จวบจนดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูงในยามสาย ซานก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ด้วยเสื้อเชิ้ตสีอ่อนที่รีดเรียบกับกางเกงผ้ามันเข้ารูป กลิ่นกายหอมสะอาด ทรงผมเรียบเก๋ จนทำให้เขาดูต่างจากทุกวันอย่างชัดเจน
"นี่คุณซาน อาบน้ำแต่งตัวลงมาเลยเหรอคะ แหม...วันนี้ฝนฟ้าท่าจะดี"
ป้าพลอยแซวคนเป็นเจ้านาย แต่ซานกลับยิ้มกว้างให้เป็นคำตอบ ก่อนจะเดินลงบันไดมาด้วยสีหน้าที่เปี่ยมสุข ผิวปากทำเพลงเบา ๆ มาตลอดทาง พลางเอ่ยพูดหยอกล้อกับป้าพลอยด้วยน้ำเสียงสดใสจนผิดหูผิดตา
“ว้าว! สมกับเป็นป้าพลอย...รู้ใจผมตลอดเลยนะครับ รู้กระทั่งว่าวันนี้ผมต้องการไข่ลวก”
ป้าพลอยหัวเราะเบา ๆ ให้กับความอารมณ์ดีของนายน้อยที่แกดูแลมาตั้งแต่แบเบาะ
“แหม...ป้าจะไปรู้ได้ยังไงล่ะคะ หนูคะนึงบอกป้าว่าคุณซานสั่งไว้เอง...ทำมาพูดเอาใจคนแก่”
ซานเอะใจรีบหันไปมองคะนึงที่กำลังเดินเลี่ยงไปยังห้องครัว ดวงตาเขาแวววาววิบวับอย่างเข้าใจในทันที ว่าที่แท้ก็ยัยตัวแสบของเขาเอง
