ENGINEER'S DARLING 14
1451 คำ
บรรยากาศบริเวณสวนหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ในช่วงบ่าย มีสายลมอ่อน ๆ พัดเอากลิ่นหอมของดอกไม้ลอยเข้ามาแตะจมูก พาให้สดชื่นไปกับกลิ่นอายของธรรมชาติ
ซานยังคงตกอยู่ในอาการหม่นเศร้าและเคร่งเครียดจากเรื่องของวันนั้น เขาจึงเลือกที่จะออกมาเดินเล่นเงียบ ๆ เพื่อระบายความรู้สึกที่อึดอัดอยู่ภายใน หวังจะให้ธรรมชาติที่สดชื่นช่วยบำบัดจิตใจให้ดีขึ้นกว่าเดิม
เขาเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางเดินที่ปูด้วยแผ่นหินอ่อนขัดหยาบ จนมาถึงริมรั้วตรงทางเข้าบ้าน ที่มีแปลงดอกไม้ขนาดกลางถูกขุดใหม่ ๆ ดินยังคงสดและชุ่มน้ำอยู่
ร่างสูงเดินมาหยุดยืนดูหนุ่มใหญ่วัยกลางคนที่อยู่ในชุด รปภ. กำลังก้ม ๆ เงย ๆ ใช้พลั่วเล็ก ๆ ขุดดินและปลูกต้นไม้ลงไปในหลุมที่ขุดไว้อย่างทะนุถนอม
"ลุงคเชนทร์ ปลูกดอกไม้อยู่เหรอ?" ซานเอ่ยทักด้วยความสงสัย เพราะเขาผู้ที่เป็นเจ้านายมั่นใจว่าไม่ได้สั่งให้ปลูกแน่ๆ
ลุงคเชนทร์เงยหน้าขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้าง มือหยาบกร้านที่เต็มไปด้วยดินสำหรับปลูกดอกไม้โบกทักทายเจ้านายหนุ่มเล็กน้อย
"อ้าว! คุณซาน...วันนี้ลงมาเดินเล่นเหรอครับ ตอนนี้ลุงกำลังปลูกดอกไม้ตามคำสั่งของคุณซินครับ"
"พี่ซินเป็นคนสั่งให้ปลูกเหรอ?" ซานเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความงุนงง
"ครับ...คุณซินบอกจะกลับมาค้างที่นี่ทุกสุดสัปดาห์ เห็นว่าอยากให้บ้านสดชื่นขึ้นเลยสั่งให้ลุงปลูกให้"
"พี่ซินชอบดอกไม้เหรอ?" ซานขมวดคิ้วถาม
ลุงคเชนทร์หัวเราะเบา ๆ กับคำถามของเจ้านายหนุ่ม
"ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ชอบดอกไม้ทั้งนั้นแหละ ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ดอกไม้ก็ยังเป็นของที่ทำให้พวกเธอยิ้มอย่างสดชื่นได้เสมอ"
"งั้นเหรอ…" ซานเลิกคิ้วด้วยความสนใจ พลางคิดตามคำบอกเล่าของผู้เกิดก่อน
"ใช่ครับ แล้ว...คุณซานไม่เคยให้ดอกไม้กับพวกสาว ๆ เลยเหรอ?"
ลุงคเชนทร์ถามพลางเอามือปาดเหงื่อที่หน้าผาก เจ้านายน้อยของเขาคนนี้เขาเห็นมาตั้งแต่อายุแค่ 5ขวบ จนตอนนี้โตเป็นหนุ่มแล้ว เขาก็ยังไม่เคยเห็นมีสาว ๆ มาเที่ยวที่คฤหาสน์แห่งนี้เลยสักคน
"เคยเอาดอกไม้ไปจีบสาวบ้างไหมครับ?"
ซานส่ายหน้า "ไม่เคย…ไม่คิดว่ามันสำคัญขนาดนั้น"
ลุงคเชนทร์ยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิม กับคำตอบของเจ้านายหนุ่ม
"คุณซานไม่รู้อะไรเอาซะเลย ดอกไม้นี่แหละ เป็นกุญแจสำคัญของการง้อผู้หญิง"
คำพูดของลุงคเชนทร์ทำให้ซานนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะนั่งลงบนขอบแปลงดอกไม้ทันที ราวกับถูกดึงดูดจากการสนทนาที่เขาไม่เคยให้ความสำคัญมาก่อน
"ลุงเคยง้อสาวด้วยดอกไม้งั้นเหรอ? แล้ว...ได้ผลไหมครับ"
"แน่นอนสิครับ ฮ่าๆ"
"แล้วลุงใช้วิธีนี้บ่อยไหม? ใช้ได้กับทุกคนเลยเหรอ?"
