เพลย์บอยร้ายรุมรัก 3P

วิทยาลัยเซนต์เทล (Sentel University) บรรยากาศในรั้วมหาวิทยาลัยยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลงตั้งแต่ปี 1 จนตอนนี้ฉันอยู่ปี 4 ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม วุ่นวายเหมือนเดิม ฉันชื่อนีน่าเป็นลูกสาวของท่านนายกรัฐมนตรีคนล่าสุดของประเทศไทย ถึงครอบครัวฉันจะมีชื่อเสียงแต่ตัวฉันกลับไม่อยากบอกใครว่าตัวเองเป็นใคร ตอนปี 1 ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ ฉันไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลยแถมยังโดนกลั่นแกล้งสารพัดแต่โชคดีที่ฉันมีเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาลชื่อว่านาวา นาวาเป็นเพื่อนชายเพียงคนเดียวที่ฉันอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ถ้านาวาไม่ประกาศก้าวว่าฉันเป็นลูกของใคร ฉันก็คงจะถูกรังแกอยู่แบบนั้นแต่เชื่อไหม หลังจากที่ทั้งมหาวิทยาลัยนี้รู้ว่าพ่อฉันเป็นใครก็มีแต่คนอยากเข้าหา ฉันไม่เคยถูกกลั่นแกล้งอีกเลย นี่แหละที่มันทำให้ฉันรู้สึกถึงความไม่จริงใจของนักศึกษาที่นี่ "คุณหนูครับวันนี้เลิกเรียนกี่โมงครับเดี๋ยวผมจะมารับก่อนเวลาคุณหนูจะได้ไม่ต้องรอนาน" "14:00 น ค่ะ" "งั้นวันนี้คุณหนูตั้งใจเรียนนะครับ มีอะไรโทรหาผม ผมจะรีบส่งบอดี้การ์ดมาดูแล" "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ น้ายอดกลับไปช่วยงานป้าอิ่มเถอะ" "ครับคุณหนู" ฉันเดินลงมาจากรถเหล่านักศึกษาต่างพากันมองมาที่ฉัน บางคนก็ยิ้มทักทายบางคนก็โบกไม้โบกมือ ฉันยิ้มให้ทุกคนอย่างเหนื่อยใจแล้วถือกระเป๋าสะพายก้าวเดินเข้ามาด้านในด้วยรองเท้าส้นสูง มหาวิทยาลัยเซนต์เทลเป็นมหาวิทยาลัยของครอบครัวนาวา ครอบครัวนี้สนิทกับครอบครัวฉันมาก ทุกเดือนทั้งสองบ้านต้องมาเจอกันแวะทานข้าวทำกิจกรรมร่วมกัน นาวามีพี่ชายชื่อว่านาวินตอนนี้พี่นาวินเป็นรองผู้บริหารของมหาวิทยาลัยไม่ได้ลงมาสอนเพราะไม่ได้จบด้านนี้มาโดยตรง พี่นาวินจบบริหารนอกจากรับตำแหน่งเป็นรองอธิการบดีพี่นาวินก็ยังมีกิจการส่วนตัวหลายอย่าง ส่วนนาวาก็เป็นเพลย์บอยที่ฉันสนิทมาก จนต้องช่วยคัดกรองผู้หญิงให้ทุกครั้งแต่ฉันไม่เคยเห็นนาวาจะตัดใจชอบใครเลยสักคน คุยๆ เลิกๆ บางครั้งแค่เดือนเดียวเปลี่ยนผู้หญิงไปแล้ว 7 คน "นาวาทำไมวันนี้ไม่ไปรับฉันที่บ้าน?" "คุณหนูนีน่าครับ เมื่อวานผมแจ้งคุณหนูไปแล้วนะครับว่าวันนี้ผมต้องไปรับเพื่อนของคุณหนู" "เพื่อนฉัน?" เมื่อวานฉันคงไม่ได้ฟังสิ่งที่นาวาพูดเพราะกำลังจดจ่อมองไปที่หน้าห้องเรียน ตอนที่พี่นาวินเดินมาตรวจความเรียบร้อยของมหาวิทยาลัย "เมื่อวานน้ำชารถเสีย รถอีกคันพี่ชายก็ต้องเอาไปทำงาน ฉันก็เลยต้องไปรับไงอย่าบอกว่าเมื่อวานเธอไม่ได้ฟัง" "เหรอ.... สงสัยฉันจะลืม ช่างมันเถอะแล้วนี่น้ำชาไปไหนล่ะ" น้ำชาก็เป็นเพื่อนของฉันอีกหนึ่งคน