บทที่1 ปีศาจนักแข่งรถ
1590 คำ
เมื่อหนึ่งเดือนก่อน
อุบัติเหตุรถแข่งครั้งนั้นดันเกิดขึ้นกับฉายาที่ใครๆ ต่างขนานสรรเสริญชื่นชมเขาว่าเป็นปีศาจนักแข่งรถอัจฉริยะ แชมป์สมัยสี่ปีซ้อน ไม่มีใครสามารถเอาชนะโค่นล้มเขาลง แต่เพราะการพนันคนรักเป็นเดิมพัน ร่างสูงใหญ่ยอมแพ้ไม่ได้ ดันเกิดเหตุการณ์ร้ายแรงขึ้นทำให้ทุกคนต่างตื่นตระหนกตกใจกับภาพดังกล่าว
เสียงรถพยาบาลดังขึ้นเป็นระยะก่อนที่สติของเขาจะดับวูบ ถึงกระนั้นหัวใจของเขายังคงเป็นห่วง ยังอยากได้ยินเสียงคนรักเข้ามาแนบชิดใกล้ๆ แต่กลับไร้วี่แวว...มีเพียงเสียงลมหายใจเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนหมดสติ
“โรสริน”
ฟีนิกซ์รู้ข่าวจากสายข่าวรายงานว่าน้องชายคนเล็กประสบอุบัติเหตุร้ายแรงจึงรีบพาภรรยาและพ่อแม่เข้ามายังโรงพยาบาลทันที โชคดีที่ก่อนหน้านั้นเขาและเอลยามาเยี่ยมบ้านยังอิตาลี ไม่อย่างนั้นคงร้อนรนใจที่คนในครอบครัวเกิดเป็นอะไรร้ายแรงขึ้นมา มาดามแพรวาเกือบเป็นลมเมื่อรู้ข่าวลูกชายคนเล็กบาดเจ็บสาหัสปางตาย
“มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องชายฉันถึงได้เป็นแบบนี้”
อดีตเจ้าพ่อมาเฟียหันมาตวาดใส่คาเรน ซึ่งเป็นลูกน้องคนสนิทคอยรับใช้น้องชาย คาเรนเป็นน้องชายคู่แฝดของเรนที่เป็นมือขวาสำคัญของเขาด้วยเช่นกัน
“คุณฟรานและคุณคาเฟรเขาท้าดวลแข่งรถกันครับ โดยใช้คนรักของคุณฟรานเดิมพันในเกมนี้ คุณฟรานมั่นใจว่าต้องชนะ แต่ไม่รู้ว่ารถที่คุณฟรานขับดันเกิดขัดข้อง คุณฟรานพยายามตั้งสติแต่...”
คาเรนหยุดคำพูดชั่วขณะยินดีน้อมรับความผิด ฟีนิกซ์รับรู้เรื่องราวทุกอย่างแอบสถบคำหยาบในลำคอ สายตาคู่คมกวาดหันมองไม่เห็นร่างสองคนนั้น ทั้งที่เป็นคนสำคัญของน้องชายเขาไว้ใจมากสุด
“แล้วคาเฟรและโรสรินล่ะ หายไปไหน?”
“ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น ผมก็ไม่เห็นสองคนนั้นเลยนะครับ ตอนนี้ทีมงานกำลังเก็บกู้ซากรถบิ๊กไบค์และเคลียร์สนามแข่งรถอยู่ครับคุณฟีนิกซ์”
“ถ้าน้องชายฉันเป็นอะไรขึ้นมา ฉันไม่ปล่อยพวกมันสองคนเอาไว้ คาเรน ปิดข่าวเรื่องนี้ให้เงียบสนิท จะให้ใครรู้ไม่ได้ เสียชื่อภาพลักษณ์เจ้าพ่อมาเฟียหมด”
“ครับคุณฟีนิกซ์”
“พี่นิกซ์จะออกไปไหนคะ”
เอลยาเห็นสามีหนุ่มคุยลูกน้องคนสนิทของน้องชายและกำลังจะเดินออกจากบริเวณหน้าห้องฉุกเฉินจึงรีบทักท้วงเอาไว้
“พี่จะไปยังสถานที่แข่งรถนะน้องดรีม เผื่อว่าจะมีอะไรที่เป็นสาเหตุว่าทำไมถึงเกิดอุบัติเหตุขึ้น ปกติน้องฟรานเชี่ยวชาญเรื่องนี้มาก แต่ครั้งนี้กลับแปลก”
“พี่นิกซ์กำลังสงสัยว่าไม่ใช่อุบัติเหตุ?”
