รังรักมาเฟียร้าย

คลอเคลีย

ไนต์คลับ

เซบาสเตียนออกมาดื่มกับโนอาห์เพื่อนสนิท เขามีเรื่องไม่ค่อยสบายใจ แต่ก็ไม่เชิงว่าเป็นเรื่องของมารีน่ากับโทมัสเสียทีเดียว ชายหนุ่มเครียดเรื่องที่จะต้องมีลูกเสียมากกว่า

"จะเครียดทำไมเรื่องมีลูก มันไม่ยากขนาดนั้นหรอกสำหรับพวกคนรวยล้นฟ้าอย่างแก" โนอาห์พูดขณะที่กำลังรินเหล้าลงแก้ว เซบาสเตียนกระดกน้ำเมาเข้าปากรวดเดียวอึกใหญ่

"ยากสิ ในเมื่อคนที่ฉันอยากให้เป็นแม่ของลูกเขาไม่ยอมท้อง" ชายหนุ่มเอาแต่นึกถึงใบหน้าสวยของมารีน่า

"ฮะ! มีคนไม่ยอมกับแกด้วยเหรอ?"

"มีสิ สงสัยเขาคงอยากจะมีลูกกับไอ้โทมัสใจจะขาด" เซบาสเตียนพูดเสียงเบา ทำให้โนอาห์ไม่ได้ยินว่าชายหนุ่มพูดถึงใคร

"คนที่เขาไม่ยอมก็ไม่ต้องไปบังคับ หาคนใหม่มาอุ้มท้องก็แค่นั้น อยากได้แค่ลูกไม่ใช่เหรอ ไม่ได้อยากได้เมียซะหน่อย"

เซบาสเตียนหันขวับไปมองหน้าเพื่อนสนิททันที เขาฉุกคิด มันก็จริงอย่างที่โนอาห์ว่า ตนไม่ได้ต้องการแม่ของลูก แต่ต้องการเพียงแค่ลูกเท่านั้น

"แต่ฉันว่าฉันเห็นน้องชายแก มันเดินมาโน่นแล้ว"

"มันไม่ใช่น้องชายฉัน" เซบาสเตียนจ้องมองไปยังโทมัสที่กำลังเดินตรงมาหาตน

ปกติทั้งสองอยู่คนละบ้าน จะมีการพบเจอกันเพียงแค่ตอนเข้าบริษัทเท่านั้น สองหนุ่มไม่สนิทกันเสียด้วยซ้ำ แม้จะเป็นลูกพี่ลูกน้องที่ถูกเลี้ยงมาด้วยกันโดยบิดาของเซบาสเตียนนั่นเอง

"ไงครับ นึกว่าพี่เลิกเข้าผับเข้าบาร์เพื่อเตรียมตัวเป็นพ่อที่ดีแล้วซะอีก" โทมัสเอ่ยทักทายขึ้นก่อน เซบาสเตียนยกยิ้มมุมปาก จ้องมองลูกพี่ลูกน้องด้วยแววตาไม่เป็นมิตร

"แล้วนายล่ะ ไม่ต้องเตรียมตัวเป็นพ่อที่ดีเหมือนกันหรอกเหรอ?"

"ฮ่าๆๆ ผมไม่ใช่พี่นะครับ ผมไม่ได้ต้องการตำแหน่งอะไรพวกนั้นก็เลยไม่ได้เตรียมตัวอะไร แต่ถ้าผมบังเอิญมีลูกขึ้นมาในช่วงเวลานี้มันก็ช่วยไม่ได้ เพราะว่าผมเป็นคนมีหัวจิตหัวใจ มีความรักแล้วก็อยากจะสร้างครอบครัวกับผู้หญิงสักคนหนึ่ง"

"หึ!" เซบาสเตียนแสยะยิ้มให้กับความเสแสร้งของโทมัส

"สำหรับพี่มันคงง่าย พี่จะไปจ้างผู้หญิงคนไหนมาอุ้มท้องให้ก็ได้ แต่สำหรับผม ผมไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอนครับ ลูกของผมต้องเกิดจากผู้หญิงที่ผมรักเท่านั้น"

"หึ งั้นก็อย่าลืมพาผู้หญิงของนายมาแนะนำให้ฉันรู้จักด้วยก็แล้วกัน ฉันอยากรู้จักเมียนายไว้ เผื่อว่าฉันไม่อยากได้ตำแหน่งพวกนี้แล้วยกให้นายทั้งหมด ฉันจะได้สบายใจว่านายมีผู้หญิงที่เหมาะสมคอยอยู่เคียงข้าง"

