“โธ่... ฝน” พิชญ์ดึงร่างน้อยของเธอมากอดรัดเอาไว้แนบอก ลูบผมนุ่มสลวยของเธอไปมาเบาๆ อย่างอ่อนโยน การได้ปรับความเข้าใจกัน ทำให้เขากับเธอรู้สึกโล่งใจไม่น้อย
“งั้นเราไปบอกเรื่องนี้กับพิมพ์กัน” เขาทำท่าจะดึงมือของเธอออกไปจากห้อง แต่เธอรั้งข้อมือของเขาเอาไว้
“ไม่ได้เด็ดขาดนะคะ”
“ทำไมล่ะ” เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม
“พิมพ์อาจจะรับไม่ได้ที่จู่ดีๆ เพื่อนอย่างฝนจะมาเป็นคนรักของคนเป็นพ่อ พิมพ์เป็นเพื่อนที่ดีของฝน ฝนจะไม่ทำให้พิมพ์เสียใจเด็ดขาด”
“เสียใจเรื่องอะไร พิมพ์ก็พูดเปิดทางให้เราสองคนไม่ใช่เหรอ”
“พิมพ์อาจจะพูดเล่นก็ได้ค่ะ ถ้าไม่มั่นใจฝนจะไม่ทำให้พิมพ์เสียใจอย่างเด็ดขาด” เธอย้ำประโยคเดิม ทำให้พิชญ์ต้องถอนใจเฮือกใหญ่ อาจเพราะว่าต้นฝนคิดมากแบบนี้ถึงได้หนีเขาไปก่อนหน้านี้
“ผมแล้วแต่ฝน แต่ผมคิดถึงฝนมากนะ” เขากุมแก้มนุ่มของเธอเอาไว้ ก่อนจะบดจูบริมฝีปากของเธออย่างดูดดื่ม
“อย่าค่ะคุณพิชญ์ เดี๋ยวพิมพ์มาเห
