“คุณกล้ามากที่หนีผมมาแบบนี้!”
โรดิออนกล่าวก่อนคลายวงแขนแกร่งปล่อยร่างเล็กให้นั่งลงบนโซฟาบุกำมะหยี่สีน้ำตาล หากก็มิได้เกรี้ยวกราด จะมีก็แต่สายตาเคียดขึ้งที่มองมาขณะหย่อนร่างลงนั่งฝั่งตรงข้าม เมื่อครู่ที่กอดลดาเขาไม่ได้คิดไปเองว่านวลเนื้อนั้นร้อนผ่าวจนเขารู้สึก ทว่าชายหนุ่มกลับยังทำหน้าบูดบึ้ง นัยน์ตาสีเหล็กกล้ายังเข้มคลั่กยิ่งได้เห็นหญิงสาวนั่งหน้าแดงก่ำขณะกระชับเสื้อโค้ทไว้แน่นและไม่ยอมหันมองอย่าว่าแต่จะชายตาแล
“คิดว่าผมไม่รู้หรือว่าคุณอยู่ที่ไหน คนที่พาคุณมาส่งที่นี่เป็นเพื่อนบ้านของผม คุณคิดผิด อิเล็คตร้า ที่ไม่รู้ว่าผมก็รู้จักชาวบ้านแถวนั้นเหมือนกัน”
ชายหนุ่มใช้คำพูดประชดประชันทว่าน้ำเสียงหย่อนความดุดันลงกว่าครึ่ง เพียงอึดใจเท่านั้นทั้งสองก็รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนตัวของเรด แอร์โรว์ รถไฟออกจากชานชาลาของสถานีกอมโซโมลสกายาแล้ว ลดายังนิ่งเงียบขณะเสียงเครื่องจักรดังขึ้นเรื่อย ๆ หญิงสาวค่อย
