เจษณะไม่แปลกใจเลยสักนิดที่วันนี้เขาสามารถเข้ามาห้องฟักฟื้นของลัลล์นลินได้ โดยที่ไม่ถูกไล่ตะเพิดออกไปเหมือนทุกครั้ง
นั่นก็เพราะเขารู้ว่าเธอมีเรื่องอยากจะพูดกับเขา เขาเองก็มีแผนการอยู่ในใจเช่นกัน...
เมื่อหลายวันก่อนที่รดิศมาเยี่ยมลัลล์นลิน เขาไม่ได้จากไปไหน ยืนอยู่หน้าห้องของเธอ ได้ยินทุกอย่างที่พวกเขาพูดคุยกัน ฟังเสียงร้องไห้คร่ำครวญปานจะขาดใจแล้วเหมือนใจเขาจะขาดตามเธอไปด้วย
มันปวดใจมากเหลือเกิน...
ไม่เคยมีสิ่งใดทำให้เขาเจ็บปวดไปมากกว่านี้อีกแล้ว ทุกเส้นประสาทราวกับถูกเข็มนับพันทิ่มแทงพร้อมๆ กัน ไม่ต้องพูดว่าความเจ็บนั้นมีมากขนาดไหน
เขายืนอยู่ตรงนั้นราวกับซากศพ มองภาพเธอที่โผซบอ้อมอกของชายอื่น แล้วร้องไห้พรั่งพรูความเสียใจออกมาด้วยความปวดร้าว
เจ็บปวดที่สุดที่ใครคนนั้นไม่ใช่เขา... คนที่คอยปลอบโยนเธอ ซับน้ำตาให้เธอ กอดเธอไว้ด้วยไออุ่น เป็นที่พึ่งพิงไว้วางใจในยามที่เธอต้องเผชิญกับทุก
