ร่างบางนั่งกอดสายลมร้องไห้อยู่นานจนหลับคาอกแกร่งของสายลมไป สายลมที่เห็นอีกคนเงียบเสียงลงกระบอกตาคมก้มลงไปมองคนตัวเล็กก็เห็นอีกคนหลับไปพร้อมกับคราบน้ำตาบนแก้มนวล เป็นครั้งแรกที่สายลมเห็นปิ่นร้องไห้หนักขนาดนี้
มือหนาค่อยๆประคองร่างเล็กให้นอนราบไปบนที่นอนนุ่มๆอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆเช็ดคราบน้ำตาให้อย่างเบามือ จวบจนช่วงใกล้เช้าของวัน…
“ ฮือ !!! ปล่อย ปล่อย ช่วยด้วย ” เสียงปิ่นร้องไห้โฮขึ้นมาอีกครั้ง พลางปลดปล่อยน้ำสีใสออกจากกระบอกตาสวย เธอฝันร้ายมาตลอดทั้งคืนสายลมต้องคอยปลอบให้เธอหลับไปไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
” ฮือ….แม่ทิ้งหนูไปแล้วหนูจะอยู่กับใคร ฮือ..”เรียวปากสวยเอ่ยพึมพำออกมา สายลมนั่งฟังทุกอย่างนิ่งทั้งคืนที่ปิ่นละเมอร้องไห้ออกมาเธอเอาแต่พร่ำเพ้อเรื่องแม่กับเรื่องเหตุการณ์ที่เธอเจอ
ร่างหนาที่ทนต่อความสงสารไม่ไหวมือหนาหยิบมือถือราคาแพงที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมากดโทรหาอาจารย์หมอของโรงพ
