ENGINEER'S DARLING 18
1057 คำ
ซานกับเท็นเดินผ่านไปตามห้องโถงหรูหราของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ ที่เป็นตึกสูงระฟ้าตั้งตระหง่านตรงใจกลางเมือง มีแสงไฟระยิบระยับประดับตกแต่งจนสว่างไสวในช่วงยามเย็น พื้นกระเบื้องที่ถูกขัดถูจนมันวาวสะท้อนเงาแสงไฟจากเพดานอย่างงดงาม
เท็นกำลังพูดคุยถึงเรื่องธุรกิจที่เพิ่งได้รับมอบหมายจากครอบครัว แต่ซานกลับไม่ค่อยใส่ใจนัก สายตาคมคายของเขาสอดส่ายมองไปรอบ ๆ เหมือนกำลังมองหาบางอย่าง
"นั่น! ใช่คะนึงกับนิชาหรือเปล่าวะ?"
เท็นเอ่ยถาม พลางดึงแขนของซานให้หยุดเดิน สายตาของทั้งคู่จ้องไปยังสองสาวที่กำลังเดินเข้าไปในร้านเครื่องสำอางแบรนด์ดังที่มีโลโก้สีทองประดับหน้าร้านอย่างโดดเด่น
ซานหรี่ตามองชื่อแบรนด์นั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะชะงัก "RAIN" เขาพึมพำเบา ๆ ชื่อที่แสนจะคุ้นเคยแล่นเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว
ที่นี่ไม่ใช่เพียงแค่ร้านเครื่องสำอางทั่วไป แต่ที่นี่คือหนึ่งในสาขาของเครื่องสำอางภายใต้แบรนด์ดังอย่าง RAIN (เรน) ซึ่งเป็นธุรกิจหลักของตระกูล "ฐิตินรัญกูล" คู่แข่งทางการค้าที่ขับเคี่ยวกับบริษัทของครอบครัวเขามาโดยตลอด
"ทำไมเธอถึงมาที่นี่..." ซานกัดฟันแน่น พลางมองตามคะนึงที่เดินเข้าไปข้างใน ก่อนจะเห็นร่างสูงของริวเดินออกมาหาเธอกับนิชา แถมยังพูดคุยกันอย่างสนิทสนม
"หึ...นอกจากไอ้เชี่ยริวมันจะเป็นคู่แข่งทางใจของมึงแล้ว ครอบครัวมันยังดันเป็นคู่แข่งทางธุรกิจของครอบครัวแกอีกเหรอวะไอ้ซาน?"
เท็นเอ่ย พลางกลั้วหัวเราะเหมือนจะเย้ย แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความจริงจัง ใคร ๆ ก็ต่างรู้ว่าสองตระกูลใหญ่อย่าง "ปรเมศเมธา" ตระกูลของซานกับตระกูล "ฐิตินรัญกูล" ตระกูลของริวเป็นคู่แข่งที่ขัดแย้งกันมานานมากขนาดไหน ไม่ว่าอีกฝ่ายจะทำธุรกิจอะไร ก็จะมีในบริษัทของอีกฝ่ายที่คล้าย ๆ กัน
ซานกำหมัดแน่น ความรู้สึกขุ่นเคืองแทรกซึมในใจ ยิ่งเห็นภาพของคะนึงกับริวที่ยืนคุยกันอย่างสนิทสนมอยู่หน้าร้าน มันยิ่งเหมือนกับถูกตอกย้ำซ้ำ ๆ ว่าซานไม่ใช่คนในใจของเธอแล้ว
"หรือว่ายัยแว่นของมึงจะมาทำงานที่นี่วะซาน" เท็นเปรยขึ้นอย่างมีเหตุผล
"หมอนั่นมีอะไรดีนักหนาวะ ถึงได้มาแทนที่กูได้ในเวลาเพียงไม่กี่วัน"
"แต่มึงพูดเองนะ ว่ามึงน่ะ...แค่อยากชนะเดิมพัน ไม่ได้อยากได้ยัยแว่นมาเป็นแฟนจริง ๆ" คำพูดของเท็นทำให้ซานอึ้งไปชั่วอึดใจ
"กูอยากเดิมพันจริง และอยากชนะจริง แต่กูไม่ได้พูดว่าจะไม่เอา..."
