ลัลล์นลินลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ทุกครั้งที่ตื่นยังคงเห็นกำแพงสีขาวโพลนล้อมรอบตัวเธออย่างน่าหดหู่หม่นหมอง
ไม่รู้ว่าเธอนอนอยู่โรงพยาบาลมากี่วันแล้ว?
รู้แต่ว่านานมาก น่าจะเป็นเดือนได้แล้วละมั้ง...
คงเพราะเธอได้รับบาดเจ็บรุนแรง นอกจากขาที่เดินไม่ได้แล้ว ยังมีแผลแตกบนศีรษะด้วย แต่ตอนนี้ตกสะเก็ดแล้ว ไม่ต้องพันแผล แค่ดูแลรักษาความสะอาดให้ดีก็พอ
พัสกรที่เป็นหมอเจ้าของไข้เธอบอกว่า เธอยังมีโอกาสที่จะกลับมาเดินได้ตามปกติ ขอแค่ยอมเข้ารับการผ่าตัด
แต่เธอจะผ่าไปเพื่ออะไรล่ะ?
เรื่องจะหายหรือไม่หาย เธอไม่อยากสนใจอีกแล้ว...
ที่ผ่านมาเธอเหนื่อยมาก เหนื่อยทั้งกายและใจ เหนื่อยกับการใช้ชีวิตที่มีแต่ความทุกข์ทนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถ้าเลือกได้เธอก็อยากจะหลับตาลงแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีกเลย
แบบนี้เธอจะได้พ้นทุกข์เสียที...
ลัลล์นลินยอมรับว่าความคิดนี้ ‘ขี้ขลาด’ แต่หากเทียบกับการต้องเผชิญหน้ากับเจษณะและอมลฉวีที
