ENGINEER'S DARLING 7
1748 คำ
ปึก!
รู้ตัวอีกทีเธอก็เซถลาเข้าไปซบอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูงที่ไม่รู้จักเสียแล้ว
กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ แบบผู้ชายลอยมาเข้าจมูกแบบเต็มสูบ ไออุ่นจากลำแขนแข็งแรงที่รีบรับตัวเธอเอาไว้ทำให้คะนึงรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก
และที่สำคัญไปกว่านั้น...ใบหน้าหล่อเหลาราวกับนายแบบ กำลังจ้องมองเธออยู่อย่างนิ่งสงบ
คะนึงชะงักไปหลายวินาที เธอจ้องหน้าเขาแบบอึ้ง ๆ ตาไม่กะพริบ นิชาที่ได้เห็นภาพหวานแหววราวกับฉากในซีรีส์ก็รีบเดินเข้ามาดึงสติเพื่อนทันที
"เฮ้ย! คะนึง! ชนพี่เขาแล้วทำไมไม่ขอโทษ"
คะนึงหน้าแดงจัด รีบผละตัวออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่มคนนั้นทันที ก่อนจะก้มโค้งศีรษะเล็กน้อยเพื่อแสดงถึงการขอโทษ
"ขะ...ขอโทษค่ะ หนะ...หนูไม่ทันระวัง..."
ชายหนุ่มมาดนิ่งคนนั้นยิ้มบาง ๆ เคลือบมุมปาก เพราะรู้สึกเอ็นดูคนตรงหน้าไม่น้อย
แม้ใบหน้าหล่อเหลาจะดูเย็นชา แต่แววตากลับดูอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด เพราะแบบนี้คะนึงถึงอดไม่ได้ที่จะจ้องมองในตอนแรก
"ไม่เป็นไรครับ ผมต่างหากที่ควรขอโทษ เพราะมายืนขวางทางคุณ"
"เอ่อ...มะ...ไม่เป็นไร"
ชายคนนั้นไม่ได้เอ่ยอะไรมาก เขาดูเงียบขรึมและดูสุขุมสุด ๆ แต่คะนึงกลับรู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก
"ลองนี่สิ..."
คะนึงแปลกใจเล็กน้อย ได้แต่มองหน้ากันไปมากับนิชา เมื่ออยู่ ๆ เขาก็ยื่นแว่นกรอบบางสีเงินมาให้คะนึงลองใส่ดู
"ผมเห็นคุณสองคนเลือกกันอยู่นาน...เลยอยากช่วยนิดหน่อย ลองอันนี้ดูไหมครับ ผมว่า...มันน่าจะเหมาะกับคุณ"
คะนึงลังเลเล็กน้อย แต่ก็ค่อย ๆ เอื้อมมือไปรับมาใส่ แต่แล้วนิชาก็ถึงกับร้องว้าวทันที เมื่อกรอบแว่นอันนี้ราวกับถูกผลิตมาเพื่อคะนึงเพื่อนของเธอ
"แม่เจ้า! เอาอันนี้เลยแก...เข้ากับหน้าแกที่สุดอ่า"
เมื่อคะนึงมองตัวเองในกระจก ก็ต้องยอมรับว่ามันเข้ากับหน้าเธอ อย่างเหลือเชื่อจริง ๆ กรอบแว่นบางรับกับสันจมูก โค้งเว้าเข้ากับโหนกแก้มพอดี ดวงตาที่เคยซ่อนอยู่ภายใต้กรอบหนา กลับดูสดใสและมีเสน่ห์ขึ้นทันมาผิดกับแว่นอันก่อนมาก
"เลือกเก่งมากเลยพี่ ว่าแต่พี่ชื่ออะไรคะ?" นิชาเอ่ยชม พลางเอ่ยถามชื่อของเขา
เขายิ้มบาง ๆ จนคะนึงแอบนึกในใจ ยิ้มเก่งจัง แถมยิ้มแล้วหล่อมาก ๆ ด้วย เธอไม่เคยเห็นใครมีเสน่ห์มากขนาดนี้มาก่อนเลย
"ผมชื่อริวครับ...ขอโทษอีกทีที่ทำให้คุณตกใจ แล้วคุณ..."
"นิชาค่ะ วิศวะคอมฯ ปีหนึ่ง แหะๆ" นิชารีบตอบเพราะอยากแนะนำตัวกับเขา
"นี่เรียนวิศวะด้วยเหรอ ผมก็เรียนวิศวะนะ" ริวทำน้ำเสียงแปลกใจเล็กน้อย
"จริงเหรอคะ? เรียนที่ไหน? คณะอะไรคะ?" นิชาเริ่มถามราวกับกำลังซักประวัติ
"นิชา! ถามอะไรเยอะแยะ เกรงใจเขา" คะนึงบ่นด้วยความเกรงใจ
"ถามได้...ผมเรียนที่สถาบันEGD วิศวะเคมีปีสามครับ" ริวตอบ
"ฮะ! นี่พี่เรียนที่มหา'ลัยเดียวกับพวกหนูเหรอคะ...ริว...พี่ริว...คะนึง!"
