ช่วงค่ำของวันสายลมและพ่อๆก็ยังนั่งกันอยู่ที่ศาลาไม้ไผ่หน้าบ้านหลังเล็กกระบอกตาคมเอาแต่จ้องมองไปยังประตูหน้าบ้านหวังให้มีสาวสวยใจดีใครสักคนเปิดประตูออกมา แต่เนิ่นนานทุกอย่างก็ยังคงเงียบ
“ สงสัยจริง แม่งอยู่กันเงียบในบ้านทำอะไรกันอยู่วะ ” ภูผาเอ่ยขึ้น ตั้งแต่แม่ๆเข้าบ้านไปกับปิ่นในบ้านหลังเล็กเงียบมากแตกต่างจากปกติเมื่อเจอกันสาวๆจะพูดคุยหัวเราะกันสนุกสนาน
มีเพียงสายลมที่ยังนั่งหน้าดำคร่ำเครียด ใจแกร่งคิดวุ่นวายไปหมด เขากลัวมากกลัวว่าอีกคนจะไม่ยอมใจอ่อนให้เขา พายุที่นั่งอยู่ได้แต่ลอบมองใบหน้าหล่อๆของน้องชายอยู่บ่อยครั้ง
” มึงจะเอาไงต่อวะลม “ ภูผาหันมาถามสายลมที่นั่งเงียบอยู่
“ ถ้าพูดยากนักผมก็จะใช้วิธีของผม ” สายลมเอ่ยบอกออกไป เขาคิดทบทวนดีแล้วพูดดีๆไม่ยอม เขาก็คงต้องใช้วิธีในแบบของเขา
“ วิธีอะไรของมึงวะ ” ภูผาเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
“ เจออีกทีจับทำเมียแล้วนะ ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยบอกพี่ๆอ
