ENGINEER'S DARLING 20
1831 คำ
เสียงหัวเราะและเสียงเอ่ยแซวจากกลุ่มเพื่อนดังระงมทั่วห้องชุมนุมในช่วงพักกลางวัน กัสเปิดหน้าเว็บบอร์ดของมหา'ลัยในไอแพดดู พร้อมหัวเราะออกมาอย่างพอใจ เมื่อข่าวใหม่ของวันนี้มีคลิปลิงก์ของคะนึงกับริวโชว์หราไปทั้งกลุ่ม จนทุกคนต่างเข้าไปเปิดดูและกระหน่ำแชร์จนคลิปนั้นเกิดเป็นไวรัล
"เฮ้ย! ไอ้ซานมึงดูนี่ คลิปไอ้ริวเด็กเคมีที่ฉีดน้ำหอมให้ยัยคะนึงอ่า...แม่ง! แชร์กันเต็มเว็บบอร์ดเลยว่ะ มึงได้ดูยังวะ...เชี่ย! หน้าไอ้หมอนั่นอย่างฟิน...นี่แค่ดมนะเว้ย! ฮ่า ๆ "
ซานหันไปมองหน้าจอที่กัสโชว์ให้ดู ภาพในคลิปเผยให้เห็นริวที่ค่อย ๆ จับข้อมือคะนึงขึ้นมาใกล้ใบหน้า ก่อนจะสูดดมน้ำหอมตรงข้อมือของเธออย่างอ่อนโยน แววตาที่ชายคนนั้นมองเธอเต็มไปด้วยความหมายลึกซึ้ง
ซานเม้มริมฝีปากแน่น พยายามไม่สนใจ แต่ภายในกลับเดือดพล่าน เท็นที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หันมามองก็พอจะรู้ว่าเพื่อนของเขากำลังเดือดขนาดไหน
"แล้วไง? ก็งั้น ๆ ไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจ...กูไปหาแดกข้าวยังจะดีกว่ามานั่งเสียเวลาเปิดคลิปบ้า ๆ นี่ดูเลย"
แม้จะพูดราวกับไม่สนใจ แต่วันนี้ทั้งวันซานไม่มีสมาธิกับการเรียนเลยแม้แต่น้อย ภาพที่เห็นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของซ้ำ ๆ จนเขาต้องตัดสินใจหาทางไปพบคะนึงเพื่อถามเธอให้รู้เรื่อง
"เลิกกับฉันไม่ทันไร ก็แสดงความร่านเรี่ยราดไปทั่ว ยัยตัวดี...ไหนว่าเด็กเรียนไงวะ!"
ซานทั้งเดินทั้งบ่นราวกับคนหัวเสีย ความรู้สึกขุ่นเคืองที่ไม่อาจอธิบายได้ผลักดันให้เขาก้าวเท้าเดินไปอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
"แม่ง! อยู่ไหนวะ?"
ซานเดินตามหาเธอในทุกที่ที่เธอเคยไป แต่ยังไม่ทันจะถึงครึ่งทาง เสียงโวยวายก็ดังมาจากทางเดินฝั่งตรงข้าง
"ตอแหล! เห็นซื่อ ๆ ที่แท้ก็แรดตัวแม่! เลิกกับพี่ซานไม่ทันไร ก็หันไปควบพี่ริว...แกอ่อยท่าไหนฮะ! พี่ริวเขาถึงได้หลงแกขนาดนั้น..."
ซานชะงักฝีเท้าก่อนจะเดินเข้าไปดู ภาพตรงหน้าคือกลุ่มผู้หญิงสามสี่คนที่กำลังล้อมคะนึงเอาไว้ คำด่าทอดังสนั่น ขณะมือของพวกเธอดึงทึ้งเสื้อของคะนึงอย่างไม่ปรานี
"ฉันจะดูสิว่าถ้าไม่มีเสื้อใส่ เธอจะยังเดินเชิดใส่พวกฉันได้อีกไหม"
"อย่านะ! ปล่อย! ฉันไปทำอะไรให้พวกเธอ...กรี๊ด! ปล่อยฉัน!"
