ENGINEER'S DARLING 16
1470 คำ
รถสปอตคันหรูแล่นเข้ามาจอดเทียบประตูทางเข้าหน้าบ้าน ก่อนที่คนขับจะวิ่งลงมาเปิดประตูให้ผู้เป็นเจ้านาย ซานก้าวขาลงมาจากรถหรูอย่างไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าหล่อเต็มไปด้วยร่องรอยความหม่นเศร้า
คิ้วดกดำขมวดหม่นทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ดอกไม้ที่เขาส่งไปให้คะนึงทุกวัน ไม่ได้ทำให้คะนึงใจอ่อน แต่กลับทำให้เธอบุกมาหาเขาถึงคณะเพื่อต่อว่าเขาต่อหน้าคนอื่น
ในขณะที่ซานกำลังเดินเข้าไปในบ้าน สายตาก็เหลือบไปเห็นลุงคเชนทร์ที่กำลังรดน้ำต้นไม้ จึงตัดสินใจเปลี่ยนทิศทางเดินตรงไปหาลุงคเชนทร์ยังสวนทางเข้าตรงประตูรั้วบ้าน
ลุงคเชนทร์หันมาเห็นเจ้านายหนุ่มในสภาพที่ดูเศร้าสร้อย ก็อดหัวเราะอย่างเอ็นดูไม่ได้
"เป็นยังไงบ้างครับคุณซาน ทำไมหน้าตาถึงดูเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากแบบนั้นครับ แผนของลุงมันใช้ไม่ได้ผลหรือยังไง?"
ซานถอนหายใจหนัก ๆ พลางส่ายหน้า
"ไม่เลยลุง...นอกจากจะไม่ยอมคืนดี เธอยังตามไปต่อว่าผมถึงคณะอีกต่างหาก แล้วแบบนี้ลุงยังจะบอกว่าแผนของลุงมันใช้ได้อีกเหรอ?"
ลุงคเชนทร์หัวเราะออกมาเสียงดัง
"โธ่คุณซาน! ที่เธอบุกไปถึงคณะนั่นไม่เรียกว่าได้ผลหรือครับ? อย่างน้อย ๆ มันก็ทำให้เธอคิดถึงแต่เรื่องของคุณไง ถ้าไม่งั้นเธอจะร้อนรนจนต้องบุกไปหาคุณถึงที่เหรอ?"
ซานชะงักและคิดตามที่สิ่งที่ลุงคเชนทร์แกพูด มันก็ดูมีเหตุผลแบบที่แกพูดอยู่เหมือนกันแฮะ
"ก็จริง... ถ้าไม่ตื้อขนาดนั้น เธอก็คงไม่กล้าบุกมาหาถึงที่จริง ๆ" เขาพูดพลางยิ้มบาง ๆ เมื่อนึกถึงกลิ่นหอมละมุนบนตัวเธอที่ยังติดอยู่ในความทรงจำของซาน
ลุงคเชนทร์ยิ้มกว้าง ก่อนจะตบบ่าซานเบา ๆ พร้อมแนะนำกลยุทธ์สุดเด็ดในลำดับขั้นต่อไป
"ถ้าแค่ดอกไม้ยังไม่พอ ก็ลองไปหาเธอถึงบ้านเลยสิ บางทีเธออาจจะไม่ได้อยากได้ดอกไม้ แต่อยากให้เจ้าของดอกไม้ไปหาเองมากกว่า..."
ซานยิ้มกว้างมากขึ้นกว่าเดิม พลางหันไปมองหน้าลุงคเชนทร์ที่ทำตากรุ้มกริ่มอยู่ข้าง ๆ
"ไอเดียดีมากเลยลุง เดี๋ยวเดือนนี้ผมจะทิปโบนัสพิเศษให้เลย" ซานพูดก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน ด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
"ขอบคุณครับ คุณซาน" ลุงคเชนทร์หัวเราะร่า มองตามเจ้านายน้อยที่อารมณ์ดีขึ้นทันตา สิ่งที่เขาบอกอาจจะไม่จริงไปซะทุกอย่าง แต่ถ้ามันทำให้เจ้านายของเขาหายเศร้าหมอง ลุงคเชนทร์ก็พร้อมจะเป็นคุณปลุกแรงบันดาลใจให้เขาเอง...