นิชาหันไปมองหน้าคะนึงเมื่อทั้งคู่ต่างนึกถึงคำพูดของจี๊ดขึ้นมาพร้อมกัน อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น ที่ผู้ชายตรงหน้าจะเป็นคนที่จี๊ดอยากให้พวกเธอรู้จัก
"โลกกลมมากอ่าแก" นิชาแอบกระซิบคะนึงเบา ๆ
"มีอะไรหรือเปล่าครับ?" ริวทำหน้างง
"เปล่า..." นี่คะนึง
"พ่อหล่อมากกค่ะ เพื่อนหนูชอบ" นี่นิชา
"ไอ้นิชา!" คะนึงแทบอยากเอาหน้ามุดลงพื้นซะตอนนี้
ริวยิ้มบาง ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะเอ่ยถามคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาด้วยความขัดเขิน
"แล้ว...น้องชื่ออะไรครับ?"
คำถามของริวทำเอานิชาแทบจะล้มลงไปดิ้นเพราะดีใจแทนเพื่อน ในขณะที่คะนึงเขินจนทำตัวไม่ถูก และตอบกลับเขาเสียงเบา
"ชะ...ชื่อคะนึงค่ะ"
"คะนึง ชื่อน่ารักดีจัง" ริวกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่คะนึงกับรู้สึกแปลก ๆ เหมือนน้ำเสียงของเขามันแทรกมาด้วยความอบอุ่นละมุนละไม
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
"ยินดีเช่นกันค่ะ"
นิชายืนกอดอกยิ้มมุมปาก พลางมองเพื่อยืนคุยกับหนุ่มหล่อราวกับกำลังดูซีรีส์ นับว่าเป็นสัญญาณที่ดี ที่เพื่อนของเธอจะได้เริ่มต้นชีวิตที่ดีในครั้งนี้
"สงสัยดวงจะขึ้นจริง ๆ แล้วล่ะ ยัยแว่นคนใหม่ของฉัน"
เสียงเพลงเบา ๆ บวกกับเสียงประกาศภายในห้างสรรพสินค้า ปะปนกับเสียงผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ไปมาจนเซ็งแซ่ไปหมด
เนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุด เท็นจึงออกมาเดินห้างกับซานเพื่อเลือกซื้อของที่จำเป็นและถูกใจ
ช่วงนี้ซานเองก็ไม่ได้มีอะไรที่น่าตื่นเต้นให้เขาทำ กิจกรรมสนุก ๆ ที่ซานเคยเป็นหัวโจกก็เริ่มหดหาย เท็นพอรู้สาเหตุที่ทำให้เพื่อนดูเซ็งกะตายแบบนี้ แต่จะทำยังไงให้คนปากแข็งอย่างซานยอมรับในสิ่งที่ตัวเองลั่นวาจาปฏิเสธได้ล่ะ นอกจากปล่อยให้เพื่อนรักนอนกอดศักดิ์ศรีของมันไป
อย่างวันนี้...กว่าเท็นจะลากซานออกมาด้วยได้ เขาต้องลำบากถึงขั้นขู่จะโทรไปหาพี่สาวของซาน ไม่งั้นซานคงไม่ยอมลูกจากที่นอนมากับเท็นในตอนนี้
แต่ก็ไม่ได้มีอะไรน่าสนุกอยู่ดี เพราะไอ้เพื่อนรักก็เอาแต่เดินไปเรื่อย แบบไม่มีจุดหมาย ไม่แวะดูของ ไม่ซื้อ ไม่กินอะไรเลยสักอย่าง เอาแต่ถามตัวเขาว่ามึงใกล้จะกลับยัง ได้ของครบยัง จนเท็นไม่มีกะใจจะซื้ออะไรสักอย่าง
"กูคิดผิดจริง ๆ ที่พามึงมาด้วย มึงเป็นเหี้ย! อะไรไอ้สัตว์! ทำหน้ายังกะคนอมทุกข์"
"ใครบอกมึงว่ากูอมทุกข์ กูแค่ง่วงเว้ย! กูไม่ได้อยากมาแต่แรก มึงนั่นแหละบังคับกู ฟาย!"
