ลัลล์นลินลืมตาขึ้นมาภายในบ้านสิรพลากรที่คุ้นเคย ตรงที่เธอยืนอยู่เป็นสวนที่ตอนเด็กๆ ชอบมาวิ่งเล่นกับคุณพ่อ
นั่นไงละ... พอเหลียวมองไปที่มุมโปรดก็พบว่าท่านนั่งยิ้มให้เธออยู่
ข้างกายคุณพ่อยังมีคุณปู่และผู้หญิงที่สวยงามอีกคนนั่งอยู่ด้วยกันคนละฝั่ง ถึงจะเคยเห็นแค่ในรูป แต่เธอก็รู้ทันทีด้วยสัญชาตญาณว่านั่นคือคุณแม่ผู้ล่วงลับของเธอ
ลัลล์นลินขมวดคิ้ว
พวกท่านจากโลกนี้ไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ?
ไม่รอให้เธอคิด คุณปู่ก็กวักมือเรียกเธอให้เข้าไปหา ลัลล์นลินฉีกยิ้มด้วยความดีใจ ไม่คิดอะไรก็วิ่งเข้าไปทันที สวมกอดพวกท่านทั้งสามเอาไว้แนบแน่น หัวใจอิ่มเอิบเปี่ยมไปด้วยความคิดถึงโหยหาแฝงมากับความโศกเศร้าอาดูร
“หลินคิดถึงทุกคนมากๆ เลยค่ะ” เธอพูดเสียงสั่น น้ำตารื้นคลอเบ้าก่อนจะไหลรินอย่างห้ามไม่อยู่
“พวกเราก็คิดถึงหนูเหมือนกัน” นิรุจน์บอกเสียงนุ่มพลางยกมือลูบหัวที่น่ารัก
ลัลล์นลินเงยหน้ามองคุณพ่อ ยิ้มทั้งน้ำตา