(หลังจากวันนั้น...)
"ทำไมต้องมากินที่นี่ด้วยวะ ร้านข้าวที่คณะเราก็มีถมเถ"
เสียงของเท็นที่บ่นอย่างไม่เข้าใจ เมื่ออยู่ ๆ เพื่อนสนิทอย่างซานก็ลากเขามากินข้าวถึงคณะวิศวะคอมฯ ทั้งที่ปกติก็หากินกันที่โรงอาหารประจำคณะอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องถ่อมาไกลถึงที่นี่เลย
แต่ความเป็นจริงของสาเหตุก็คือ หลังจากที่ซานได้รับคำแนะนำจากลุงคเชนทร์ เขาเริ่มตามตื๊อคะนึงอย่างจริงจังมากขึ้น และเขาก็อยากพาตัวเองเข้ามาใกล้ชิดเธอให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
วันนี้ซานถึงได้หิ้วเท็นมากินข้าวด้วยถึงโรงอาหารคณะวิศวะคอมฯ เท็นที่โดนลากมาก็บ่นอุบอิบตลอดทาง แต่ซานก็ไม่ได้สนใจ เพราะคนที่เขาสนใจมากกว่าก็คือเธอคนนั้น
"กับข้าวที่นี่มันอร่อยมากหรือไงฮะ...ไอ้ซาน! มึงฟังกูอยู่ไหมวะ"
"เออ...กูก็แค่อยากเจอใครบางคนที่นี่ มึงก็อย่าขัดนักได้ไหม?"
คำตอบของเขาทำเอาเท็นถึงกับกลอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย แต่สุดท้ายไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องยอมตามซานมาด้วยอยู่ดี
"มาแล้ว..."
ไม่นานนัก คะนึงก็เดินมากับนิชา ซานที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ก็ไม่รอช้า ยกจานข้าวเดินไปหาคะนึงทันที ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะข้าง ๆ เธอจนนิชาที่กำลังจะนั่งถึงกับสะดุ้งตกใจ
"เฮ้ย! พี่! ทำไมทำงี้อ่า"
คะนึงที่เห็นซานนั่งลงข้าง ๆ ก็รีบลุกหนี แต่ซานไวกว่าคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเรียวของเธอแล้วฉุดให้เธอนั่งลงข้างกายโดยที่มือก็ยังไม่ยอมปล่อยจากข้อมือของเธอเลยสักนิด
"ปล่อยนะ! พี่ซาน! " คะนึงถลึงตาใส่เขา พยายามบิดข้อมือที่เขากำไว้แน่นออกจากมือของเขา แต่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่มีผลเพราะแรงของเขาเยอะกว่า คะนึงจำต้องทนให้เขากำข้อมือของเธอเอาไว้แบบนั้นอย่างทำอะไรไม่ได้
"พี่มาที่นี่ทำไม?" คะนึงตวาดแว้ด ๆ ใส่เขา
"ก็...มาหาหนูไง" ซานตอบแบบคนหน้ามึน ที่หน้าด้านตอบ
"พี่เลิกยุ่งกับหนูสักทีได้ไหม? หนูไม่ชอบพี่แล้ว...เมื่อไหร่พี่จะยอมเข้าใจสักที" คะนึงเริ่มโมโหจนทนไม่ไหว
"ไม่เข้าใจ...เพราะนั่นมันปัญหาของหนู ไม่ใช่ปัญหาของพี่ ปัญหาของพี่คือ...วันนี้พี่จะมากินข้าวกับหนู"
"พี่ซาน!!!" คะนึงตวาดเสียงดังให้กับความดื้อด้านของเขา แต่ซานกับตีหน้ามึนแล้วนั่งกินข้าว ทำเป็นเหมือนไม่ได้ยิน มือของเขาสอดเข้าไปประสานนิ้วเรียวกับมือนุ่มนิ่มของเธอ และกุมมือเธอเอาไว้อย่างนั้นไม่ยอมปล่อยตลอดเวลา
ในขณะที่นิชาได้แต่อ้าปากค้าง และจำต้องเดินอ้อมไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม แต่จังหวะนั้นพอดีกับที่เท็นเดินมาและทิ้งตัวนั่งลงทันทีอย่างไม่ทันสังเกต ทำให้นิชาที่กำลังจะนั่งลงบนเก้าอี้ กลายเป็นนั่งทับลงบนตักของเท็นเข้าเต็ม ๆ จนนิชาสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ
"อ๊าย!!!"
