“พาออมกลับมาหอพี่ทำไมเนี่ย ก็บอกแล้วไงว่าหายแล้ว”
ฉันบ่นอุบพลางเดินกะเผลกมายังเตียงนอน โดยมีเจ้าของห้องช่วยพยุงอีกแรง ถึงตอนนี้จะปวด ๆ อยู่บ้าง และวางน้ำหนักเท้าได้ไม่เต็มที่ แต่ก็ไม่ได้มีปัญหาต่อการใช้ชีวิตเลย
“เลิกเดินกะเผลกเหมือนหมาโดนสิบล้อเหยียบแล้วค่อยมาอวดดี”
“ไม่ได้อวดดี แต่ไม่อยากเป็นภาระ”
ฉันเถียงกลับไปทันควัน
“ฉันเคยพูดเหรอว่าเธอเป็นภาระ?”
พี่เรสเงยหน้าขึ้นมาถาม ก่อนจะก้มลงไปยกขาของฉันพาดขึ้นบนเตียงด้วยความระมัดระวัง ทั้งที่ฉันก็สามารถทำเองได้ นี่กะจะไม่ให้ขยับตัวเองเลยหรือยังไง ฉันแค่ข้อเท้าแพลงนะ ไม่ได้ขาขาด
“แล้วพี่ไม่มีเรียนหรือไง”
“มีช่วงบ่ายสามน่ะ หิวหรือยัง เดี๋ยวลงไปซื้อข้าวให้”
ฉันส่ายหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความบอกพี่อลันว่าออกจากโรงพยาบาลแล้ว ถ้าไม่ติดว่าเขาต้องดีลงานกับลูกค้าที่สิงคโปร์ ป่านนี้คงอยู่ชิดขอบเตียงไม่ห่างแล้วละ
“เสียดาย
