เจษณะมองตอบลัลล์นลินแววตาเป็นประกาย มีความพออกพอใจอยู่ในนั้น รอยยิ้มกว้างปรากฎบนใบหน้าเจ้าเสน่ห์ เขาพยักหน้าแล้วเอ่ยกับอมลฉวีว่า
“หลินพูดมาก็ถูก คุณทำงานที่นี่ถือว่าเป็นพนักงานคนหนึ่ง ผมไม่อยากให้ใครมาว่าคุณได้ว่าอาศัยความสัมพันธ์ส่วนตัวมากกว่าความสามารถ พวกเราควรจะเว้นระยะห่างสักหน่อยดีกว่า”
“แต่...” อมลฉวีทำท่าจะแย้ง แต่ก็ถูกเจษณะตัดบทอย่างนิ่มนวล
“คุณไปทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานเถอะ ไม่ต้องห่วงผมกับหลิน ถือโอกาสนี้สร้างความสนิทสนมและเรียนรู้งานให้มากๆ มันจะเป็นประโยชน์กับคุณนะออม”
ลัลล์นลินมองอมลฉวียืนเม้มปากแน่น มองเจษณะอย่างตัดพ้อ แล้วสะบัดหน้าเดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ เธอเลิกคิ้วอย่างแปลกใจไม่น้อย
ทำไมเขาถึงเข้าข้างเธอมากกว่าแฟนของเขา?
ไม่กลัวว่าหล่อนจะงอนจนไม่ยอมพูดด้วยรึไง?
ระหว่างที่กำลังสงสัย เจษณะก็กุมมือเธอไว้ถูเบาๆ แล้วยกหลังมือขึ้นมาจุมพิต ถามเธออีกครั้งราวกับเรื่องของเ
