“ น้องปิ่นมาอยู่ได้ยังไงวะ กูว่าไกลจากแหล่งชุมชนมากนะเว้ย ! ” เมฆเอ่ยขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ผู้หญิงตัวคนเดียวจะอยู่ได้ยังไงกัน การเดินทางก็ไกลจะกินจะใช้ยังไงมันดูเหมือนเป็นไปไม่ได้สักอย่าง
ทุกคนฟังในสิ่งที่เมฆพูดเงียบๆเพราะมันจริงอย่างที่ว่ามาทั้งหมด มีเพียงสายลมที่รู้ดีว่าปิ่นต้องอยู่ได้แน่จากนิสัยเป็นคนง่ายๆใช้ชีวิตสมถะของเธอ
“ วัดอยู่ตรงไหนครับ ” สายลมหันไปถามชายชาวประมงที่นำทางมา
“ เดินตรงเข้าไปจะมี 4 แยกเล็กๆที่เป็นทางเท้าที่ชาวบ้านเดินกัน คุณก็เลี้ยวซ้ายเดินตรงไปเรื่อยๆก็จะเจอวัด เดินนานหน่อยนะครับ พวกคุณต้องรีบกันหน่อยนะเดี๋ยวมืดแล้วจะลำบาก ” ชายชาวประมงเอ่ยบอกสายลมออกไป
สองขาแกร่งสาวเท้าเดินไปข้างหน้าทันทีแม้จะไม่รู้จุดหมายปลายทางแต่เขาก็จะต้องไปให้ถึงและหาอีกคนให้เจอ ทุกคนพากันเดินเข้าไปในผืนป่ามะพร้าว การเดินทางที่ต้องแข่งขันกับเวลา เพราะถ้ามืดทุกอย่างก็จะจบลงกลับก็ไม่ไ