“พี่จึงจะไปตรวจสอบให้แน่ใจ น้องดรีมคอยดูแลพวกท่านอยู่ที่นี่ ถ้าหมอออกมาแล้วรีบโทรมารายงานพี่ด้วยว่าน้องฟรานเป็นยังไงบ้าง”
“พี่นิกซ์ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”
ฟีนิกซ์ส่งยิ้มอ่อนโยนแก่ภรรยาสาวก่อนเรียกคาเรนนำพายังสถานที่รถแข่งเพื่อตรวจสอบอุบัติเหตุครั้งใหญ่ ชายหนุ่มรู้จักนิสัยน้องชายคนเล็กดี ฟรานเซียสอารมณ์เลือดร้อน ไม่ฟังใครก็จริง แต่เรื่องรถแข่ง เขาชอบความเร็วเป็นงานอดิเรก เชี่ยวชาญกว่านักแข่งรถทั่วๆ ไป ไม่มีครั้งไหนเกิดอุบัติเหตุร้ายแรง
สัญชาตญาณสายเลือดมาเฟียด้วยกัน ฟีนิกซ์มั่นใจว่าต้องมีใครจงใจคิดจะเอาชีวิตน้องชายเพื่อตำแหน่งเจ้าพ่อมาเฟีย แต่ฟีนิกซ์ยังไม่ปักใจเชื่อหรือปรักปรำใคร เพียงแค่หาหลักฐานพิสูจน์ให้แน่ใจว่าอุบัติเหตุครั้งนี้อาจไม่ใช่อุบัติเหตุ!
…
ฟรานเซียสรับรู้ถึงความเจ็บปวดระบมทั่วตัว เขาค่อยๆ ลืมตาพยายามปรับแสงให้คุ้นชินภายในห้องกรอบสี่เหลี่ยม เจ้าพ่อมาเฟียอิตาลีคนปัจจุบันบ่นตัวเองว่าเขายังไม่ตายอีกหรือ ก่อนที่เขาจะหมดสติ อาจจะไม่ตื่นมาเจอพ่อแม่และคนที่รัก ถือว่าดวงแข็งยังไม่ตายง่ายๆ
“โอ๊ย”
“ฟรานเซียส! ลูกฟื้นแล้ว พี่ฟิลิปคะ กดเรียกหมอมาตรวจดูอาการให้ทีค่ะ”
“มัม แด๊ด”
คนป่วยปรายตามองบิดามารดา พยายามยันตัวเองลุกขึ้น ทว่าหัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่นเมื่อไม่รับรู้ความเจ็บปวดหรืออะไรกับขาสองข้าง
“แม่นึกว่าจะไม่เจอหน้าลูกอีกแล้ว อย่าไปแข่งรถนั้นอีก แม่ใจคอไม่ดี”
มาดามแพรวาสะอื้นไห้สวมกอดร่างลูกชาย ใจเธอแทบแตกสลายเมื่อรู้ข่าวฟรานเซียสเกือบเอาชีวิตไม่รอด ฟิลิปกดกริ่งเรียกหมอเมื่อคนป่วยรู้สึกตัว
“แล้วโรสรินล่ะครับมัม โรสรินไม่เข้ามาเยี่ยมผมเลยเหรอครับ”
เหมือนบรรยากาศความเงียบจะปรากฏขึ้น สองสามีภรรยาต่างหันหน้ามองกัน ฟรานเซียสพยายามส่ายหน้าไม่เชื่อว่าคนรักจะไม่มาเยี่ยมเขาในเวลาจะเป็นจะตาย
“ผมจะไปหาโรสริน”
“อย่าไปเลยลูกฟราน แม่ขอร้อง”
ไม่มีใครห้ามหรือบังคับเจ้าพ่อมาเฟียฟรานเซียสได้เลยสักคน ร่างสูงใหญ่พยายามยันขาสองข้างเพื่อลงจากเตียงเพื่อออกไปหาดวงใจของเขา ทันทีที่เท้าสองข้างก้าวลงสัมผัสแตะพื้นกลับทรุดฮวบลง ไร้ความรู้สึกบนพื้นห้องด้วยซ้ำ
“ฟรานเซียส!”
“ขะ ขาของผม...”
มือแกร่งพยายามใช้แรงทุบบริเวณขาสองข้างของเขารุนแรง ทว่าดันไร้ความรู้สึกเจ็บปวด มีเพียงความเฉยชา ไม่สามารถขยับไปมาตามใจชอบ จากอารมณ์ตื่นตระหนกเริ่มกลายเป็นพายุกราดเกรี้ยว ฟรานเซียสรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังด้อยค่า
“แด๊ด มัม มันเกิดอะไรขึ้นกับขาของผม ทำไม!”