เซบาสเตียนพูดจบแล้วจึงกระดกเหล้าเข้าปากอีกครั้ง จากนั้นจึงเดินพรวดพราดออกจากไนต์คลับไปเพราะไม่ต้องการเสวนากับโทมัสมากไปกว่านี้ ส่วนโนอาห์ยังคงนั่งดื่มอยู่ที่เดิมเช่นนั้น

@บ้านเซบาสเตียน

"ห้ามไม่ให้มารีใช้โทรศัพท์เด็ดขาด ไม่ว่าจะโทรศัพท์ใครก็แล้วแต่ รวมทั้งโทรศัพท์บ้านด้วย" เซบาสเตียนออกคำสั่งระหว่างที่เขาก้าวลงจากรถและเดินเข้ามาในบ้าน ชายหนุ่มเกรงว่าหญิงสาวจะติดต่อกับโทมัส

"คุณเซบครับ แต่เราจะจับเธอมาขังไว้แบบนี้ไม่ได้นะครับ" เจมส์เตือนสติเจ้านาย

"ฉันไม่ได้จับมารีมาขังไว้ ฉันไม่ได้ทรมานอะไรเขาสักหน่อย"

"แต่วันนี้เธอไม่ยอมทานอะไรเลยครับ เธอประท้วงจะขอแต่โทรศัพท์คืน แล้วก็ขอออกไปจากที่นี่ด้วย" เซบาสเตียนเพียงแค่ฟัง เขาครุ่นคิด

"ตอนนี้มารีอยู่ไหน?"

"อยู่บนห้องนอนคุณเซบนั่นแหละครับ" ชายหนุ่มยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา เวลาห้าทุ่มเช่นนี้มารีน่าคงหลับไปแล้ว ร่างสูงกำยำจึงเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของตนเอง

บานประตูถูกปิดลงแผ่วเบา ไฟในห้องนอนถูกปิดหมดรวมถึงโคมไฟตรงหัวเตียงด้วย เซบาสเตียนเดินตรงมายังเตียงนอน และทิ้งตัวนั่งลงข้างกายมารีน่าซึ่งหลับไปแล้ว

"นอนหลับสบายขนาดนี้ ยังหาว่าฉันจับเธอมาขังไว้อีกนะ" ชายหนุ่มพึมพำเสียงเบา เขาจ้องมองใบหน้าสวยในความมืดสลัว มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบา อยู่ๆ เซบาสเตียนก็คิดถึงมารดาขึ้นมา แม้ว่านางจะจากไปนานมากแล้วก็ตาม

"แปลกจัง..." เขารู้สึกอบอุ่น รู้สึกปลอดภัย รู้สึกราวกับว่ามารีน่าคือจุดหมายปลายทางในการกลับบ้าน เซบาสเตียนไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มานานมากแล้วตั้งแต่ที่เขาสูญเสียมารดาไป

"อื้ม..." เสียงของหญิงสาวดังขึ้นแผ่วเบาระหว่างที่ร่างเล็กพลิกตัวเปลี่ยนท่านอน ท่อนแขนเล็กจึงเหวี่ยงมาเกยบนต้นขาของเซบาสเตียน

มารีน่านอนหลับสบายราวกับเป็นเตียงนอนของตนเอง ชายหนุ่มเอื้อมมือไปกดรีโมทเครื่องปรับอากาศให้อุ่นขึ้นเล็กน้อย จากนั้นเขาจึงค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงนอน ท่อนแขนเล็กมารีน่าหล่นลงไปวางอยู่บนฟูกนุ่ม

เซบาสเตียนเปิดไฟห้องน้ำ จากนั้นจึงถอดเสื้อผ้าออกจนกายกำยำเปลือยเปล่า เขาทำเช่นนี้เป็นประจำ เปลือยกายเดินไปทั่วในห้องนอนของตนเอง รวมถึงนอนโดยไม่สวมใส่อะไรเลย

เสียงฝักบัวในห้องน้ำผ่านไปราวสิบนาทีทำให้มารีน่ารู้สึกตัวตื่น เธอยกมือขึ้นมาขยี้ตา ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟหัวเตียง ร่างเล็กค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง พลันจ้องมองไปยังนาฬิกาติดผนัง จึงเห็นว่าเพิ่งจะห้าทุ่มกว่า จำได้ว่าตนหลับไปตั้งนานหลายชั่วโมงแล้ว

