คำถามนั้นราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจของคะนึง ร่างบางชะงัก จนหวีในมือสั่นเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะคุกเข่านั่งลงตรงหน้าของอาแหมะซิ่ว ทั้งน้ำตาคลอ จนรีบหลบสายตาไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าท่าน
“หนู…หนูขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ แต่หนู...หนูห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้ ฮึกๆ” คะนึงสารภาพทั้งน้ำตา ในหัวใจมีแต่ความหวาดกลัวเต็มไปหมด
“เฮ้อออ!”
อาแหมะซิ่วถอนหายใจยาว ทว่าแววตานั้นกลับไม่ใช่ความโกรธเกลียด แต่กลับเป็นความอ่อนโยนแบบที่ผู้ใหญ่มีให้ลูกหลาน
“ที่จริงอาแหมะรู้อยู่แล้วล่ะ คุณซินเล่าให้ฟังตั้งแต่ก่อนจะกลับมาแล้ว อาแหมะถึงรีบกลับมาก่อนแม่คุณซาน… เพราะถ้าแม่ของเขารู้เรื่องนี้คงไม่มีวันยอมรับง่าย ๆ หรอกนะ…อีกไม่กี่วัน แม่ของคุณซานก็จะกลับมาที่บ้านนี้แล้ว อาแหมะเลี้ยงแม่คุณซานมากับมือ ย่อมรู้นิสัยใจคอของเธอดี...”
หัวใจของคะนึงเต้นระรัว น้ำตาหยดลงเป็นสาย สิ่งที่เธอกลัวกำลังจะใกล้เข้ามาถึงแล้ว คะนึงคิ
