บทที่8 หน้าที่ให้ความสุขคนป่วย
1566 คำ
สถานที่ใหม่ซึ่งก็คือร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง ฟรานเซียสสั่งให้เพียงรักเป็นคนเข็นรถเข็นเข้ามาคนเดียว อาจเป็นเพราะเขาไว้วางใจเธอ คาเรนจองห้องไพรเวทล่วงหน้าสามชั่วโมง เธอตามใจคนป่วย ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ด้านนอกก็ดีเหมือนกัน
“คุณฟรานหิวข้าวเหรอคะ”
อาหารถูกวางตรงหน้าเลือกทำเอาเพียงรักเอ่ยถาม คาดว่าคนป่วยใช้เวลารักษาตัวทำกายภาพบำบัดทั้งวัน มองบนด้านนอกกระจกพบว่าท้องฟ้าเปลี่ยนสีกลายเป็นเย็นแล้ว
“ทั้งวันเรายังไม่มีอะไรลงท้อง หรือเธอยังไม่หิว?”
“เพียงไม่กล้ากินของคนป่วยหรอกค่ะ”
“มิน่าล่ะ รูปร่างของเธอผอมแห้ง...ถ้าเธอยังไม่หิว งั้นดูแลคนป่วยสิ”
“ดูแลคนป่วย?” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหาเป็นปม ฟรานเซียสหันมอง ทว่าปากไม่ขยับเอ่ยพูดอะไรตอนนี้
“รู้สึกมือไม้อ่อนแรง สงสัยคงเป็นผลพ่วงจากการทำกายภาพบำบัด หน้าที่พยาบาลควรดูแลคนป่วยอย่างไร หรืออยากให้ฉันสอน?”
เสมือนรับรู้หน้าที่ เพียงรักลุกขึ้นยืน ขยับเข้ามานั่งเก้าอี้ที่ว่างติดข้างกาย ดูเหมือนเจ้าพ่อมาเฟียจะไม่พึงพอใจ แขนแกร่งกระชากร่างเอวบางเข้ามานั่งบนตักแกร่ง โอบเอวหลวมๆ ป้องกันไม่ให้เธอหลบหนี
“ไหนคุณฟรานบอกว่ามือไม้อ่อนแรง หยิบจับอะไรไม่ได้ล่ะคะ”
“มือฉันไม่ว่าง มัวแต่จับเอวของเธออยู่ ป้อนข้าวให้ฉันหน่อยสิ”
คนตัวเล็กแอบส่งค้อนควักวงใหญ่แก่คนเจ้าเล่ห์ เพียงรักพยายามตัดใจเลิกชอบฟรานเซียสฝ่ายเดียวอยู่แล้วเชียว พอเขาทำอย่างนี้ หัวใจเธอดันสั่นหวั่นไหว ยิ่งอยากถอยห่าง คนเจ้าเล่ห์ยิ่งตวัดกระชับอ้อมกอดแนบแน่นขึ้น
“คุณฟรานจะกินอะไรก่อนดีคะ”
“ตามใจ ฉันกินได้หมด”
เขาไม่ใช่คนเรื่องมากและเหล่าอาหารตรงหน้าทั้งหมดล้วนเป็นอาหารที่เธอเคยบอกว่าชอบกินในยามครั้งแรกเจอหน้าอดีตเพื่อนพี่ชาย เพียงรักเลือกตักอาหารป้อนจ่อริมฝีปากหยักได้รูปปิดสนิท
“อ้าปากสิค่ะ คุณฟรานจะกินได้ยังไง?”
ฟรานเซียสเลือกอ้าปากรับกินอาหารจากมือของหญิงสาว จับมือเรียวนุ่มยึดไว้ก่อนเลียกวาดชิมความหวานละมุน ช้อนสายตาแพรวพราวฉ่ำเยิ้มมองอีกฝ่าย
“อย่าค่ะ”
“ทำไม...กลัวอะไร ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอด้วยซ้ำ”
เพียงรักหลบสายตาด้วยความเขินอาย ยิ่งทำเอาเจ้าพ่อหนุ่มได้ใจ
“อาหารหวานละมุน...หวานจนฉันนึกอยากกลืนกินอีก”
ฟรานเซียสไม่กลั่นแกล้งผู้ช่วยพยาบาลสาว กลัวเธออายขวยเขินจนทนไม่ไหวต้องรีบหลบสายตาเขาตลอด จากนั้นเพียงรักคอยบริการดูแลคนป่วยเจ้าเล่ห์ และเขาคะยั้นคะยอให้เธอกินจนมื้ออาหารเย็นนี้หมดเกลี้ยง
เขาแปลกใจตัวเอง ปกติไม่เคยกินข้าวมากมายขนาดนี้ คล้ายคนอยากตรอมใจตายทุกวันทุกคืน มีแค่มื้อเย็นนี้มื้อแรก เขากินแล้วมีความสุข อาจเพราะมองหน้าเพียงรักไปด้วยล่ะมั้ง
“ดึกแล้วคุณฟรานควรกลับไปพักผ่อนที่บ้านนะคะ ลมเริ่มเย็นลงแล้ว เพียงก็จะอาบน้ำพักเหมือนกัน”
“งั้นก็อาบน้ำด้วยกันสิ”
“ไม่ค่ะ”
มุมปากของฟรานเซียสกระตุกยกขึ้นเล็กน้อย เขาสั่งเธอเข็นรถเข็นของคนป่วยขึ้นรถยนต์พิเศษ จุดหมายปลายทางคือบ้านคริสซิลี โดยเขาไม่พูดอะไรมาก จากนั้นทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความเงียบ จมปลักกับความคิดของตัวเอง
20.00 น.
