ENGINEER'S DARLING 15
1298 คำ
ความโมโหทำให้คะนึงตัดสินใจไปหาซานถึงที่คณะ แรงโกรธจัดก่อเกิดขึ้นในใจทุกครั้ง เมื่อนึกถึงช่อดอกไม้ที่ถูกส่งมาให้ไม่หยุดไม่หย่อนทุกวัน ราวกับต้องการก่อกวนจิตใจของเธอ ทำให้เธอไม่ให้มีสมาธิในการอ่านหนังสือสอบ
คะนึงไม่เข้าใจว่าซานต้องการอะไรกันแน่ ทำไมถึงทำให้เธอรู้สึกสับสนและปั่นป่วนได้ถึงขนาดนี้
เมื่อมาถึงตึกคณะวิศวะเครื่องกล คะนึงก็ตรงไปยังห้องชมรมที่เป็นแหล่งชุมนุมของกลุ่มซานกับเพื่อนทันที
ซานกับเพื่อนกำลังนั่งคุยกันเสียงดัง ในขณะที่เธอเดินมาหยุดยืนที่ทางเข้าประตู พลางหายใจหอบถี่ด้วยความเหนื่อย
ดวงตากลมกวาดมองหาเขาอย่างไม่ลังเล จนกัสที่สังเกตเห็นเธอเป็นคนแรกเอ่ยปากแซวอย่างขบขัน
"อ้าว...ยัยแว่นเด็กคอมนี่หว่า...มาถึงนี่เลยเหรอ สงสัยจะคิดถึงไอ้ซานจัด ฮ่า ๆ ๆ"
เสียงของกัสทำให้ซานหันขวับไปมองเธอทันที ดวงตาคมเบิกกว้าง หัวใจเต้นแรง และจ้องมองเธอนิ่งราวกับถูกสาป ซานไม่คิดว่าเธอจะถึงขั้นบุกมาหาเขาถึงที่นี่ แม้แต่ตอนที่คบกัน เธอก็ไม่เคยมาเยือนถึงคณะเขาแบบนี้เลยสักครั้ง เพราะใคร ๆ ต่างก็รู้ดีว่าตึกเครื่องกลใช่ว่าคนนอกจะเข้าออกได้ตามใจง่ายๆ
"เออว่ะ ปกติเห็นแต่ไอ้ซานเดินตาม แม่ง! วันนี้มาตามไอ้ซานถึงที่เลยว่ะ" ซีแซวบ้าง อย่างได้ใจ
"หนูมีเรื่องจะพูดกับพี่ซาน ขอเวลาไม่นานค่ะ พูดจบหนูก็จะไป"
คะนึงเอ่ย พลางเม้มปากแน่นด้วยความประหม่าเล็กน้อย
"เอาน่า...ไม่ต้องรีบหรอก คุยนาน ๆ ก็ได้ เพื่อนพี่มันชอบนาน ๆ ฮ่า ๆ"
"ใช่ ๆ สักชั่วโมง สองชั่วโมงก็ได้ พวกพี่รอไหว ฮ่าๆ"
กัสกับซีหัวเราะอย่างสนุกสนาน ในขณะที่คะนึงขมวดคิ้วแน่น รู้สึกถึงความหยาบคายที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงของพวกเขา แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรกับพวกเขา เท็นก็เอ่ยปากสวนขึ้นมาเหมือนเป็นการตัดบท
"งั้นพวกเราก็ควรให้พื้นที่ส่วนตัวกับเพื่อนเราหน่อยแล้วกันเนอะ ออกไปข้างนอกกันเถอะ"
"ฮ่า ๆ ไปเว้ย! ให้ไอ้ซานมันได้จัดหนักจัดเต็มสักหน่อย"
"เดี๋ยว! ไม่ใช่แบบนั้นนะ หนูแค่จะมาคุยกับเขา ไม่ได้จะ..."
คำพูดยังไม่ทันหลุดจากปากดี กัสกับซีก็ผลักเธอเข้าไปในห้องชมรมและปิดประตูขังเธอไว้กับซานเพียงลำพัง จนคะนึงเริ่มหวาดหวั่นใจ ที่ได้รู้ว่าจะต้องอยู่ในห้องนี้กับเขาเพียงสองคน
เสียงหัวเราะขำขันดังลั่นจากด้านนอก ก่อนจะมีเสียงของเท็นตะโกนบอกว่าพวกเพื่อน ๆ จะไม่ขออยู่รบกวน
"เคลียร์กันให้ดีนะเว้ยซาน พวกกูไม่กวนแล้ว เจอกันร้านเหล้าหน้ามหา'ลัยนะ"
คะนึงหันขวับไปมองประตูที่ถูกปิดสนิท มือจับลูกบิดบิดแรง ๆ เพื่อหวังจะเปิดมันออก แต่ก็ไม่เป็นผล ซานที่นั่งมองอยู่นานจึงยืนขึ้นช้า ๆ ก่อนจะเดินตรงไปหาเธอ
ซานจ้องมองเธอด้วยสายตาที่นิ่งขรึม แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง พลางก้าวเข้าไปหาเธอทีละก้าว ในขณะที่คะนึงเริ่มถอยหลังออกไปทีละนิดจนหลังชนชิดผนังห้องแคบ ๆ นั้น ก่อนจะหมุนตัวหันหน้ากลับไปยังประตูทางออกเพื่อหวังจะหลบหนีเขา
"จะ...จะทำอะไร? ยะ...อย่านะ!" เธอถามเสียงสั่น ด้วยความหวาดหวั่นใจ ทั้งที่หันหลังให้เขาอยู่และพยายามเขย่าลูกบิดประตูเพื่อจะเปิดออกไป
ซานไม่ตอบ แต่ทำเพียงแค่สอดมือเข้าไปโอบรอบเอวบางของเธอ ก่อนจะดึงเข้ามาแนบชิดตัวเองจนแน่นสนิท
