เมื่อรถคันใหญ่แล่นเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หรูในช่วงเย็น ซานที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกพร้อมคะนึงยังไม่ทันได้ถอดรองเท้าดี ๆ ก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงเสียงหนึ่งที่แสนจะคุ้นหู
แม้จะผ่านมาเนิ่นนาน แต่สัมผัสแห่งความอบอุ่นในน้ำเสียงนั้นกลับไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย
“คุณซาน…โตขึ้นเยอะเลยนะ”
เพียงแค่นั้น ซานก็เบิกตากว้าง รีบก้าวเท้ายาว ๆ ตรงไปยังโถงกลางบ้านทันที
ร่างสูงใหญ่โผเข้ากอดหญิงชราร่างเล็ก ที่ยืนยิ้มให้เขาอยู่ตรงนั้น ด้วยความคิดถึงจับใจ
“อาแหมะซิ่ว…มาได้ยังไงครับ!” ซานเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นและดีใจ
หญิงชราที่ทุกคนในบ้านเรียกว่า ‘อาแหมะ’ ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเขาเบา ๆ ดวงตาที่หม่นมัวตามวัยกลับเปล่งประกายอย่างอบอุ่น
“อาแหมะคิดถึงคุณซานมาก…ไม่ได้กอดตั้งหลายปีแล้ว”
“ผมก็คิดถึงอาแหมะครับ แต่คุณแม่ก็ไม่พาอาแหมะกลับบ้านเราสักที...” ซานบ่นอย่างน้อยใจ
ทุกคนในบ้านต่างรู้ดีว่าอาแหมะซิ่ว คือคนโปรดของค
