“อวี้เออร์ เมื่อถึงเป่ยหาน พี่จะขอเจ้ากับท่านตาของเจ้าเสีย อย่าได้ห้ามพี่เลย” เขาสวมกอดนางไว้แน่น
“รออีกสักหน่อยไม่ดีรึ” นางเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างขอความเห็นใจ
“ไม่ได้ พี่อายุไม่น้อยแล้ว มิรู้ว่าจะได้อยู่กับเจ้าอีกนานเพียงใด” แม้รูปลักษณ์จะอ่อนเยาว์ลง แต่หากดูจากอายุของเขาและหรูอวี้ จ้าวลู่ฉือกลัวว่าตัวเขาจะจากนางไปเร็วกว่าที่คิด
เพราะภายในสนามรบ ดาบไร้ตา ตัวเขาที่ว่าเก่งกาจ อาจจะพลาดพลั้งได้สักวัน
“ข้าขอจัดการบางเรื่องก่อน แล้วท่านค่อยมาสู่ขอข้า”
“เรื่องใด” เขาจับตัวนางให้ลุกขึ้นพิงหัวเตียง เพื่อเอ่ยพูดคุยกัน
“ตัวข้ามีความแค้นกับสวีเหมยลี่และเซี่ยหรันเซียน หากนางสองแม่ลูกและตระกูลสวีของพวกนางไม่ล่มจมข้าคงไม่อาจปล่อยวางได้
“พวกนางทำอันใดเจ้า” เขาไม่เคยรู้เรื่องที่เกิดขึ้นมาก่อน แต่คงจะมีความแค้นไม่น้อย ถึงทำให้นางไม่อาจปล่อยวางได้
“ไม่ใช่ข้า” หรูอวี้มองหน้าของจ้าวลู่ฉืออย่างจริงจัง
