“ยังปวดข้อเท้าอยู่ไหม”
คนร่างใหญ่เอ่ยถาม ในขณะที่เดินไปหยิบเนกไทมาผูกที่คอ เห็นเขาบอกว่ามีเรียนในช่วงเช้า เลยปลุกฉันขึ้นมากินข้าวไวกว่าปกติ
“ไม่แล้วค่ะ”
“มั่นใจ?”
“ให้วิ่งให้ดูไหมล่ะ”
ฉันเอ่ยแกมประชดประชัน
“ไม่เอาอะ แค่เธอมาวิ่งเล่นในใจฉันทั้งคืนก็น่าจะเหนื่อยมากพอแล้ว”
“แหวะ! มุกคนแก่ยุค 90 ชัด ๆ”
คนถูกต่อว่าหัวเราะลั่น ก่อนจะขยับเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงที่ฉันนอนอยู่ แล้วยื่นเนกไทให้
“ผูกให้หน่อยสิ”
“เป็นง่อย?”
“เปล่า เป็นผัว”
เขาว่าพลางซบหน้าลงกลางอก แล้วโอบกอดฉันเอาไว้แน่น
“ไอ้พี่เรสส! อย่าเพิ่งเล่น เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก”
“อันที่จริงวันนี้ก็ไม่มีอะไรมากนะ แค่ไปดูกลุ่มอื่นพรีเซนต์งาน เพราะกลุ่มฉันพรีเซนต์ผ่านไปแล้ว ให้ฉันโดดเรียนมาอยู่เป็นเพื่อนไหม”
คนตัวโตเงยหน้าขึ้นมาถามพลางส่งสายตาออดอ้อน ทำเอาฉันเกือบใจอ่อนไปแล้ว
“ไม่ได้! ตัวติดกันตลอดเวลา พี่ไม่เบื่อหรือไง”
“ไม่อ
