ทันทีที่ได้ยินเสียงของรถยนต์แล่นเข้ามาภายในเขตบ้าน ศรันยภัทร ร่างสูงของอโณทัยที่ดูเหมือนจะจดจ่อรอเวลาที่หญิงสาวจะกลับมาก็ผุดลุกขึ้นยืนทันที ชายหนุ่มสาวเท้าออกจากห้องนั่งเล่นที่นั่งรอหญิงสาวอยู่หลายชั่วโมง พอออกมาก็ทันเห็นเธอกำลังก้าวเท้าลงจากรถยนต์พอดี แล้วดวงตาสีนิลก็ตวัดไปมองคนที่มาส่งหญิงสาวแล้วก็ได้แต่แปลกใจก่อนจะยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่าในขณะที่เรวัฒน์ก็ยกมือรับไหว้ชายหนุ่มเช่นกัน
“พ่อพายัยเรมาส่ง” เรวัฒน์พูดขึ้นในขณะที่มือข้างหนึ่งก็โอบไหล่บางของลูกสาวเอาไว้ เขาส่งยิ้มให้กับคนเป็นลูกเขยแล้วดึงมือของหญิงสาวให้มาหยุดยืนตรงหน้าของอโณทัย แล้วจากนั้นเรวัฒน์ก็ส่งมือของหญิงสาวให้กับอโณทัย ราวกับพ่อของเจ้าสาวส่งเจ้าสาวเข้าสู่มือของเจ้าบ่าวเหมือนกับวันนั้นไม่มีผิด...วันแต่งงานของคนทั้งคู่ อโณทัยกุมมือเล็กของหญิงสาวกระชับมั่นในยามที่ดึงหญิงสาวให้มายืนข้างกายเขา แต่หญิงสาวเสียอีกกลับมีสีหน้าเรียบ
