ฉันระเบิดร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ไม่ต่างอะไรกับคนที่สติแตกแล้วแตกอีก น้ำหูน้ำตาไหลออกมาจนเลอะแว่นสายตาไปหมด แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะสภาพจิตใจของฉันตอนนี้มันย่ำแย่เกินกว่าที่จะรับไหว ร้องไห้ให้ตามันบอดไปเลยก็ได้ ถ้าจะทำให้ฉันไม่ต้องเห็นคาร์เตอร์อยู่กับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้
“เพลินเอ๊ย ไม่เอาไม่ร้องเดี๋ยวไม่สบาย” คาร์เตอร์เอ่ยออกมาเสียงแผ่ว ดึงตัวฉันที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงหน้าเข้าไปกอดเอาไว้แน่น มือหนากดศีรษะฉันให้ซุกลงที่แผงอกแกร่งของเขา
“พราวว่าคุณบอกความจริงกับคุณเพลินเถอะค่ะ เธอเข้าใจคุณคาร์เตอร์ผิดไปกันใหญ่แล้ว”
“ฮึก...คาร์ตไม่รักเพลินแล้วใช่ไหม”
“เอาอะไรมาพูดว่าคาร์ตไม่รัก!” คาร์เตอร์เอ่ยขึ้นเสียงดุ นั่นยิ่งทำให้ฉันมั่นใจมากขึ้นว่าเขาหมดรักฉันแล้ว ปกติเขาไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้กับฉันเลยสักครั้ง
“ก็เห็นอยู่ว่าคาร์ตกำลังตะคอกใส่เพลินเสียงดัง”
ฉันได้ยินเสียงถอนหายใจหนักๆ ดังมาจาก
