~ หลายชั่วโมงผ่านไปภายในห้องพักผู้ป่วย ~
บนเตียงกว้างมีร่างบางของปิ่นนอนหลับตาพริ้มอยู่ข้างๆเตียงมีรินลดาและพลอยใสนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง แม่เมื่อรู้ความจริงและอาการทั้งหมดของปิ่นก็นึกสงสารกันอยู่ไม่น้อย ส่วนพ่อๆก็พากันไปกินกาแฟที่ร้านกาแฟชื่อดังในโรงพยาบาลแห่งนี้
“ สงสารน้องปิ่นจัง ฉันไม่คิดเลยว่าปิ่นจะอาการแย่ขนาดนี้ ” เพียงฟ้าที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น ที่ผ่านมาจากที่เจอกันทุกครั้งปิ่นปกติมาก ยิ้มแย้ม สนุกสนาน เธอไม่เคยแสดงอาการอะไรออกมาให้ใครได้รู้เลย แต่สิ่งเดียวที่ทุกคนรู้คือ ปิ่นมักจะทะเลาะกับสายลมอยู่บ่อยครั้ง
“ ใช่ แล้วยังต้องมาเจอเรื่องแย่ๆอีกมันสมควรตายแล้วไอ้สองคนนั้น ” พลอยใสเอ่ยขึ้นรู้เรื่องอาการป่วยว่าตกใจแล้ว รู้ว่าน้องจะโดนวัยรุ่นขี้ยาข่มขื่นตกใจยิ่งกว่า ในระหว่างที่แม่ๆนั่งพูดคุยกันอยู่นั้น….
แกร๊ก….
ประตูห้องพักผู้ป่วยถูกเปิดเข้ามาตามมาด้วยกลุ่มพ่อๆพากันเดินเข้ามาในห้
