อนาวินมองแผ่นหลังบางของหญิงสาวที่เดินผละจากเขาไปเงียบๆ เรณุกาต้องการจะบอกอะไรกับเขา ทำไมเธอถึงบอกว่าความรู้สึกของเธอไม่เปลี่ยน แล้วถ้ามันยังไม่เปลี่ยนไปทำไมเธอถึงยอมแต่งงานกับพี่ไทม์...เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ
มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นมาคลึงขมับราวกับว่าทำแบบนั้นแล้วอาการปวดหัวที่เขามีตอนนี้มันจะหาย อนาวินถอนใจออกมาครั้งหนึ่ง ริมฝีปากสวยเกินกว่าจะเป็นของผู้ชายของเขาขบเม้มแน่นบ่งบอกอาการของคนคิดไม่ตก
ตึกๆๆ
เสียงร้องเท้าที่กระทบกับพื้นบนทางเดินอันเงียบเชียบทำให้อนาวินหลุดออกมาจากภวังค์ความคิด เขาหันไปมองร่างสูงในชุดสูทสีดำพอดีตัวของคนใส่เจ้าของฝีเท้านั้น เขาทำท่าจะขยับหลีกทางให้อีกฝ่ายเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ผู้ชายคนนั้นกลับหยุดยืนตรงหน้าเขา ริมฝีปากของผู้มาใหม่ยิ้มกว้างให้ก่อนจะพูดกับเขาว่า
“สวัสดีคุณอนาวิน “
อนาวินไม่ได้พูดอะไรในทันที ชายหนุ่มมองใบหน้าดูดีของอีกฝ่ายด้วยดวงตาฉายแววสงสัย ก่อนจะยอม
