ENGINEER'S DARLING 9
1757 คำ
ติ่ง! พึ่บ!
เมื่อเสียงแจ้งเตือนจากมือถือดังขึ้น คะนึงก็ละสายตาจากหนังสือเรียนแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูอย่างสงสัย ดึกดื่นขนาดนี้แล้วไม่น่าจะมีใครติดต่อมาแล้วนะ แต่พอได้เห็นว่าเป็นแชตที่ถูกส่งมาจากริว คะนึงก็ตาเบิกกว้างรีบเปิดอ่านอย่างตื่นเต้น
ริว : นอนหรือยังครับ?
คะนึง : ยังค่ะ
ริว : ทานข้าวแล้วเหรอ?
คะนึง : ทานแล้วค่ะ พี่ทานยัง?
ริว : ทานแล้วครับ ปกตินอนดึกเหรอครับ?
คะนึง : พอดีคะนึงมีรายงานที่ต้องทำนิดหน่อยค่ะ เลยยังไม่นอนค่ะ พี่ริวล่ะวันนี้เรียนเป็นไงบ้างคะ?
ริว : วันนี้แล็บเคมีมีการระเบิดขวดนิดหน่อย แอลกอฮอล์กระเด็นติดแขน ยังดีไม่โดนหน้า ฮ่า ๆ
คะนึง : จริงเหรอคะ อันตรายมากเลย แบบนี้ต้องระวังนะ แล้วเจ็บมากไหมคะที่แขน
ริว : นิดหน่อยครับ แค่โดนสะเก็ด
คะนึง : เนี่ยแหละ พวกเคมีชอบเล่นอะไรแผลง ๆ
ริว : พี่ไม่ได้เล่นนะ มันพลาดจริง ๆ คราวหน้าจะใส่แขนยาวแล้ว...แล้วหนูล่ะ วันนี้เรียนอะไรบ้าง?
คะนึง : Database [1] กับ System Analysis [2]ค่ะ เรียนพอจะเข้าใจแหละ แต่โค้ต SQL [3]ยังงง ๆ อยู่เลย
ริว : SQL นี่เหมือนสูตรเคมีเลยนะ มีสัญลักษณ์แปลก ๆ เต็มไปหมด
คะนึง : นั่นไง เทียบเคมีกับโค้ตได้อีก ฮ่า ๆ
ริว : พี่ก็เคยคิดอยากจะเรียนเขียนโปรแกรมบ้างเหมือนกันนะ ถ้ามีคนสอนให้แบบใจเย็น ๆ
คะนึง : ถ้ามีเวลาว่าง มาลองเรียนกับหนูได้นะ แต่ต้องใจเย็นกว่าทดลองเคมีนั่นล่ะ
ริว : ก็ดีสิ ถ้าเรียนกับหนูพี่จะใจเย็นครับ
(คะนึงนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเล็กน้อย)
คะนึง : ขอบคุณนะคะ ที่ไม่รังเกียจยัยแว่นแบบหนู
ริว : แล้วทำไมพี่ต้องรังเกียจครับ
คะนึง : ก็หนู...
(อยู่ ๆ คะนึงก็นึกถึงอีกคนขึ้นมา ทั้งที่เธอไม่ควรจะเสียเวลาไปคิดถึง จนทำให้เธอไม่รู้จะพิมพ์ตอบกลับต่อยังไงดี แต่โชคดีที่ริวเปลี่ยนเรื่องคุย เธอเลยรู้สึกหายใจโล่งขึ้นมา)
ริว : จริงสิ...หนูเรียนคอมฯ ต้องใช้โปรแกรม MATLAB เป็นใช่มั้ย พอดีตรงนี้มัน error ตรง loop ไม่รู้เพราะอะไร
ริวส่งรูปภาพมาให้คะนึงช่วยดู เมื่ออยู่ ๆ หน้าโปรแกรมที่เขาใช้ก็เกิด error ขึ้นมา
คะนึงดูรูปแล้วก็อมยิ้ม ก่อนจะตอบกลับพร้อมแนบรูปโค้ตที่แก้ให้เสร็จสรรพอย่างผู้ชำนาญ
คะนึง : ตรง for loop พี่ริวลืมใส่ end น่ะ แบบนี้...ลองดูนะ
(เพียงไม่นานแชตจากริวก็เด้งกลับมา)
ริว : เก่งจัง ขอบคุณนะ อืม...พรุ่งนี้พักเที่ยง เดี๋ยวพี่ไปทานข้าวด้วยนะ อยากไปเยี่ยมวิศวะคอมฯ สักหน่อย เดี๋ยวพี่เลี้ยงขอบคุณ
คะนึง : มาจริงเหรอคะ?
ริว : หนูไม่โอเคเหรอ?
คะนึง : เปล่าค่ะ หนูแค่เกรงใจ มันลำบากพี่ไปไหม ตึกเคมีอยู่ตั้งไกล
ริว : ไม่ลำบากเลย แค่ได้กินข้าวกับหนู
คะนึงถึงกับนั่งหน้าแดง ร้อนฉ่าไปทั้งใบหน้า หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะกระเด็นกระดอนออกมา...
