“คุยแล้ว คี เรได้คุยกับพี่วินแล้ว แต่พี่วินไม่ฟังอะไรฉันเลย พี่วินคิดว่าฉันร่วมมือกับนายอโณทัยหักหลังพี่วิน”
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงขมขื่น แล้วเบือนใบหน้าไม่สบสายตากับเพื่อนทั้งสอง ในขณะที่ทั้งพีรดาและคีตยาอุทานเรื่องชื่อเธอเสียงดังด้วยความไม่เชื่อ...
ไม่เชื่อว่าอนาวินจะคิดแบบนี้
“เร!”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร...” หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้มที่เพื่อนสนิททั้งสองต่างดูก็รู้ว่าเจ้าหล่อนฝืนเพียงใด เรณุกาลุกขึ้นยืนก่อนจะพูดว่า “เอาล่ะ นี่ใกล้เวลางานแล้ว ฉันคงต้องออกไปแล้ว อย่างน้อยที่ฉันทำอย่างนี้ฉันจะคิดว่าฉันได้ทำหน้าที่ของลูกกตัญญูแล้วกัน”
“ทั้งๆที่แกเอาชีวิตทั้งชีวิตของแกมาลงนรกอย่างนั้นเรอะ”
พีรดาคนเดิมที่อดเอ่ยประชดกับความคิดของเพื่อนไม่ได้ เรณุกาบางทีก็เหมือนจะฉลาด แต่ ณ เวลานี้เพื่อนของเธอเหมือนคนโง่ โง่! ที่ยอมเอาชีวิตทั้งชีวิตของตัวเองมาลงนรกทั้งๆที่รู้ดี!
“...”
เรณุกาได้แต่เม้มริมฝีป