"เออ! เดี๋ยวจะพากลับแล้ว กูก็ไม่มีกะจิตกะใจซื้ออะไรแล้วเหมือนกัน"
เท็นพาซานเดินหาทางออก จนมาถึงตรงบริเวณโซนร้านแว่นพอดี แต่เท็นกับตาดีหันไปเจอคนกลุ่มหนึ่งที่คุ้นหน้าอยู่ในร้านแว่น ผู้ชายร่างสูงกำลังสวมแว่นให้ผู้หญิงคนหนึ่ง เท็นถึงกับขยี้ตามอง ว่าผู้หญิงที่เขาเห็นตรงหน้า ใช่คนที่เขารู้จักหรือเปล่า ทำไมเขาถึงได้คุ้นตาแบบนี้ เท็นหันไปสะกิดซานเพื่อให้เขาช่วยดู
"เฮ้ย! ไอ้ซานมึงช่วยกูดูทีสิ ว่าผู้หญิงคนนี้หน้าตาคุ้น ๆ นะเหมือนกูเคยเจอที่ไหน?"
"อะไรของมึงอีก ไอ้นี่!"
แม้จะรู้สึกรำคาญแต่ซานก็หันไปตามทิศทางที่เท็นบอก แล้วทุกอย่างข้างกายของซานก็หยุดหมุนและชะงักงัน พร้อมกับอาการชาวาบไปทั้งตัว
ภาพของชายคนหนึ่งกำลังยืนคุยกับผู้หญิงที่เขาเคยเรียกเต็มปากว่าแฟน ด้วยใบหน้าที่ฉาบรอยยิ้มแห่งความสุข ซานหลงคิดกังวลมาหลายวัน คิดว่าเธอคงกำลังโศกเศร้ากับการห่างกับเขาซะอีก เหมือนคำโบราณที่ว่าไว้...สามวันจากนารีเป็นอื่น...คำนี้ไม่เกินจริง
"เฮ้ย...นั่นมันยัยแว่นที่มึงเคยคบรึเปล่าวะ?"
ซานเบือนหน้าหนีเล็กน้อยทำเหมือนไม่สนใจ แต่แอบคิดในใจดูเหมือนว่าเธอจะทำผมทรงใหม่ ยอมรับว่าลุคใหม่ของเธอแทบจะทำให้เขาจำไม่ได้ในเสี้ยววินาทีแรก ผมลอนสวยสะบัดเบา ๆ กับแว่นทรงใหม่ที่ดูเข้ากับใบหน้ามากขึ้น แถมรอยยิ้มที่ดูสดใสนั่น มันต่างจากสิ่งที่เขามโนเอาเองมาก เธอไม่ได้เสียใจกับการเงียบหายของเขาเลยสักนิด
แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึก...จุก จนพูดไม่ออก...คือผู้ชายคนนั้น ที่กำลังค่อย ๆ ยื่นมือสวมแว่นให้เธอด้วยท่าทีอ่อนโยน
เมื่อมือของเขาคนนั้นแตะถูกกรอบหน้าเรียวของเธอ ดวงตาของซานก็หรี่ลงทันที สันกรามนูนเด่นจากการกัดฟันแน่นแบบไม่รู้ตัว กล้ามเนื้อร่างกายเริ่มเกร็งและชาวาบไปทั้งตัว เขาไม่เคยเห็นคะนึงยิ้มให้เขาแบบนั้น ไม่เคยเห็นเธอหัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติจนดูมีความสุขขนาดนี้ แต่ผู้ชายคนนี้กลับได้รับมันทุกอย่าง
เท็นหันมามองหน้าเพื่อนที่ยืนเงียบอยู่นาน ก็เกิดความสงสัย เขารู้สึกว่าเพื่อนของเขายืนมองคนข้างในนานเกินไปแล้ว
"ซาน! มึงโอเครึเปล่าวะ? หน้ามึงแม่ง! เหมือนจะฆ่าคนได้เลยว่ะตอนนี้"
ซานยังคงจ้องภาพตรงหน้า ราวกับโดนหยุดเวลาไว้ เขาไม่ได้พูดอะไร...แต่ความรู้สึกในใจตีกันยับไปหมด สุดเขาต้องเบือนหน้าหลบภาพบาดตาบาดใจนี้ ก่อนจะพยายามปรับอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านอยู่ภายในให้ดูเป็นปกติที่สุด
"จะมึงจะกลับได้ยัง กูไม่อยากเดินแล้ว..."
เท็นถึงกับชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวไปข้างหน้า เขารู้ทันทีเลยว่าเพื่อนเขาตอนนี้...ไม่ได้แค่ไม่พอใจ แต่ซานคงกำลังโมโหและโกรธมากในแบบที่ไม่อาจอธิบายได้ จึงเลือกที่จะตามใจเพื่อน
"เออ...กลับก็กลับ"
ซานสาวเท้าออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกของตัวเองมันคืออะไร มันไม่มีคำตอบที่ชัดเจนให้เขาเลยสักอย่าง
แต่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนมากในใจของซานตอนนี้คือ...เขาอยากเดินเข้าไปจับสองคนนั้นแยกออกจากกันซะ มันจะได้ไม่ทำให้เขาต้องหงุดหงิดลูกตาแบบนี้...
- ผู้เขียน