และหลังจากวันนั้น ริวก็ได้กลายเป็นลูกค้าประจำของโรงอาหารในคณะวิศวะคอมฯ เขามาทานข้าวกับคะนึงและนิชาในช่วงพักเที่ยงทุกวัน
ทั้งสามคนคุยกันได้อย่างออกรสออกชาติ ทั้งเรื่องเรียน เรื่องโปรแกรม เรื่องตลกในคลาส หรือแม้แต่เรื่องไลฟ์สไตล์ที่ต่างกันอย่างประหลาด แต่กลับสนิทและเข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อ
จนกระทั่งวันหนึ่ง ซานพร้อมกับเพื่อนกลุ่มเดิมที่บังเอิญเดินผ่านมาที่ตึกวิศวะคอมฯ พอดี จึงเห็นเข้าและเขาก็หยุดมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาที่เปลี่ยนจากเฉยชาเป็นขุ่นเคืองขึ้นในทันที
"ไอ้หมอนั่นใครวะ? หน้าไม่คุ้น เหมือนไม่ใช่เด็กตึกคอมฯ "
กัสเอ่ยถาม เพราะเห็นซานให้ความสนใจจนต้องหยุดดู
"ริวตะ วิศวกรรมเคมีปีสาม หล่อ รวย กล้วยใหญ่ไซซ์คิง หญิงกรี๊ดทั้งสถาบันเลยนะเว้ย..." ซีร่ายสรรพคุณตามที่ได้ยินมา
"มึงก็รู้กันเบอร์ถุงยางเขาเนอะไอ้ซี" เท็นอดที่จะเหน็บแนมไม่ได้ เพราะนึกหมั่นไส้ในความช้างเผือกของซี
"กูก็จำมาจากสาว ๆ อีกที ว่าแต่...หนุ่มฮอตอย่างไอ้ริวตะไหงมากินข้าวถึงที่นี่ได้วะ..." ซีทำหน้างง
"เฮ้ย! นั่นมันยัยแว่นเด็กมึงนี่ไอ้ซาน โห...ยัยนั่นไปทำอะไรมาวะ ดูสวยขึ้นผิดหูผิดตาเลย"
กัสมองแบบไม่ละสายตา ในขณะที่ซานกำลังกัดฟันกรอดด้วยความหงุดหงิดลูกตา
"แบบนั้นเรียกสวยแล้วเหรอวะ?"
ซานกลั้นใจพูด ทั้งที่ภายในร้อนระอุจนแทบจะระเบิดออกมานอกอกอยู่แล้ว
"เฮ้ย! แต่กูว่าสวยว่ะ สวยขึ้นเยอะเลย มึงดูดิ หน้าใสขึ้น ผมดัดลอนน่ารัก เสื้อผ้าดูเข้ารูปขึ้น มึงดูดิ...เอวเล็ก ๆ นั่นแม่เจ้า! แต่ตูดดันอวบเด้งโค้งเว้าชัดเจน มึงดูข้างบนดิ แม่ง! กระดุมแทบจะปริ...โอ๊ย! สวยฉิบหาย"
"มึงเงียบดิ๊กัส กูรำคาญ"
เท็นมองหน้าซานที่บูดบึ้งเป็นหมีโดนผึ้งต่อยแล้วก็นึกรำคาญคนชอบสร้างกระแสอย่างกัส
"แต่ที่ไอ้กัสพูดก็จริงนะ ขนาดใส่แว่นก็ยังดูดีเลย ยัยนั่นต้องไปทำอะไรมาแน่ ๆ เหมือนจะเปลี่ยนทรงแว่นนะ ดูเข้าหน้าขึ้น...ยังกะสาวญี่ปุ่น"
"แว่นใหม่แล้วไงวะ มันช่วยให้ลืมคนเก่าได้ง่ายและหาคนใหม่ได้เก่งขึ้นเหรอ?"
ซานสบถออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ก่อนจะเดินเข้าไปยังโรงอาหารที่คะนึงกับริวกำลังนั่งคุยกัน กลุ่มเพื่อนของซานก็เดินตามเข้าไป จนมายืนรายล้อมอยู่ตรงหน้าของริวและคะนึงกับเพื่อน
"พี่ซาน..." ริมฝีปากบางสั่นทั้งเอ่ยชื่อเขา ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งมาที่เธอ จนคะนึงสั่นไปทั้งตัว แต่ก็รีบปรับสีหน้าและแววตา เพื่อไม่แสดงออกถึงความอ่อนแอให้เขาเห็น
"ที่ตึกวิศวะเคมีแม่ง! ไม่มีข้าวให้แดกเหรอ? เด็กเคมีถึงได้ดั้นด้นมาขอข้าวกินถึงฝั่งคอมฯ ถ้าจะอดอยากขนาดนั้น วันหลังไปแดกที่คณะเครื่องกลของพวกกูก็ได้นะเว้ย!"