เสื้อของเธอยับย่นและถูกดึงจนกระดุมขาดเผยให้เห็นร่องอกอวบที่มีเพียงบราลูกไม้ห่อหุ้ม แต่ที่ทำให้ซานเดือดจัดก็คือรอยฟกช้ำตรงขอบปากนุ่มของเธอ คะนึงนั่งกอดตัวเองน้ำตาไหลพราก ซานรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกแน่นที่กลางอกเมื่อเห็นภาพนั้น ทำให้ซานลืมสิ้นถึงเรื่องที่เดือดดาลในตอนแรก
"เฮ้ย! ทำอะไรกัน!" ซานตะโกนดังลั่น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธ จนกลุ่มผู้หญิงพวกนั้นต่างสะดุ้งเฮือก ก่อนจะหันมามองซานที่เดินตรงเข้ามาหาพวกเธออย่างไม่เกรงกลัว และไม่ไว้หน้าต่อให้พวกเธอจะเป็นผู้หญิงก็ตาม
"พี่ซาน!!!" ทั้งหมดถึงกับอุทานเป็นเสียงเดียวกัน
"ถ้าไม่อยากตาย...ก็ปล่อยเธอซะ..."
ไม่มีใครกล้าโต้แย้ง ต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กไปมา...
"แม่ง! พวกเชี่ย! ไป!!!!"
คนพวกนั้นถึงกับลนลานขาสั่น ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับกลัวตาย
ตอนนี้ซานไม่ได้สนใจคนพวกนั้นอีกต่อไปแล้ว แต่รีบหันไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเธอและดึงเธอเข้ามากอดแนบอกทันที
"พี่อยู่นี่แล้วนะ...จะไม่มีใครทำอะไรหนูได้ทั้งนั้น"
คำพูดของซานทำเอาร่างน้อยในอ้อมกอดสะอื้นจนตัวสั่น ซานกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นด้วยความรู้สึกปวดหนึบไปทั้งหัวใจ ในขณะที่คะนึงถึงกับปล่อยโฮออกมาราวกับน้อยใจในโชคชะตา
"นิ่งซะ...ไม่มีอะไรแล้ว"
พอตั้งสติได้คะนึงก็ค่อย ๆ ผลักเขาออกเบา ๆ พลางก้มลงตะปบชายเสื้อที่ขาดวิ่นของตน ซานเห็นเช่นนั้นก็ไม่รีรอรีบถอดเสื้อช็อปของตนมาคลุมทับให้เธออีกชั้น เพราะเสื้อเขาตัวใหญ่กว่าน่าจะปิดบังอะไรได้มิดชิดกว่า ในขณะที่ร่างกำยำและแข็งแกร่งของเขามีเพียงเสื้อกล้ามสีดำตัวเดียวสวมทับไว้
"มะ...ไม่ต้องก็ได้..." เธอพยายามปฏิเสธทั้งทั้งที่เสื้ออยู่บนตัวเธอแล้ว
"แล้วหนูจะไปเรียนยังไง...จะไปทั้งอย่างนี้ ให้มีคลิปดังอีกคลิปในเว็บบอร์ดหรือไง"
คะนึงเงยหน้ามองซานด้วยแววตาตัดพ้อ ดวงตาที่แดงก่ำมีน้ำตาเอ่อคลอและรินไหลจนหัวใจของซานอ่อนยวบไปทั้งใจ
"เดี๋ยวพาไปทำแผล"
เขาไม่กล้ามองสบตาเธอนาน จึงรีบก้มลงช้อนร่างของคะนึงขึ้นอุ้มทันที แม้เธอจะพยายามพูดว่าเธอไม่เป็นไร แต่ซานก็ไม่ฟังกลับเงียบนิ่งและมุ่งหน้าไปยังห้องพยาบาลโดยไม่สนใจคำทัดทานใด ๆ
"หนูบอกว่าไม่เป็นไรไง"
"มาถึงแล้วเนี่ย...อย่าดื้อได้ไหม"
เมื่อมาถึงห้องพยาบาล ซานก็วางคะนึงลงบนเตียงอย่างเบามือ ก่อนจะจัดหาอุปกรณ์ทำแผลและนั่งลงข้าง ๆ
"นักศึกษาคะ ให้อาจารย์ช่วยไหม?"
