หัวใจของลัลล์นลินเย็นเฉียบ ลางร้ายยิ่งคืบคลานเข้ามาจนคนทั้งคนอดที่จะตัวสั่นไม่ได้ เธอเหมือนจะรู้ผลลัพธ์รางๆ
ไม่! ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้...
เธอคงไม่โชคร้ายขนาดนื้หรอกใช่ไหม?
ลัลล์นลินกำหมัดแน่นแล้วทุบลงไปที่ขาทั้งสองข้างหลายๆ ครั้ง เพื่อพิสูจน์ข้อสงสัยของตัวเอง ทุกครั้งที่ทุบลงไปหัวใจของเธอก็เหมือนจะแตกสลาย เพราะมันตอกย้ำให้รู้ว่าสิ่งที่เธอหวาดกลัวนั้นเกิดขึ้นแล้ว และเป็นความจริงที่ยากจะยอมรับได้
“ไม่! ไม่จริง! มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ! ไม่เอา...”
ลัลล์นลินกรีดร้องอย่างเสียศูนย์ สีหน้าตื่นกลัวเต็มไปด้วยน้ำตา ส่ายหัวอย่างเอาเป็นเอาตาย สองมือเงื้อขึ้นจนสุดแล้วทุบลงไปที่ท่อนขาเต็มๆ แรงสะบัดทำให้สายน้ำเกลือหลุดกระเด็น มีเลือดหยดลงมาจากหลังมือเธอ แต่ลัลล์นลินไม่รับรู้อะไรแล้ว ยังคงทำร้ายตัวเองอย่างคลุ้มคลั่ง
“ไม่! ฉันไม่อยากพิการ...”
เจษณะโผเข้าสวมกอดหญิงสาวอย่างแนบแน่น เขาไม่อาจทนเห็น
