“ออกไป!”
ลัลล์นลินออกปากไล่คนโดยไม่หันไปมอง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร ตั้งแต่เธอนอนเจ็บอยู่ที่โรงพยาบาล มีไม่กี่คนหรอกที่เธอได้พบ เพราะความเผด็จการของใครบางคน นอกจากอมลฉวีที่จงใจมาเยาะเย้ยเธอวันนั้น ก็มีแค่พัสกรเท่านั้นแหละที่แวะมาตรวจอาการเธอทุกวัน
ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาตรวจ จึงไม่น่าจะใช่พัสกร
ส่วนจอมเผด็จการคนนั้น... เธอไม่อยากพูดถึง ไม่อยากที่จะจดจำเขาด้วยซ้ำ คนที่อยากเจอกลับไม่เจอ ส่วนคนที่อยากจะสาปส่งกลับวนเวียนอยู่รอบสายตาตลอด
เธอไม่สนว่าเขามาทำไม แต่เธอไม่อยากจะเห็นหน้าเจษณะแม้แต่วินาทีเดียว!
“อะไรกัน เพิ่งมาถึงก็จะไล่อากลับบ้านแล้วเหรอ?”
ได้ยินน้ำเสียงล้อเลียน ลัลล์นลินก็หันขวับไปมองทันที เห็นรดิศล้วงสองมือลงในกระเป๋ากางเกง ยืนหน้าทะเล้นขี้เล่นในแบบที่เธอคุ้นเคย
“อาเล็ก...”
เดิมคิดว่าตัวเองเจ็บจนด้านชาไม่สามารถร้องไห้ได้อีกแล้ว แต่ในตอนที่สิ้นหวังที่สุดกลับได้เห็นคนที่เป็น
