หรูอวี้ซุกหน้าลงกับหมอนอย่างไร้เรี่ยวแรง นางปรือตาขึ้นมามองบุรุษที่กอดนางไว้ในอ้อมกอด และเหมือนว่าหรูอวี้นางเพิ่งจะนึกได้
มารดาและพี่ชายของนางรอฟังข่าวเรื่องของนางอยู่ที่ห้องพักด้านนอก
“ต้องออกไปแล้ว ท่านแม่กับพี่ชายข้าคงกังวลไม่น้อย” นางดีดตัวขึ้น แต่ก็ต้องทรุดลงกับที่นอนตามเดิม
เมื่อช่วงล่างของนางปวดหน่วงจนแทบไม่อาจจะลุกขึ้นได้ หากเดินออกไปด้วยท่าทางประหลาดเช่นนี้ ไม่แคล้วต้องถูกจับได้อย่างแน่นอน
“เจ็บมากหรือไม่” เขารีบเปิดผ้าห่มเพื่อสำรวจช่องทางรักของนางทันที
“เฮ้ยยย ท่านจะทำอันใด” หรูอวี้หนีบขาไว้แน่น
“ให้ข้าดูเสียหน่อย” เขาลูบที่ต้นขาขาวอย่างสงสาร
“ไม่ต้อง ท่านช่วยไปชงชาให้ข้าหน่อยได้หรือไม่”
นางคิดว่าหากได้กินชาผสมน้ำหวานจากดอกบัว ร่างกายของนางอาจจะฟื้นตัวเร็วขึ้นก็ได้
“ได้” เขาลูบใบหน้าของนางอย่างรักใคร่ เมื่อรู้วิธีชงชาที่หรูอวี้นางว่าแล้ว เขาก็เดินเปลือยกายออกจากห้องนอนที