อาจารย์ประจำห้องพยาบาลเดินมาถามทั้งคู่คงเพราะสังเกตเห็นตั้งแต่เขาอุ้มเธอเข้ามาแล้ว
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง"
"งั้นก็ฝากด้วยนะ พอดีอาจารย์ติดประชุมด่วน ฝากนักศึกษาเก็บทำความสะอาดให้ด้วย เดี๋ยวแม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดอีกที"
"ครับอาจารย์"
หลังจากที่อาจารย์ประจำห้องพยาบาลออกไปเขาก็หันมาแกะสำลีสำหรับล้างแผลที่ชุบน้ำยาไว้เรียบร้อยออกมาจากแคปซูล แล้วนำมาบรรจงเช็ดคราบเลือดที่ขอบปากของเธออย่างระมัดระวัง
"เจ็บไหม?" เขาเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางเป่าเบา ๆ ที่บริเวณแผลราวกับกลัวว่าเธอจะแสบร้อน
คะนึงส่ายหน้าเล็กน้อย แต่แววตาของเธอยังสั่นระริก ซานไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่ตั้งใจทำแผลให้เธออย่างใจเย็น มือของเขาสัมผัสแผ่วเบาราวกับกลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บมากกว่าเดิม
เธอเผลอสบตาเขาโดยไม่รู้ตัว สายตาของเขาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความห่วงใยและความอ่อนโยนชัดเจนอย่างที่เธอไม่เคยเห็นจากเขามาก่อน
หัวใจของคะนึงเต้นแรงจนเธอต้องรีบหลบสายตาเขา เพื่อซ่อนความรู้สึกที่กำลังปะทุอยู่ในใจ
"เสร็จรึยังคะ? หนูจะไปเรียนแล้ว"
"ทำไมยัยพวกนั้นถึงต้องทำแบบนี้กับหนู" ซานอดที่จะถามไม่ได้
"หนูไม่รู้หรอก..." คะนึงรู้ แต่เธอไม่อยากบอก ว่าที่เธอโดนคนทั้งมหา'ลัยเกลียด สาเหตุหนึ่งก็มาจากเขา
"แล้วเรื่องคลิปนั่นล่ะ"
"ก็ปกตินี่คะ คนเป็นแฟนกัน มันก็ต้องมีมุมหวานกันบ้าง คนแอบถ่ายเหอะ...ที่โรคจิต แค่นี้ก็เอามาลงให้เกิดดราม่า"
"แบบนี้ไง คนเขาถึงได้หมั่นไส้จนตามตบแบบนี้...ปากดี"
ซานนึกฉุนที่เธอทำเป็นไม่เกรงกลัวใคร ทั้งที่สีหน้าซีดเซียวเป็นไก่ต้มแล้ว
"ก็เพราะพี่นั่นแหละ...ฮึก! คนเฮงซวย! ถ้าหนูไม่เจอพี่ชีวิตหนูคงไม่ย่ำแย่ขนาดนี้ ถ้าจะมีเรื่องที่ผิดพลาดครั้งใหญ่สุดในชีวิตหนู...ก็คงเป็นการที่หนูได้มาเจอคนเฮงซวยอย่างพี่อุ๊บ..."
