“ อย่าเย็นชากับพี่แบบนี้ได้ไหมครับ พี่ขอร้อง ” สายลมเอ่ยบอกอีกคนออกไป ในตาสีเทาคู่นั้นจ้องมองไปยังใบหน้านวลสวยผ่านม่านน้ำตา แม้มันจะไม่ชัดที่ตาแต่มันชัดที่ใจเขาเสมอ
“ ที่ผ่านมาหลายปีคุณไม่รู้ตัวเหรอค่ะว่าคุณก็เย็นชาใส่หนูเหมือนกัน หนูเคยขอคุณสักครั้งไหมว่าอย่าเย็นชาใส่หนู ก็ไม่เคย….มาวันนี้คุณจะมาขอหนูทำไม กลับไปซะเถอะนะคะ กลับไปแล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก ยังมีคนดีๆอีกมากมายที่เหมาะสมกับคุณ คนอย่างหนูไม่เหมาะกับคุณหรอกค่ะ หนูขอใช้ชีวิตของหนูนะคะ “ เรียวปากสวยเอ่ยบอกคนตรงหน้าออกไป ทุกคนได้แต่ยืนมองทั้งสองนิ่งทอรุ้งยืนน้ำตาอาบแก้มเธอสงสารทั้งพี่ชายของเธอและปิ่น
“ แล้วก็ไม่ต้องรู้สึกสงสารหนู เพราะหนูไม่ได้ต้องการอะไรจากคุณแม้แต่ความสงสารหนูก็ไม่ต้องการ ” ปิ่นเอ่ยบอกสายลมออกไปเธอจำได้ดีคำพูดในวันนั้นของเขามันก็ยังดังก้องอยู่ในหูของเธอเหมือนกัน…
*ผมไม่ได้ชอบปิ่นไม่มีวันชอบและที่ผมทำทุกอย่างลง
