หลายครั้งใช่ว่าเขาไม่เคยนึกแปลกใจ ไม่เคยสงสัยอมลอฉวี แต่เขาพยายามมองข้าม ไม่อยากไปสืบสาวราวเรื่อง เพราะเวทนาในความพิการของหล่อน เลยกลายเป็นว่าเขาหยิบยื่นมีดให้หล่อนด้วยตัวเอง ทำให้หล่อนยิ่งกำเริบเสิบสาน ใช้มีดเล่มนั้นทิ่มแทงลัลล์นลินเรื่อยมา
ถ้าครั้งนี้เขายังใจอ่อนอีก อย่าว่าแต่ลัลล์นลินจะไม่ยกโทษให้เขาเลย เขาเองก็ให้อภัยตัวเองไม่ได้เหมือนกัน เขาคงไม่กล้าสู้หน้าเธอ และยิ่งไม่มีหน้าไปพบคุณปู่ที่ปรโลกด้วย เพราะไม่อาจทำตามคำสาบานที่เคยให้ไว้กับท่าน
“อย่าคิดนะว่าผมจะปล่อยเรื่องที่เกิดขึ้นในงานแต่งไปง่ายๆ คุณจะต้องชดใช้กรรมอย่างสาสม ผมมีพยานที่ยืนยันว่าเห็นคุณจงใจผลักหลินตกบันไดลงมากับตา ถึงคุณจะแก้ตัวก็ฟังไม่ขึ้นหรอก เข้าไปสำนึกผิดในคุกซะเถอะ”
พอได้ยินคำว่า ‘ติดคุก’ เส้นประสาทของอมลฉวีก็ตึงเครียด หวาดกลัวจนตัวสั่น รีบร้องโวยวายเสียงดังลั่นว่า
“ไม่จริง! ใครคะ... ใครเป็นคนบอกคุณ มันโกหก! จ