“นายใหญ่และคุณเพียงรักพักผ่อนให้สบายนะครับ ผมจะไม่รบกวนแล้ว”
“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะคุณคาเรน”
“ฮะแฮ่ม”
รอยยิ้มแย้มสดใสเคยแจกจ่ายให้มือขวาคนสนิทมาเฟียหนุ่มเพลย์บอยกลับหุบยิ้มฉับพลัน เพียงรักมองเจ้าของเสียงไม่พึงพอใจ ฟรานเซียสไม่ชอบเวลาที่เธอยิ้มหวานแก่ผู้ชายคนอื่น เขาหงุดหงิดอย่างไร้สาเหตุ
“ชอบอ่อยผู้ชายหรือไง”
“เพียงแค่ยิ้มขอบคุณคุณคาเรนที่ดูแลขับรถพาพวกเราออกไปด้านนอก คุณฟรานอย่าพาลเลยนะคะ”
“ใครใช้บอกให้เธอเรียกว่าพวกเรา?”
น้ำเสียงเข้มห้วนจัดตวาดดังลั่น เพียงรักสะอึกหน้าชาวาบ แววตาอ่อนโยนหม่นแสงลงเล็กน้อย เจียมตัวเองว่าเขาทำดี พูดดีด้วยก็เพราะสงสารเธอเท่านั้น
“ค่ะคุณฟรานเซียส”
เมื่อจัดการทำธุระคนป่วยอาบน้ำพร้อมกัน แต่เขาไม่ได้ทำอะไรเธอเลยเถิดนอกเสียจากเช็ดตัว สลับช่วยใส่เสื้อผ้าของตัวเอง เพียงรักพยายามมองเห็นร่างกายเปลือยเปล่าคนป่วยผู้ชายจนชิน ไม่กล้าหลบสายตาก้มมองน้องชายเขาแข็งตัวตื่นเต็มที่ผงาดจนหวาดกลัว
เขาแค่เอ่ยข่มขู่เธอเล็กน้อย เพียงรักหวาดกลัวนึกอยากจะวิ่งออกจากห้องนี้ไป
“ถึงฉันจะขาพิการ แต่ฉันก็ทำเธอท้องได้เหมือนกัน เพียงรัก”
“คุณฟรานเซียส!”
“อยากลองไหมว่าท่วงท่าของคนพิการจะเด็ดเหมือนคนปกติทั่วไปหรือเปล่า”
ฟรานเซียสนั่งพิงเตียงนอนจับเชยคางหันหน้าสบประสานสายตาวาบวับบางอย่าง เธอกลัวทุกอย่างจะเลยเถิดผละถอยห่างจากคนป่วย
“เอ่อ...คุณฟรานอย่าลืมว่าเกลียดเพียง เพียงเป็นน้องสาวของคุณคาเฟร ระหว่างเรามันไม่ควรเกิดขึ้น”
“เธอว่ามาที่นี่ก็เพื่อดูแลฉันภายนอก แล้วความผิดที่พี่ชายทำ เธอคิดว่าลบล้างได้อย่างนั้นเหรอ”
“หมายความว่ายังไง”
“เธอคิดว่าฉันจะยอมมีพยาบาลคอยดูแลอยู่ทำไม หน้าที่หลักของเธอคือการให้ความสุขของคนป่วย และความสุขที่ว่าก็คือนางบำเรอ”
“นางบำเรอ!”
เพียงรักเข้าใจคำเตือนจากพี่ชายว่าเขามีมุมอารมณ์ความดำมืดซุกซ่อนอยู่ในใจ หญิงสาวไม่ยอมตกเป็นเครื่องมือหรือของเล่นแก้แค้นของใคร เธอไม่น่าแอบหลงรักเขาข้างเดียว ภาพลักษณ์สุภาพบุรุษของเขาสร้างภาพหลอกลวงคนอื่น
“คุณเข้าใจอะไรเพียงผิดหรือเปล่าคะ การที่เพียงมาดูแลคุณก็เพราะสงสาร เห็นใจคุณฟรานที่ถูกพี่คาเฟรทำร้ายเพื่อชดใช้ความผิดแทนกัน ไม่ใช่อยากมาเพราะ...”