คะนึงถึงกับสะดุ้งโหยง เมื่อร่างของเธอถูกดึงเข้าไปกอดแนบชิดเบียดติดกับร่างของเขา จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดลงมาตรงข้างแก้มของเธออย่างแผ่วเบา ทำเอาเธอสั่นสะท้านจนขนลุกไปทั้งตัว
"ปะ...ปล่อยนะ! พี่ซาน! อย่าทำบ้า ๆ นะ" เธอปรามเขาเสียงสั่น ทั้งที่ร่างกายถูกกักขังในอ้อมกอดของเขาตั้งนานแล้ว
"คิดถึงจัง...พี่จะบ้าตายอยู่แล้ว"
เขากระซิบชิดใบหูของเธอ สัมผัสนั้นทำให้เธอใจเต้นแรงไม่เป็นส่ำ สัมผัสที่เคยคุ้นเคยทำเอาใจของคะนึงสั่นไหวจนหายใจติดขัด กระทั่งริมฝีปากอุ่นงับลงเบา ๆ ที่ติ่งหูของเธอ คะนึงก็ถึงกับดวงตาเบิกโพลงด้วยความตื่นตกใจ
"พี่ซาน! อย่านะ...ฮึก!" คะนึงพยายามเบือนหน้าหนี ยิ่งดิ้นรนลำแขนแกร่งก็ยิ่งกอดรัดแน่น ทรวงอวบอิ่มของเธอถูกเขารวบรัดด้วยลำแขนแข็งแกร่ง จนความอวบอิ่มบดบี้แทบไม่เป็นรูปทรง
"อื้อ! ปล่อยหนูนะ...ฮะ! ไม่นะ..."
ปลายลิ้นร้อนไล่เลียตามขอบใบหูสวย ก่อนจะวนเวียนลงมาตวัดหยอกเอินที่ปลายติ่งหูอย่างใจเย็น ร่างบางในอ้อมกอดถึงกับเต้นเร่า ๆ ราวจะขาดใจ เมื่อถูกซ่านดูดดื่มและขบกัดที่ติ่งหูเบา ๆ แบบไม่หยุดพัก
"พอได้แล้ว..." คะนึงดันอกเขาออก แต่ซานกลับรั้งเธอไว้แน่นกว่าเดิม
"พี่ไม่เคยลืมหนูเลยนะ...เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคะนึง พี่อยากมีหนูในชีวิตอีกครั้ง" เสียงของเขาแผ่วเบาและสั่นเครือ แต่หนักแน่นและแน่วแน่ที่สุด
ความรู้สึกเก่า ๆ ผุดขึ้นมาจนคะนึงต้องหลับตาแน่น เธอไม่อาจปล่อยให้ตัวเองอ่อนแออีกต่อไป เธอจึงใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักเขาออกห่าง
/// เพียะ!!!! ///
ก่อนจะสาดฝ่ามือเรียวเข้าใส่ใบหน้าหล่อของซานดังสนั่นจนก้องไปทั่วทั้งห้องชมรม ซานชะงักและอึ้งไปชั่วขณะ ดวงตาคมดุดันจ้องเธอเขม็งด้วยแรงอารมณ์ที่ไม่อาจปิดบัง
"ไม่มีวัน! ชีวิตนี้หนูโง่แค่ครั้งเดียวก็น่าจะพอแล้ว อย่าให้หนูโง่ไปกว่านี้อีกเลยค่ะ พี่เลิกยุ่งกับหนูสักที ดอกไม้กับขนมของพี่ มันซื้อใจหนูไม่ได้หรอก ถ้าพี่อยากไถ่โทษกับสิ่งที่พี่ทำกับหนูจริง ๆ ก็ช่วยออกไปจากชีวิตของหนูสักที มันจะดีมาก ๆ เลย...ฮึก! ว้าย!"
ร่างสูงก้าวเข้ามาประชิดตัวเธออีกครั้ง ก่อนจะเบียดเธอจนถอยหลังไปชนกับบานประตู คะนึงหลับตาแน่น ทั้งเบือนหน้าหนีด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา ดวงตาของเขาแข็งกร้าวจนน่ากลัว ทุกอย่างหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นชั่วอึดใจ ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงขยับลูกบิดประตูดังขึ้น
"แกร๊ก!"
พร้อมบานประตูที่เปิดออกกว้าง ซานยังคงยืนนิ่งมองเธอด้วยสายตาเย็นชาและเด็ดเดี่ยว
"ไปซะ..."
เขากล่าวเพียงสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ คะนึงเม้มปากแน่น ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วก้าวออกไปโดยไม่เหลียวหลังกลับมามอง
ปล่อยให้ซานมองตามแผ่นหลังและร่างอรชร ที่นับวันยิ่งสวยและดูดีขึ้นทุกวัน จนซานมองตามตาละห้อยและสุดท้ายก็จมอยู่กับความรู้สึกเหงาหงอย ราวกับคนสิ้นหวังอย่างที่เคยเป็น นับวันเธอก็ยิ่งถอยห่างออกไปไกลจากเขามากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เขารู้สึกว่าเธอมีอิทธิพลเหนือจิตใจของเขามากขึ้นทุกวัน...
- ผู้เขียน