กัสเริ่มก่อกวน ในขณะที่ริวเลือกที่จะนั่งนิ่งไม่ได้ตอบโต้อะไร คะนึงเองก็พยายามไม่สนใจ แต่แล้วซานก็เผลอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวใส่ริวว่า
"หรือไม่ก็ไอ้ที่อยากจะแดกไม่ใช่แค่ข้าว แต่เป็นคนในคณะนี้ที่คิดอยากจะแดก...มันคงน่ากินกว่าข้าว...จริงไหม?"
คำพูดของซานไม่ได้ทำให้ริวรู้สึกสะทกสะท้านแต่กลายเป็นคะนึงที่ถึงกับสะอึกกับประโยคเมื่อครู่ จนนิชาต้องรีบกอดประคองเพื่อนเอาไว้
ริวยังคงนั่งนิ่ง สายตาคมเฉียบจนดูเยือกเย็น แต่ซานก็ยังไม่หยุดหาเรื่อง ซานเดินเข้าไปหาริวช้า ๆ ก่อนจะกระชากคอเสื้อของริวให้ริวเงยหน้าขึ้นมามองตน
"พี่ริว! ยะ...อย่านะพี่ซาน" คะนึงหวาดหวั่นใจ แอบกังวลว่าซานจะทำร้ายริว
"ไม่ทันไรก็จะเป็นจะตายแทนกันซะแล้ว...หนูก็แนะนำให้มันรู้จักสิ ว่าพี่กับหนูเคยเป็นอะไรกัน"
ซานจงใจพูดให้ริวรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ แต่ริวกับทำราวกับไม่สนใจ เขายังคงนิ่งและจ้องตอบซานแบบไม่รู้สึกกลัว
"ก็แค่เคย..." ริวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เพราะสังเกตเห็นถึงความหวาดกลัวในแววตาของคะนึงอย่างชัดเจน
"ปากดีนักนะมึง..."
หมัดแข็งแกร่งของซานพุ่งเข้าไปที่ใบหน้าของริวทันที โดยที่ริวไม่ทันได้ตั้งตัว
ริวล้มลงไปกองกับพื้นจนคะนึงร้องลั่น ก่อนจะรีบปรี่เข้าไปห้าม แต่ซานยังจะเข้าไปต่อยริวซ้ำอีก คะนึงจึงเอาตัวเข้าไปยืนขวางจนซานเหวี่ยงหมัดเกือบโดนเธอดีว่าเขายั้งมือไว้ได้ทัน แต่เสียงตะโกนที่ดังออกมานั้นชัดเจนจนทำเอาซานจุกไปทั้งใจ
"หยุดนะ! เลิกยุ่งกับหนูสักที! หนูกำลังคบกับพี่ริว!"
เสียงประกาศนั้นทำให้คนทั่วทั้งบริเวณที่กำลังมุงดูเงียบลงทันที ในขณะที่ซานยืนนิ่งและอึ้งไป เขากำมือแน่นด้วยความอดกลั้น ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับออกไป ทิ้งให้เพื่อน ๆ มองหน้ากันไปมาอย่างไม่เชื่อหู และไม่คิดว่าซานจะถูกยัยแว่นคนนี้ลูบคมได้
(ห้องพยาบาลคณะวิศวะคอมฯ)
คะนึงนั่งทำแผลให้ริวด้วยมือที่กำลังสั่นเทา เธอรู้สึกแย่มาก ที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาเจ็บตัวและได้มารับรู้เรื่องแย่ ๆ ของเธอแบบนี้
"ขอโทษนะคะ ที่ทำให้ต้องมาเจอเรื่องแย่ ๆ แบบนี้"
"แฟนเก่าเหรอ?"
"ค่ะ...พึ่งเลิกกันไม่กี่วัน หนูไม่อยากมีเขาในชีวิตแล้ว" คะนึงพูดถึงแค่นั้น ก็ไม่อาจฝืนพูดถึงมันได้อีก
"ไม่ต้องเล่าหรอก..." ริวสังเกตเห็นจึงเลือกที่จะไม่ให้เธอพูดถึงมันอีก
"หนูขอโทษ ฮึก! หนูไม่ควรพูดแบบนั้นเลย...หนูไม่ควรพูดประชดเขาว่าเรากำลังคบกัน..."
ริวเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มมุมปาก แล้วหันไปจ้องตาเธอนิ่ง ใบหน้าหล่อตอนนี้มีแผลฟกช้ำจนดูไม่ได้ มันยิ่งทำให้คะนึงรู้สึกแย่เข้าไปอีก
"ฮึก! หนูนี่...แย่จริง ๆ เลย...อุ๊บ!"
คะนึงบ่นไม่ทันจบประโยค ริวก็โน้มตัวลงมาแตะจูบที่ริมฝีปากของเธอแผ่วเบา ก่อนจะผละออกอย่างนุ่มนวลและรวดเร็ว โดยไม่มีการรุกล้ำจนเอาเปรียบเธอมากเกินไป
"ฮึก! พะ...พี่ริว" แม้สัมผัสนั้นจะรวดเร็ว แต่คะนึงก็ยังรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากริมฝีปากของเขา
"งั้น...เราก็มาคบกันจริง ๆ เถอะนะ"
- ผู้เขียน
