“รัก?” เจษณะหัวเราะเยาะ
อมลฉวีพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาและความโศกเศร้าเสียใจ
“ฉันรักคุณค่ะเจษ รักมากจนทำอะไรบ้าๆ ลงไปโดยไม่ทันคิด แต่ฉันสาบานได้ว่าฉันไม่เคยทำผิดกับคุณเรื่องอื่นเลย จริงๆ นะคะ คุณต้องเชื่อฉันนะคะเจษ”
“หยุดพูดคำที่น่าสะอิดสะเอียนพวกนี้สักทีเถอะอมลฉวี คุณรู้ไหมว่า ‘รัก’ คืออะไร รักคือความหวังดีอย่างจริงใจที่มอบให้ใครสักคน โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน พร้อมที่จะเสียสละให้คนที่รักได้โดยไม่มีข้อแม้ รักเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งและศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่สนว่าใครจะเจ็บปวดหรือเป็นตายยังไง
นี่ไม่ใช่ความรัก... แต่เป็นความเห็นแก่ตัว!
ถ้าคุณรักผมจริงละก็ คุณจะไม่มีวันทำร้ายผมแบบนี้แน่นอน ความรักที่เห็นแก่ตัวของคุณ ผมไม่ต้องการ!”
เป็นอีกครั้งที่คำพูดของเจษณะเหมือนก้อนหินที่หนักอึ้งหล่นทับใส่ตัวหล่อนจนหายใจไม่ออก ร่างข
