อมลฉวีเบิกตาโพลง ปากคอสั่น คำพูดที่เด็ดเดี่ยวเหมือนจะตัดหล่อนฉับออกจากสารบบในชีวิตของเขาโดยไม่ลังเล ทำให้หัวใจคนแทบจะหยุดเต้น เลือดทุกหยดในกายถูกแช่แข็งทันที
“ฉันไม่ได้ทำ คุณเข้าใจผิดนะคะเจษ ฉันไม่ได้ทำจริงๆ”
หล่อนส่ายหัวดิกปฏิสธท่าเดียว อยากเอื้อมมือไปหาเขา แต่พบว่าระยะห่างนั้นอยู่ไกลเกินไป ไกลราวกับอยู่กันคนละโลก
“เข้าใจผิด? หึ!” เจษณะแค่นเสียงเยาะ รอยยิ้มยิ่งดูลุ่มลึกมากเท่าไร ความโหดร้ายในตัวเขาก็ยิ่งแผ่รังสีทะมึนออกมามากเท่านั้น
“รู้ไหมว่าทำไมคุณถึงยังยืนอยู่ที่นี่ได้ ทั้งๆ ที่รู้ว่าคุณก่อกรรมทำชั่วอะไรเอาไว้บ้าง เพราะเห็นแก่ที่คุณพิการยังไงละ ผมถึงยอมปล่อยให้คุณลอยนวลมาจนถึงทุกวันนี้ แต่คุณก็ไม่สำนึก ไม่เคยเรียนรู้ที่จะกลับตัวกลับใจ กลับยิ่งทำเรื่องชั่วๆ มากขึ้นกว่าเดิม คนอย่างคุณมันเกินเยียวยาแล้วจริงๆ อมลฉวี ต่อให้เปรียบว่าคุณคืองูพิษ มันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ!”
สีหน้าของอมลฉว