"เหอะ! มึงไม่กลัวมึงได้คลานสี่ขารึไง"
"ทำไมต้องคลานวะ...เผลอ ๆ เธออาจจะได้คลานมาหากูสิไม่ว่า"
"เหรอ? แต่ทุกวันนี้มึงหอนแล้วนะเพื่อน..." เท็นแซว
"มึงสิหอน..."ซานหันไปถลึงตาใส่เท็นที่ทำหน้ายียวนกวนประสาทเขา
"เฮ้อ! คนเรามันก็คงไม่รู้ตัวเองหรอกว่ะ...โดนหมาคาบไปแดกเมื่อไหร่กูจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย" เท็นบ่น ในขณะที่คนโดนบ่นก็หันมาตาเขียวใส่เพื่อนทันที
"กูต้องรู้ให้ได้ ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่...และกูไม่เชื่อหรอกว่าคนเราจะเปลี่ยนใจได้ง่ายดายถึงขนาดนี้" ซานกล่าวออกมาเสียงเข้ม แววตามุ่งมั่นเต็มไปด้วยความสงสัยและเจ็บใจ
เท็นมองดูเพื่อนสนิทของเขาด้วยแววตาเห็นใจ แต่ก็ไม่คิดจะขัดอะไร เพราะรู้ดีว่าซานคงไม่หยุดแค่นี้อย่างแน่นอน
แต่แล้ว...
"อ้าวเฮ้ย! ไอ้ซาน! รอกูด้วย"
เท็นถึงกับตะโกนเสียงดังตามหลังซานไป เมื่ออยู่ ๆ ซานก็เดินตรงเข้าไปยังร้านเครื่องสำอางของริว ใจเขาเต้นถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ตั้งแต่รู้ว่าคะนึงมาที่นี่กับนิชา
ความไม่เข้าใจและความสงสัยทำให้เขารู้สึกกระวนกระวาย อยากได้คำตอบในทันที ว่าพวกเธอมาทำอะไรที่นี่
ระหว่างที่เขากำลังจะเดินตรงเข้าไปในร้าน เสียงสะอื้นแผ่วเบาก็ดังมาจากข้างหลังของเขา ก่อนที่ร่างบางของหญิงสาวคนหนึ่งในชุดเดรสสีอ่อนจะพุ่งชนเขาเข้าเต็มแรง
"ว้าย!"
"เฮ้ย! เป็นอะไรรึเปล่า..." คำถามถูกกลืนหายไปในลำคอ เมื่อสายตาคมของเขาเห็นภาพตรงหน้า
หญิงสาวคนนั้นดูสับสนและพยายามทรงตัว ใบหน้าแดงก่ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แต่สิ่งที่ทำให้ซานต้องขมวดคิ้วคือรอยแดงเป็นจ้ำ ๆ บริเวณลำคอขาวนวล ร่องรอยที่ดูเหมือนรอยถูกดูดหรือกัด หนำซ้ำยังไล่ยาวลงมาถึงไหล่เนียนและต้นแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมา
ซานนิ่งไปชั่วขณะ ดวงตาคมจ้องมองรอยเหล่านั้นอย่างไม่รู้ตัว หญิงสาวจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาเพียงเล็กน้อย แต่กลับทำให้เธอซีดเผือดลงทันที ก่อนจะรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว ด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด
"ขะ...ขอโทษค่ะ" เธอเอ่ยออกมาอย่างร้อนรน ก่อนจะหมุนตัววิ่งจากไปโดยไม่หันกลับมามองเขาอีก
ซานมองตามแผ่นหลังนั้นที่วิ่งหนีไปจนลับสายตา ความสงสัยบางอย่างแล่นวูบในหัว 'ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร...แล้วทำไมถึงมีรอยแบบนั้นเต็มตัวไปหมด?'
เขาหรี่ตามองไปยังประตูร้านเสริมสวยที่มีคะนึงกับนิชายืนอยู่ข้างใน ความรู้สึกประหลาดใจเริ่มก่อตัวขึ้น เหมือนมีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ซานตัดสินใจถอยออกมา ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขารู้สึกว่าที่นี่มีต้องมีความลับอะไรบางอย่างแน่ ๆ แต่เรื่องนี้ซานจะไม่มีวันปล่อยผ่าน ถ้าเธอเลือกจะทำงานที่นี่ เขาก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อทำให้เธอเปลี่ยนใจ...
- ผู้เขียน