"ฮ่า ๆ ต้องบอกว่ามากกว่าหนึ่งครับ สมัยก่อนลุงนะหัวกระไดไม่เคยแห้งนะคุณซาน ขนาดสาวข้างบ้านยังต้องแอบปีนหน้าต่างมาหาลุงแทบทุกวันเลย"
ลุงคเชนทร์เล่าอย่างภาคภูมิใจในความฮอตสมัยหนุ่ม ๆ ของแก ซึ่งเจ้านายหนุ่มก็ดูจะสนใจจนตั้งใจฟังอย่างตั้งหน้าตั้งตา
"แล้วลุงก็ไม่เคยพลาดเลยนะ ทุกครั้งที่ไปหาสาว ๆ ก็จะเอาดอกไม้หนึ่งช่อพร้อมขนม ไปวางไว้หน้าประตูบ้านเธอ รับรอง…ยิ้มแฉ่งทุกราย"
ซานถึงกับหลุดหัวเราะในความขี้โม้ของลุงคเชนทร์ แต่ไม่รู้ทำไม เขาถึงรู้สึกว่าแกคุยสนุกและดูจะถูกคอกันดี จนเขาเผลอนั่งคุยกับแกอยู่หลายนาทีแล้ว
"ฟังดูง่ายดีนะลุง...แต่สมัยนี้ยังมีแบบนั้นด้วยเหรอ"
ลุงคเชนทร์ทำสีหน้าจริงจัง และเล่าถึงเทคนิคที่เด็ดกว่านั้น
"อ้อ…มันไม่ใช่แค่ดอกไม้หรอกนะ มันอยู่ที่การตื๊อด้วยครับคุณซาน เป็นผู้ชายมันต้องตื้อ...ดื้อด้านและหน้ามึนเข้าไว้ ผู้หญิงน่ะร้อยทั้งร้อยแพ้ลูกตื๊อ...เคยได้ยินไหมครับตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก!"
คำพูดนั้นเหมือนจุดประกายบางอย่างในหัวของซาน เขาเริ่มมองเห็นเส้นทางที่เขาไม่เคยนึกถึงมาก่อน บางที…สิ่งที่เขาพลาดไปอาจไม่ใช่เพราะเขาไม่ดีพอ แต่เพราะเขายอมแพ้ง่ายเกินไป
"ลุงคเชนทร์…" ซานเอ่ยเรียกลุงคเชนทร์ พร้อมรอยยิ้มที่เริ่มกลับมา
"สอนผมหน่อยสิ…เรื่องการง้อผู้หญิงอ่า"
ลุงคเชนทร์ถึงกับหัวเราะลั่น ที่เจ้านายหนุ่มให้ความสนใจในกลยุทธ์จีบสาวของตน
"ฮ่า ๆ ๆ คุณซานมาขอคำปรึกษาถูกคนแล้ว มา...เดี๋ยวลุงจะสอนทุกกลเม็ดที่ลุงใช้ตั้งแต่หนุ่มจนแก่ รับรองว่าถ้าทำตาม ผู้หญิงใจอ่อนแน่นอน"
ซานนั่งคุยกับลุงคเชนทร์อยู่ตรงแปลงดอกไม้นั่นเกือบครึ่งค่อนวัน เขาไม่เคยคิดเลยว่า รปภ. ที่อายุอานามรุ่นราวคราวพ่อของเขาคนนี้ จะได้เป็นผู้ถ่ายทอดประสบการณ์ในเรื่องที่เขาไม่เคยเข้าใจมาก่อน
และเขาก็จริงจังถึงขั้นนั่งฟังและจดจำทุกคำพูดของลุงแกแทบจะครบทุกกลเม็ดก็ว่าได้ เคล็ดลับการง้อและการตื๊อผู้หญิงขอแกถูกซานจดจำไว้อย่างขึ้นใจ พร้อมกับรอยยิ้มอย่างมั่นใจของเขาที่ได้กลับมาอีกครั้งอย่างมีความหวัง...
