ลินดา: นายโอเคไหม..?"
ภรัณ: ฉันต่างหากที่ควรจะถามเธอ ว่าเธอโอเคไหม..ขอโทษด้วยนะที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่ฉันสัญญาว่าฉันจะปกป้องเธอเอง.."
ลินดา: อื้อ!!.." ขอบใจนะ.."
ภรัณ: จะมาขอบใจทำไมฉันเป็นผัวเธอนะมันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว.."
ลินดา : ^_^ นายน่ารักที่สุด.."
ภรัณ: ฉันน่ารักเธอก็ต้องรักฉันด้วยนะ..รู้ไหม.."
ลินดา: ถ้าไม่รักจะยอมขนาดนี้หรอ .."
จากนั้นทั้งสี่คนก็เดินเข้าโรงหนัง มันเป็นหนังรักที่ดูแล้วต้องร้องไห้ตามนางเอก เพราะโดนครอบครัวพระเอกไม่ยอมรับ ทำให้ลินดาคิดว่า ถ้าเธอเป็นเหมือนนางเอกเธอจะทำยังไง จะรับเรื่องแบบบนี้ได้แค่ใหน ลินดาคิดแล้วก็ร้องไห้ซบลงตรงแขนของภรัณ
ทำให้แฟนหนุ่มต้องก้มลงมามองเธอด้วยความสงสัย
ภรัณ: เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมอินกับหนังขนาดนั้น?.."
ลินดา: เปล่า ฉันแค่คิดว่าถ้าเรื่องของเราเป็นแบบในหนัง ฉันจะทำยังไงจะรับมือกับมันได้ไหม แค่คิดน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง.."
ภร