คำก่นด่าที่เรียงแถวกันออกมาจากความในใจของคะนึงถูกกลืนหายไปชั่วพริบตา เมื่อริมฝีปากอุ่นของซานทาบลงไปบดจูบหนักหน่วงเพื่อปิดปากเธอเอาไว้ ก่อนจะสอดส่งเรียวลิ้นเข้าไปตวัดเกี่ยวเอาลิ้นนุ่มของเธอออกมาดูดดื่มราวกับลงโทษที่เธอกล้าสบถด่าเขาอย่างไม่คิดจะรักษาน้ำใจ
ฝ่ามือหนาสอดเข้าใต้แผ่นหลังเนียนก่อนจะกดให้แอ่นรับจูบแสนดูดดื่มจากเขา จนสัมผัสได้ถึงอาการสั่นสะท้านของคนที่นั่งอยู่บนเตียง
"แฮก ๆ ๆ อย่านะ..." คะนึงรีบเบือนหน้าหนีทั้งน้ำตาคลอ ราวกับรังเกียจสัมผัสของเขานักหนา
"รังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ก็หนูเจ็บปากอยู่...นี่เรียกจูบหรือสูบส้วม ปากหนูบวมจนแดงหมดแล้วมั้ง คนหรือหมาบ้ากัน ถึงอ่อนโยนไม่เป็น"
"เหอะ...ปากก็เหมือนส้วมอยู่นะ"
"ปากพี่สิเหมือนส้วม" คะนึงเริ่มงอแง
"ชิ...พูดออกมาแต่ล่ะคำมีแต่คำทิ่มแทงใจ พูดจาแบบนี้ใครเขาจะอยากจูบดีๆ" ซานบ่น ปนน้ำเสียงตัดพ้อ
"ก็ไม่ได้อยากให้จูบสักหน่อย หนูกับพี่ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว...และหนูก็มีแฟนใหม่แล้วด้วย เมื่อไหร่พี่จะเลิกยุ่งกับหนูสักที" คะนึงด่ากราด พลางคิดว่าขนาดริวที่คบกันอยู่ยังไม่เคยจูบเธอบ่อยขนาดนี้ แต่เขาที่เป็นแค่แฟนเก่าถือสิทธิ์อะไรมาจูบเอา จูบเอา ตามใจแบบนี้
"ก็แค่แฟน...มีผัวเมื่อไหร่ค่อยบอก จะได้เลิกยุ่ง" ซานยียวน แต่น้ำเสียงเริ่มใส่อารมณ์
"หน้าด้าน! พี่นี่โคตรหน้าด้านอ่า"
"เฮ้อ! รู้งี้ปล่อยให้ยัยพวกนั้นตบให้ตายไปเลยก็ดี ช่วยแล้วยังมานั่งด่าอีก"
"ฮึก! ใช่สิ...ยัยพวกนั้นก็สาวกพี่นี่ ไม่ต้องมาเล่นละครแสร้งเป็นทำดีช่วยหนูหรอก พวกหล่อนอยากได้พี่จนตัวสั่นไม่ใช่เหรอ ก็ไปหาสิ...อย่ามาเสียเวลากับหนูอีกเลย เพราะหนูไม่มีวันกลับไปคบกับพี่แน่"
"โธ่เว้ย! ยัยแว่น!" ซานตะคอกเสียงดัง จนคะนึงเผลอขยับแว่นด้วยความประหม่า
"แว่นแล้วมันทำไม? แว่นก็มีคนเอาแล้วกัน"
"คะนึง! ถ้าหนูยังดื้อต่อปากต่อคำพี่อีกนะ คราวนี้พี่จูบไม่มียั้งนะ แต่ถ้าอยากลองเล่นเสียวในห้องพยาบาลก็ลองดู"
คะนึงถึงกับเงียบกริบ เบือนหน้าหนีเขาและไม่ยอมสบตาเขาอีกเลย กว่าเขาจะพาเธอออกจากห้องพยาบาลได้ คะนึงก็เผลอถลึงตาใส่เขาตลอดทาง พอเธอไม่พูดเขาเองก็เริ่มทำตัวไม่ถูก เลยจำใจต้องไปส่งเธอถึงห้องเรียน...
- ผู้เขียน
