“ท่านแม่ทัพ หน้าท่านได้รับบาดเจ็บหรือไม่” ตู้หยวนเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย
เพราะยามนี้จ้าวลู่ฉือปิดบังใบหน้าช่วงล่างของเขาราวกับได้รับบาดเจ็บ หรือเป็นพวกโจรป่าไปแล้ว
“ไม่มากนัก” เขาปรายตามองมาที่หรูอวี้อย่างแฝงไปด้วยความหมาย หรูอวี้นางไม่แม้แต่จะกะพริบตาเพื่อให้ผู้ใดจับพิรุธของนางได้
"เช่นนั้นก็ดีแล้ว แม่กลัวเสียแทบแย่” ตู้เหลียนตบที่หน้าอกของนางเบาๆ
“ท่านแม่ ท่านพักผ่อนเถิด ข้าก็จะกลับไปพักที่ห้องแล้วเช่นกัน” หรูอวี้แม้จะได้น้ำหวานจากดอกบัวช่วยให้ร่างกายของนางฟื้นตัวแล้ว แต่นางก็ยังอยากที่จะพักผ่อนอยู่
“เช่นนั้นแม่จะให้เสี่ยวซีไปอยู่ดูแลเจ้า”
“มิต้องเจ้าค่ะ ข้าจะเข้าไปพักในมิติ” หรูอวี้กระซิบบอกความกับมารดา
“ตามใจเจ้า” ตู้เหลียนมองมาทางจ้าวลู่ฉือที่ยังอยู่ภายในห้องอย่างแปลกใจ “ท่านยังมีเรื่องใดอีกหรือไม่” จนนางต้องเอ่ยถามออกมา เมื่อเขาเอาแต่มองจ้องหรูอวี้ตาไม่กะพริบ
“ไม่มีอันใดแล้
