวานฉันตามเธอไปที่มหาวิทยาลัย ตอนที่ฉันกำลังรอรับเธออยู่ ฉันเห็นเธอยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง" มารีน่าเองก็เพิ่งจะนึกถึงโทมัส และเพิ่งจะนึกถึงสิ่งที่เขาขอตนเมื่อวานนี้ด้วย

"นี่อย่าบอกนะว่าคุณตามฉันตั้งแต่ที่ฉันอยู่มหาวิทยาลัย ตามไปที่ร้านอาหารแล้วก็ตามฉันกลับไปที่คอนโดด้วย" มารีน่าทำตาโตตกใจ เธอเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยที่ชีวิตกำลังถูกสะกดรอยตามเช่นนี้

"จริงๆ ฉันตั้งใจจะไปรับเธอที่หน้ามหาวิทยาลัย แต่เธอดันออกไปกับเพื่อนซะก่อน"

"อย่าทำแบบนี้กับฉันอีก" เธอพูดเสียงดุ

"ตกลงจะตอบได้หรือยัง ว่าผู้ชายฝรั่งตัวสูงที่เธอคุยด้วยก่อนที่จะออกไปกับเพื่อน เขาเป็นใคร เธอรู้จักกับเขาเหรอ?" เซบาสเตียนเพียงแค่อยากรู้ว่ามารีน่าจะตอบเรื่องโทมัสว่าอย่างไร

"ก็แค่คนรู้จัก เขาเป็นเพื่อนกับรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัย"

"แค่รู้จัก?" เซบาสเตียนเลิกคิ้วถาม

"และเขาก็ไม่เคยฉุดฉันมาแบบนี้ด้วย"

"หึ!" ชายหนุ่มแค่หัวเราะพลันส่ายหน้าน้อยๆ

สำหรับโทมัสแล้ว ในสายตาของคนอื่นเขาเหมือนเป็นหนุ่มหล่อผู้ดี สุภาพบุรุษผู้ให้เกียรติผู้หญิง แต่ไม่มีใครรู้จักตัวตนที่แท้จริงของชายหนุ่มเลย

ผิดกับเซบาสเตียนที่เป็นคนตรงไปตรงมา ไม่เคยเสแสร้งเพราะไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไร แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีผู้หญิงเข้าหา เพราะเขาเป็นหนุ่มฝรั่งหล่อเหลา เทพเจ้าปั้นได้รูปงามตามแบบฉบับหนุ่มคอเคเซียน

"แล้วเขาคุยอะไรกับเธอ?"

"แล้วคุณจะมาถามเรื่องส่วนตัวของฉันทำไม ฉันจะคุยอะไรกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ" มารีน่าตอบพลันหย่อนก้นนั่งลงบนพนักวางแขนโซฟา เซบาสเตียนจึงเดินเข้ามาใกล้

"อยู่ห่างๆ จากผู้ชายคนนี้ไว้ อย่าไว้ใจใครง่ายๆ" เขากดเสียงต่ำ น้ำเสียงหนักแน่นราวกับออกคำสั่ง มารีน่าขมวดคิ้วแปลกใจ เรื่องอะไรที่เธอต้องอยู่ห่างจากโทมัส

"คุณพูดอย่างกับรู้จักกับคุณโทมัส?" หญิงสาวหรี่ตามองคนตรงหน้าด้วยแววตาจับผิด

"รู้จักหรือไม่รู้จักมันไม่สำคัญหรอก" เซบาสเตียนตอบพลันเมินหน้าหนี

"แล้วคุณมาบอกให้ฉันอยู่ห่างๆ จากเขาทำไม แถมบอกไม่ให้ไว้ใจเขา คุณนั่นแหละที่ไม่น่าไว้ใจ" เซบาสเตียนชักสีหน้าหงุดหงิดเมื่อมารีน่าพูดเช่นนั้น เขาจ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาผิดหวัง

"ฉันยอมรับก็ได้ว่ารู้จักกับโทมัส แต่มันไม่ได้เป็นคนดีอะไรมากนักหรอก"

"คุณกำลังกล่าวหาว่าคนอื่นเป็นคนไม่ดี ในขณะที่คุณฉุดตัวฉันมากักขังหน่วงเหนี่ยวไว้ที่นี่ แล้วก็ยังบังคับให้ฉันยอมรับข้อเสนอบ้าๆ นั่น คุณดีตายล่ะ"

"อย่างน้อยฉันก็พูดและยื่นข้อเสนออย่างตรงไปตรงมา ไม่ได้เสแสร้งเหมือนกับมัน ถ้าให้ฉันเดาตอนนี้มันคงสารภาพรักเธอแล้วก็ขอเธอเป็นแฟนแล้วใช่มั้ย?"

มารีน่าอึ้งไปเล็กน้อยที่เซบาสเตียนรู้เรื่องนี้ ดวงตากลมโตกะพริบถี่ ตอนนี้เธอยิ่งรู้สึกสับสน ว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรต่อกันเป็นแน่ และเริ่มสงสัยเรื่องที่โทมัสขอตนเป็นแฟนด้วย...

คอมเมนต์มาคุยกันด้วยหนา ขอบคุณค่า ❤❤