ฟิลิปต้องคอยระงับอารมณ์ความกราดเกรี้ยวของลูกชายคนเล็กกับความจริงที่เพิ่งรับรู้จากผลรายงานจากหมอ ฟรานเซียสช็อคและทำใจยอมรับไม่ได้ว่าตัวเองต้องกลายเป็นภาระของคนในครอบครัว
“ขาของผมจะไม่มีวันหายเลยเหรอ ผมจะกลายเป็นคนพิการตลอดชีวิตเหรอครับคุณหมอ”
“กรณีของคุณฟรานยังพอมีโอกาสจะกลับมาหายได้เป็นปกติ ถ้าหากคุณฟรานเข้ารักษาทำกายภาพบำบัดอยู่สม่ำเสมอ บางทีขาของคุณอาจกลับมาเดินได้อีกครั้ง”
“ก็หมายความว่าบางทีขาของผมอาจไม่หายหรืออาจจะไม่กลับมาเดินได้ ผมต้องการหายจากอาการบ้าๆ พวกนี้ โธ่เว้ย!”
จากคนที่สมบูรณ์แบบเพียบพร้อมทุกอย่าง ทั้งตำแหน่งผู้บริหารใหญ่ ทั้งชื่อเสียงภาพลักษณ์ฉายาปีศาจนักรถแข่งที่มีสาวๆ คอยรุมล้อม ชีวิตของฟรานเซียสต้องพลิกผันตลอดกาลกลายเป็นผู้ชายธรรมดาขาพิการสองข้าง ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้
เขาเจ็บใจตัวเองที่ต้องกลายเป็นภาระของคนอื่น ต้องสูญเสียอวัยวะส่วนสำคัญที่สุด ไม่มีใครต้องการคนพิการ
“ใจเย็นๆ ลูกฟราน หมอบอกว่าถ้าลูกยอมรักษาทำกายภาพบำบัดทุกวัน บางทีลูกคง...”
“ผมต้องการเจอโรสริน มัมช่วยโทรตามโรสรินให้ผมหน่อยได้ไหม คนรักกันก็ต้องมาเยี่ยมกันบ้างสิครับ”
“แม่ให้หนูดรีมโทรตามหนูโรสตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ไม่มีใครรับสาย...”
เสมือนหัวใจแกร่งถูกเฉือดเชือนแตกออกเป็นชิ้นๆ รอยยิ้มของคนป่วยขาพิการที่เคยมีค่อยๆ คลายหายออกไป เขาจมปลักความคิดหลายสิบนาทีก่อนขยับริมฝีปากเอ่ยถาม
“แล้วองค์กรมาเฟียรู้เรื่องที่...”
“เรื่องนั้นแด๊ดให้ฟีนิกซ์จัดการอยู่ ฟรานเซียสควรห่วงรักษาตัวเองดีกว่า”
“ตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียว”
เสียงทุ้มใหญ่ตวาดดังลั่น สองมือกำแนบแน่นระงับอารมณ์โกรธ ขณะขาสองข้างไร้ความรู้สึก
“แต่ว่า...”
“ผมขอร้องเถอะ อย่าให้ผมต้องทำร้ายแด๊ดกับมัมเลยนะครับ”
“ตอนนี้ฟรานเซียสกำลังสับสนอยู่ เราควรปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียว”
“แต่แพรเป็นห่วงลูก...”
มาดามแพรวาห่วงสภาพจิตใจอ่อนแอของลูกชายคนเล็ก กลัวว่าฟรานเซียสอาจคิดสั้น หวาดระแวง จากคนที่เคยใจเย็นกลับกลายเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่ได้ดั่งใจเขาทุกอย่าง ยกเว้นโรสริน คนรักของลูก ซึ่งตอนนี้ไม่รู้มุดหัวหายไปไหน
เพียงประตูห้องพักฟื้นถูกปิดลง เปลือกตาคู่คมค่อยปิดลงเข้าหากัน ฟรานเซียสนึกอยากอาละวาดดั่งใจนึกแต่กลับทำอะไรไม่ได้ สิ่งเดียวที่เขาต้องการเจอซึ่งก็คือโรสริน คนที่เขารักสุดดวงใจ
และตอนนี้เธอกลับหายไป ในวันที่ชายหนุ่มต้องการกำลังใจมากสุด
“โรสริน ฉันต้องการเธอ”
เสียงร้องละเมอเพ้อหาคนรักอยู่เพียงคนเดียวกำลังอยู่ในสายตาคู่หวานของร่างบางแอบเฝ้ามองผ่านกระจกเล็กช่องหนึ่งบนประตูห้องพักฟื้นด้านนอก เพียงรักมาทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาลที่นี่
เมื่อรู้ข่าวว่าเพื่อนพี่ชายขาพิการ อาจเดินไม่ได้ตลอดชีวิต ในใจเธอวูบโหวง สงสารเขาเหลือเกิน
“คุณฟราน...”
ในฐานะน้องสาวของเพื่อนสนิทฟรานเซียสไม่สามารถเข้าไปเสนอหน้าให้เขาเห็น เพียงรักเจียมตัวเพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ หญิงสาวก็เป็นคนนอกสายตาสำหรับเขาอยู่ดี เป็นเพียงเศษฝุ่นละอองพัดผ่านไปก็เท่านั้น
- ผู้เขียน