“การที่เธอเหยียบย่ำบ้านหลังนี้ เธอคือคนของฉัน ไม่ว่าฉันต้องการอะไร เธอก็ไม่มีสิทธิ์มาคัดค้าน และฉันสั่งให้เธอมาอมของฉันเดี๋ยวนี้!”
“ทุเรศ!”
“ปากดีแบบนี้ ถ้าขาฉันหายดีเมื่อไหร่ เธอนั่นแหละจะกดจมลงบนเตียงของฉัน”
เพียงรักค่อยๆ ก้าวเดินขยับตรงปลายเตียงนอนของคนป่วย สถานะนางบำเรอของเจ้าพ่อหนุ่มถูกยัดเยียดมาโดยที่เธอไม่ทันตั้งรับ หญิงสาวยอมทำเพื่อให้เขาผ่อนคลายอารมณ์ ขืนขัดคำสั่ง เขากลับมาอาละวาดเหมือนเดิม สิ่งที่พยายามทำมาทั้งหมดก็สูญเปล่า
‘คุณฟรานเซียส เพียงยอมเป็นนางบำเรอ หากคุณยอมรักษาตัวให้หาย เพียงจะขอเก็บความทรงจำช่วงสั้นๆ ให้สมกับที่เพียงแอบมองคุณฟรานมาโดยตลอด’
“ว้าย!”
ร่างเล็กเสียหลักทาบทับล้มแผงอกแกร่ง เธอรู้สึกตัวใช้สองมือยันลุกขึ้น ใบหน้าแดงก่ำสัมผัสความร้อนวาบหวามจากบริเวณเป้ากางเกงของเขา
“ทำเหมือนไม่เคยอมมันไปได้ ครั้งก่อนเธอก็อมมันจนฉันเสียวเสร็จรอบหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็...เพียงไม่ได้หน้าหนาเหมือนคุณฟราน”
“เดี๋ยวฉันจะสอนให้เธอชำนาญ ฉันอยากดูของของเธอบ้างว่ามันแดงหรือชมพูเข้มจ๋าเหมือนของผู้หญิงคนอื่นหรือเปล่า สัมผัสคราวนั้นฉันแค่จับ มันนุ่มลื่นมาก”
พูดจาลามกอย่างหน้าตาเฉย เธอเกลียดความมั่นหน้าของคนป่วยขาพิการ แต่ปากแจ๋วดีเหมือนเดิม
“ลามก!”
“หรือเธอชอบผู้ชายทำเนี้ยบ เสแสร้งภาพลักษณ์เป็นคนดี แต่ในใจก็อยากได้ตัวผู้หญิงที่ตัวเองหมายปองเท่านั้น พูดตรงๆ แต่ฉันก็จริงใจ”
เรือนร่างสวยงามจับก้นกระดกเข้ามาปรากฎหน้าของฟรานเซียส ทั้งอายแสนอายแต่ก็ยอมให้เขาย่ำยี ชายหนุ่มจับท่วงท่าหกเก้า ส่วนใบหน้าหวานสัมผัสแท่งเอ็นร้อนผงาดชูชัน
“สีชมพูเข้มเชียว”
ยอมรับมาเฟียเพลย์บอยเชี่ยวชาญประสบการณ์เจนจัดเรื่องเซ็กซ์ เห็นของผู้หญิงหลากหลายคนไม่เคยมีกลีบสีชมพูเข้มสวยงามเหมือนของเพียงรัก นิ้วแกร่งสอดเสยกระแทกเข้าหาจนใบหน้าหวานนิ่ว หลุดร้องในลำคอเจ็บปนเสียวซาบซ่าน
“อ๊ะ!”
“ยังไม่ทำอะไร น้ำของเธอก็เปียกชื้นแฉะเต็มเสียแล้ว เธอเนี่ยปากไม่ตรงกับใจจริง กอบกุมของฉันสิ เพียงรัก”
ใจสั่นวาบหวิว เพียงรักรวบรวมความกล้าใช้สองมือจับกอบกุมแท่งเอ็นร้อนค่อยรูดขึ้นรูดลง หลุดครางเสียงหวานเมื่อสัมผัสปุ่มลิ้นกวาดเลียชิมร่องแคบหลืบด้านนอกปลิ้นออกมาท้าทายสายตาคู่คม
“อ๊ะ คุณฟราน เพียงเสียว”
ฟรานเซียสไม่พูดอะไร มัวสนใจดูดน้ำหวานจากกลีบร่องแคมช่องทางรักอันคับแคบทางด้านหลัง เพียงรักเลือกใช้ปากปรนเปรอให้ความสุขแก่คนป่วยขาพิการ เขารู้สึกเสียวกระสันซาบซ่านไม่แตกต่างกัน
“อ๊า เพียงรัก อยากลองมีลูกกับคนขาพิการอย่างฉันไหมล่ะ?”
“...”
- ผู้เขียน