หลังจากวันที่ซานได้พูดคุยกับลุงคเชนทร์และเรียนรู้เคล็ดลับในการง้อผู้หญิง สีหน้าของเขาก็ดูสดใสและมั่นใจมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ราวกับได้ค้นพบแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ เขาเริ่มวางแผนที่จะรุกคะนึงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ เหมือนที่ผ่านมา เขาจะตามตื้อเธอชนิดที่ว่า...ไม่ได้เห็นหน้าเห็นหลังคาบ้านก็ยังดี...แบบที่ลุงคเชนทร์แกสอนมา
เช้าวันต่อมา คะนึงที่กำลังเดินเข้าสู่คณะพร้อมกับริวที่มาส่งถึงหน้าตึกเรียนก็ต้องชะงัก เมื่อพบว่ามีช่อดอกไม้สีขาวสะอาดตาแขวนอยู่ตรงประตูล็อกเกอร์ของเธอ
คะนึงหยิบการ์ดแผ่นเล็ก ๆ ที่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ขึ้นมาอ่านดู ด้วยความอยากรู้ว่ามันถูกส่งมาจากใคร
"ขอโทษสำหรับทุกอย่าง"
คะนึงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมามองหน้าริว ริวเองก็ทำหน้างุนงงไม่แพ้กัน
"ใครส่งมาให้เหรอครับ?" ริวเอ่ยถาม
"เอ่อ...คะนึงคิดว่า..."
คะนึงขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ในใจกลับสั่นไหวไปหมด เธอคิดว่าเธอจำลายมือที่เขียนในการ์ดใบนี้ได้ มันคือลายมือของเขาคนนั้นที่เธอจำได้ไม่มีวันลืม
ริวหยิบการ์ดใบนั้นขึ้นมาดู ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
"เขายังไม่ยอมแพ้อีกเหรอ…" เขาพูดพลางถอนหายใจหนัก ๆ
"คะนึง...ไปเรียนก่อนนะคะพี่ริว"
"หนูโอเคใช่ไหม?" ริวถาม เพราะห่วงความรู้สึกของเธอ
คะนึงเม้มปากแน่นและพยักหน้าเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เธอเลือกที่จะเก็บการ์ดใส่ลงในกระเป๋าและเดินเข้าห้องเรียนไป โดยที่ในใจก็ยังคงรู้สึกว้าวุ่นไม่เลิก
แต่แล้วเรื่องกลับไม่ได้จบเพียงเท่านั้น ในแต่ละวันหลังจากนั้น ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะที่เธอนั่งในโรงอาหาร ม้านั่งในสวนหลังคณะหรือแม้แต่ล็อกเกอร์เก็บของส่วนตัวของเธอ ก็มักจะมีดอกไม้หรือขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ วางอยู่เสมอ
บางครั้งเป็นดอกกุหลาบสีขาว บางครั้งเป็นช็อกโกแลตที่ติดการ์ดข้อความน่ารัก ๆ จนเพื่อน ๆ ในคณะเริ่มสังเกตและแซวกันไม่ขาด เพราะทุกคนต่างนึกไปว่านี่คือเซอร์ไพรส์ของริว
"คะนึง…แฟนเธอโรแมนติกจังเลย"
เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งแซวขึ้น พร้อมกับยิ้มอย่างรู้สึกเขินอายแทนเธอ ที่เธอได้รับความเอาใจใส่จากแฟนด้วยดอกไม้และของแทนใจแทบทุกวัน
คะนึงถึงกับหน้าแดงขึ้นทันที เพราะเธอรู้ดีว่าคนที่ทำอะไรแบบนี้คือใคร
"ไม่ใช่แฟน…ไม่ใช่…"
เธอพยายามปฏิเสธ แต่ก็ไม่สามารถกลบเกลื่อนใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขินอายได้ แม้จะรู้สึกไม่ชอบใจที่เขาทำแบบนี้ แต่หัวใจกลับเต้นแรงขึ้นมา จนเธอนึกโมโหที่เขาทำเรื่องบ้า ๆ แบบนี้ให้รบกวนจิตใจของเธอ...
- ผู้เขียน