"นึกว่าเช้าแล้ว" หญิงสาวพึมพำ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของเซบาสเตียนซึ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงอีกฝั่ง

มือเรียวรีบเอื้อมไปหยิบเอาโทรศัพท์มาถือไว้ แต่เป็นจังหวะที่บานประตูห้องน้ำถูกเลื่อนเปิดออก มารีน่าหันขวับไปมอง จึงเห็นเซบาสเตียนยืนเปลือยกายอยู่ เธอเห็นเรือนร่างทุกสัดส่วนของเขาชัดเจนจนต้องเบิกตาโพลง

"อ๊ายยย! ไอ้บ้า!" หญิงสาวโวยวายและรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้เป็นการปิดตา

เซบาสเตียนก้าวขาฉับๆ สี่ห้าก้าวก็เดินมาถึงเตียงนอน เขาก้าวขาขึ้นเตียง และดึงผ้าห่มออกเพื่อที่จะแย่งเอาโทรศัพท์ในมือของมารีน่าคืนมา

"เอาโทรศัพท์คืนมา"

"ไปใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้นะ" เธอไม่ยอมคืนโทรศัพท์ให้ และยังเอาซ่อนโดยการนั่งทับไว้

ใบหน้าสวยเมินไปทางอื่นเพราะเซบาสเตียนเปลือยไปทั้งตัว แต่เธอพอจะเข้าใจได้ว่าสำหรับพวกเขาการเปลือยตัวเช่นนี้ส่วนใหญ่เป็นเรื่องปกติ แต่ตรงนั้นของชายหนุ่มมันดันแข็งชันชี้ขึ้นเพดาน ลำท่อนใหญ่ซ้ำยังเป็นลำยาว มารีน่าโวยวายแทบไม่ออก

"เธอเอาโทรศัพท์ฉันไปก็ปลดล็อกหน้าจอไม่ได้อยู่ดี เพราะฉะนั้นอย่าคิดอะไรที่มันจะทำให้ตัวเธอเป็นอันตราย" เขาขู่เสียงเบา

มารีน่าเองก็คิดเช่นนั้น ตนคงไม่สามารถปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์ของชายหนุ่มได้ จึงยอมคืนโทรศัพท์ให้เขาแต่โดยดี

หญิงสาวยกก้นงอนขึ้นเล็กน้อย แล้วหยิบเอามือถือขึ้นมาพร้อมกับยื่นคืนให้กับเซบาสเตียน ชายหนุ่มรับมาและเอาไปวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงเช่นเดิม

"ไปใส่เสื้อผ้าได้แล้ว" เธอบอกราวกับเป็นการออกคำสั่ง

"ฉันไม่ใส่ ปกติฉันก็นอนโดยที่ไม่ใส่อะไรแบบนี้อยู่แล้ว" เขาไม่พูดเปล่า ร่างกำยำทิ้งตัวนอนลงอีกฝั่งหนึ่งของเตียงนอน พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้ครึ่งท่อน มารีน่ายังคงมองเห็นแผงอกกำยำ

เซบาสเตียนมีรอยสักที่ต้นแขนด้านซ้ายขึ้นมายังหัวไหล่ มารีน่าจ้องมองมันด้วยความหลงใหล ก่อนจะสังเกตเห็นว่าคนเจ้าเล่ห์กำลังแกล้งหลับตาพริ้ม

"ฉันไปนอนห้องรับแขกข้างล่างก็ได้" เธอบอกเท่านั้นแล้วจึงหันหลังให้ชายหนุ่ม กำลังจะก้าวขาลงจากเตียง แต่เซบาสเตียนกลับลุกขึ้นนั่ง และกอดรั้งร่างเล็กจากด้านหลัง ท่อนแขนแกร่งโอบกอดรอบเอวบางไว้แน่น

"อื้อ! ปล่อยนะ!" มารีน่าดิ้นสุดแรง แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงมหาศาลของเซบาสเตียนได้

"ข้างล่างมีแต่ผู้ชายเต็มไปหมด แน่ใจนะว่าอยากลงไปนอนข้างล่าง" ชายหนุ่มขู่เสียงดุ มารีน่าจึงยอมหยุดดิ้นและครุ่นคิด หญิงสาวนิ่งเงียบไปจนเซบาสเตียนแปลกใจ...

สองคนนี้ ใกล้ละๆ 555 อ่านจบแล้วส่งคอมเมนต์มาให้กำลังใจปันหยีด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ ❤❤