“เอ่อ วันนี้ท่านประธาน…” เสียงของฉันถูกกลืนหายไปพร้อมๆ กับสายตาดุๆ ที่พี่อคินส่งมาให้ ฉันพึ่งถูกดุเรื่องที่เรียกเขาว่าท่านประธานน่ะ พนักงานคนอื่นๆก็เรียกแบบนี้ทั้งนั้น ซึ่งฉันไม่เข้าใจทำไมต้องมาตั้งแง่กับฉันด้วย
“วันนี้พี่อคินต้องไปร่วมงานเปิดชอปสาขาใหม่ที่ห้างM จากนั้นมีนัดทานข้าวกับคุณปาแปง”
“ยกเลิก!”
“คะ”
“ยกเลิกนัดทานข้าวนั่นซะ”
“แต่พี่อคินเป็นคนให้ตามนัดคุณปาแปงไว้เองนะคะ พี่ลืมแล้วหรอคะ”
ฉันจ้องไปที่คนตัวโต ที่นั่งขมวดคิ้วเข้มอยู่หน้าแฟ้มเอกสาร เขากำลังจะจรดปลายปากกาเซ็นชื่ออนุมัติงาน มือหนาชะงักไปเล็กน้อย สายตาดุๆ นั่นช้อนขึ้นมองฉันที่ยืนกุมมืออยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา
“ถ้ามาลีไม่ได้รับอนุมัติให้ลาพักร้อนไปเที่ยวเกาหลี เธอต้องรับผิดชอบนะตามฝัน”
“คะ! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับตามคะ” มือหนาวางปากกาไว้บนเอกสารที่กำลังจะเซ็นเมื่อสักครู่ ฉันชะเง้อคอมองอย่างกล้าๆ กลัวๆ ริมฝีปากบางอ่านหัวก
