เขาไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ ได้แต่เฝ้ามองลัลล์นลินอาละวาด และเอาตัวบังอมลฉวีไม่ให้ได้รับบาดเจ็บ มือทั้งสองกำหมัดแน่นอยู่ตลอด
เมื่อทุกอย่างจบลง ความเงียบก็ครอบคลุมภายในเป็นเวลานาน ทุกอย่างหยุดนิ่งเงียบสงัด ได้ยินเพียงเสียงหอบหายใจสะท้านและใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของลัลล์นลิน ก่อนที่เธอจะหลับตาลง ยกมือกุมหัวปล่อยตัวเองให้จมอยู่ในห้วงทุกข์ระทม
เจษณะไม่ได้เดินเข้าไปหาเธออย่างที่อยากทำ เขากลัวจะยิ่งไปกระตุ้นอารมณ์ของเธอมากกว่าเดิม ทำเพียงก้มลงเก็บแหวนแต่งงานขึ้นมา กำมันเอาไว้แน่น
ลัลล์นลินบอกว่าจะหย่ากับเขา...
เขายอมรับว่าทนไม่ได้!
เธอสามารถด่าทอเขาอย่างไรก็ได้ จะอาละวาดขว้างปาข้าว ประทุษร้ายหรือเย็นชากับเขา เขาก็พร้อมยอมเต็มใจ แต่อย่างเดียวที่ไม่ได้
เขาไม่มีวันหย่ากับเธอเด็ดขาด!
“เธอพักผ่อนซะ”
เขาหลีกเลี่ยงพร้อมกับหันหลังเดินออกไป แต่ได้ยินเสียงกรีดร้องแผดลั่นไล่หลังมา
“ฉันจะหย่า!”
