ในตอนเย็น หลังจากที่เรวัฒน์กลับไปแล้ว อโณทัยไม่รู้จะเริ่มต้นคุยอะไรกับเจ้าของดวงตาคมซึ้งคู่นั้นดี เลยตัดสินใจออกจากบ้านมาที่ชาเดรียน ก่อนจะโทรเรียกให้รวิภัทรที่กำลังอยู่บ้านเล่นกับลูกให้ออกมาหาเขาหน่อย แม้จะบ่นแต่สุดท้ายเจ้าตัวก็โผล่หัวมาที่ชาเดรียนจนได้
“แล้วแกจะเอายังไงต่อไปน่ะไทม์”
รวิภัทรเอ่ยขึ้น เมื่อได้ฟังในสิ่งที่อโณทัยพูดให้ฟังจนจบ รวิภัทรอยากจะหัวเราะเยาะใส่หน้าไอ้เพื่อนจอมหยิ่งคนนี้นักที่สุดท้ายแล้วมันก็มีอาการหนักยิ่งกว่าตอนที่เขามีความรักเสียอีก แต่คิดอีกทีไม่ซ้ำเติมมันดีกว่า เดี๋ยวมันมาป่วนชีวิตเขาแทนมันจะยุ่ง
“ไม่เอายังไงก็คิดว่าปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ รอเวลาให้เรยอมรับฉัน”
อโณทัยพูดขึ้น แล้วยกแก้วเบียร์เย็นเฉียบขึ้นมาจิบ ดวงตาคมดำจัดทอดมองเหล่านักเที่ยวยามราตรีที่กำลังดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน
“โหย...ไม่เคยคิดเลยว่ะว่าจะได้เห็นแกมาเล่นบทพ่อพระผู้แสนดีแบบนี้เลยนะไทม์”
