อาศัยช่วงเวลาทองตอนที่เจษณะมีงานด่วนต้องเดินทางไปบริษัท ลัลล์นลินไม่รอช้ารีบพิสูจน์ข้อสงสัยที่เก็บงำไว้ในใจทันที
หญิงสาวลุกขึ้นนั่งเอนกาย มองไปยังขาตัวเองที่เหยียดยาว ตลบผ้าห่มออก แล้วเพ่งสมาธิไปที่นิ้วเท้า ออกแรงกระดิก ปลายนิ้วก็ขยับ
ลัลล์นลินฉีกยิ้มด้วยความตื่นเต้น ดีใจแทบจะกรี๊ดลั่นห้อง สิ่งที่เธอคิดไว้เป็นความจริง จึงขยับการทดลองขึ้นไปอีกสเต็ปหนึ่ง ทิ้งขาทั้งสองขาลงไปข้างเตียง ค่อยๆ หย่อนกายถ่ายน้ำหนักลงไป มือทั้งสองจับยึดขอบเตียงเอาไว้แน่นหนา
“เอ้า...ฮึบ!” เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วทิ้งตัวพยายามลุกยืน
ครั้งแรกขาเธอทรุดลงไปกองกับพื้น แต่ลัลล์นลินไม่ยอมแพ้ เข้าใจได้ว่าตัวเองนั่งอยู่บนรถเข็นมานาน ขาอาจจะยังไม่แข็งพอ มีอาการชาหรืออ่อนแรงบ้างเป็นธรรมดา เธอกัดฟันใช้สองมือช่วยพยุงตัวขึ้นอย่างไม่เร่งรีบ ลุกขึ้นยืนอีกครั้งอย่างค่อยเป็นค่อยไป แม้ขาจะสั่นพั่บๆ แต่ในที่สุดเธอก็สามารถยืนทรงตั