"โอ้ว! ซี๊ด! นั่งทับถูกจุดพอดีเลย อื้ม!"
เท็นแสร้งทำเสียงครางออกมาราวกับพอใจ พลางเลิกคิ้วกวน ๆ ส่งให้นิชา เธอตกใจสุดขีดรีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว สีหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยแววแห่งความเขินอาย
"ทะ...ทะลึ่ง! คนบ้า! พี่ทำบ้าอะไรของพี่อ่า!"
เธอแหวใส่เท็น ก่อนจะปัดกระโปรงจัดระเบียบตัวเองให้เรียบร้อย ในขณะที่เท็นเอาแต่หัวเราะชอบใจ
"โทษทีครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจอ่าครับน้อง พอดีพี่เห็นเก้าอี้มันว่างเลยรีบนั่งไปหน่อย"
"ทุเรศอะ...อย่าบอกนะว่านี่เป็นวิธีเข้าหาผู้หญิงของพี่อ่า"
นิชาเหยียดริมฝีปากเล็กน้อยราวกับรังเกียจ จนเท็นรู้สึกฉุนขึ้นมาในความหยิ่งยโสของเธอ
"น้องครับ...น้องหลงตัวเองมากไปปะผู้หญิงที่แบนทั้งหน้าทั้งหลังจนแยกไม่ออกอย่างน้องอะ ไม่ใช่สเปคพี่หรอกนะ ฉะนั้นพี่ไม่จำเป็นต้องสร้างสถานการณ์อะไรให้ยุ่งยากหรอก"
"พี่แม่ง..."
"พี่ชื่อเท็นครับ ไม่ใช่พี่แม่ง...กรุณาเรียกให้ถูกด้วย...ยัยลิงน้อย"
นิชาโกรธจัดจนหน้าแดง มือข้างหนึ่งคว้าแก้วน้ำเย็นจัดบนโต๊ะขึ้นมา ก่อนจะบีบและเทลงไปที่เป้าของเท็นเต็ม ๆ จนเขาสะดุ้งเฮือก ลุกพรวดพร้อมเสียงเอะอะโวยวาย
"นิชา!" คะนึงเรียกเพื่อนด้วยความตกใจ ในขณะที่เท็นคาดโทษเธอเอาไว้อย่างหนัก
"นี่เธอ! หืมมม! ยัยตัวแสบ!"
"อ๊าย!"
นิชาถึงกับรีบวิ่งหนีเท็นจนจ้าละหวั่น คะนึงได้โอกาสก็สะบัดข้อมือออกจากมือของซานทันที ก่อนจะรีบวิ่งตามเพื่อนสนิทไป โดยไม่สนใจซานเลยแม้แต่หางตา
ซานที่ตั้งใจจะมากินข้าวกับคะนึง กลับต้องมาเห็นความอลหม่านอยู่ตรงหน้า แผนที่เขาวางไว้ซะดิบดีว่าจะมาทานข้าวร่วมกับเธอ แต่ตอนนี้กลับพังทลายหมดแล้ว
แต่การที่ซานได้เห็นแววตาดุและท่าทางการสู้กลับของคะนึงวันนี้ เขากลับรู้สึกว่ามันมีความน่ารักน่าแกล้งมากมายเหลือเกิน จากที่ไม่ได้ตั้งใจคิดอยากตามติด กลับทำให้เขายิ่งอยากจะตามตื๊อเธอมากขึ้นเป็นอีกเท่าตัว...
- ผู้เขียน