ฉันรู้จักกับน้ำชาผ่านนาวาอีกที นาวากับน้ำชาค่อนข้างสนิทกันเพราะเจอกันที่เรียนพิเศษแต่ฉันกับน้ำชาเพิ่งมารู้จักกันตอนปี 1 ถ้านาวาไม่แนะนำให้ฉันรู้จัก ฉันก็คงไม่กล้าคุยด้วย ในขณะที่ฉันกับนาวามองซ้ายมองขวา น้ำชาก็รีบวิ่งมาพร้อมกับน้ำส้มคันของโปรดของเธอ "พวกแกฉันซื้อน้ำส้มมาฝากชื่นใจมากอ่ะ นี่ของนาวากับของแกนีน่า" "ขอบใจนะน้ำชา" "เออนี่วันนี้ 14:00 น เรียนเสร็จพวกแกไปไหนกันไหม ฉันอยากจะชวนไปกินข้าวด้วยกันหน่อย พักหลังที่บ้านฉันทำแต่งานกลับบ้านไปฉันก็เหงา" "ฉันว่างไปกับฉันก็ได้นะ ไปด้วยกันไหมนีน่า" ฉันส่ายหน้าให้นาวาช่วงนี้ไม่อยากออกไปไหนเลยเหมือนจะเป็นประจำเดือนมันเพลียๆ อยากจะนอนอย่างเดียว "งั้นไม่เป็นไรแกไม่ไปก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันไปกับนาวาก็ได้ นาวามันมีร้านชาบูเปิดใหม่เราลองไปกันไหมหัวละ 399 บาทเอง" "ได้สิ" ทั้งสองเดินนำหน้าขึ้นบันไดพร้อมพูดคุยกันสนุกสนานส่วนฉันได้แต่เดินกุมท้องอยู่ด้านหลัง วันนี้วิชาแรกพวกฉันต้องขึ้นไปเรียนชั้นบนสุดของตึกนี้ ในขณะที่ฉันกำลังเดินขึ้นบันไดฉันก็รู้สึกถึงอาการปวดท้องจนต้องหยุดเดินสงสัยประจำเดือนฉันจะมาแล้วแน่ๆ "นาวา...." ฉันเอ่ยปากเรียกแต่นาวาไม่ได้ยิน เขากำลังคุยและเปิดดูรูปรีวิวร้านชาบูกับน้ำชาจนกระทั่งมีมือของใครบางคนจับแขนฉันเอาไว้ เมื่อฉันหันไปมองคนด้านหลังก็ต้องตกใจเพราะใครคนนั้นที่ช่วยฉันไว้เป็นพี่นาวินที่เดินตามขึ้นมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ "พี่นาวิน!" "ท่านรอง" เขาพูดเสียงเรียบสายตาแน่นิ่งเหมือนคนไม่รู้สึกรู้สากับทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ เขามองมาที่ท้องฉันเพราะมือของฉันกำลังกุมท้องตัวเองอยู่ "ไม่กินข้าวมาอีกแล้วใช่ไหม?" "ไม่ใช่นะคะ ฉันแค่ปวดท้องเป็นประจำเดือน" "เรียนไหวไหมถ้าไม่ไหวก็ไปนอนห้องพยาบาลก่อน" "ห้องพยาบาลอยู่ชั้นล่าง ตอนนี้ฉันเดินไปไม่ไหวหรอกค่ะท่านรอง" "งั้นไปพักที่ห้องฉันก่อนเดินไหวใช่ไหม" ฉันพยักหน้าช้าๆ ห้องของท่านรองอยู่ตรงหน้าฉันนี่เอง เขาพยุงฉันเข้ามานั่งที่โซฟาแล้วเดินไปหยิบเสื้อคลุมของตัวเองที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าขนาดเล็กออกมาให้ฉันคลุมขาไว้ "ไม่เข้าใจว่าทำไมนักศึกษาผู้หญิงที่นี่ชอบใส่กระโปรงสั้น จะลุกจะนั่งก็ลำบาก" "มหาวิทยาลัยเอกชนก็แบบนี้แหละค่ะ อีกอย่างที่นี่ก็ไม่ต่างจากมหาวิทยาลัยนานาชาติ ทุกคนเลยใช้ชีวิตกันแบบอิสระอยากจะทำอะไรก็ได้" "ไอ้นาวาไปไหนทำไมปล่อยให้เธอเดินอยู่คนเดียว" "ป่านนี้คงยังไม่รู้ว่าฉันหายไปแล้ว น้องชายของท่านรองใช้ไม่ได้เลยค่ะ" ครืดดด พูดไม่ทันขาดคำนาวาก็โทรมาคงจะเห็นฉันหายไปถึงได้รีบโทรตาม ฉันกดรับสายแล้วบอกเขาว่าตอนนี้ฉันป่วยกะทันหันปวดท้องนั่งพักอยู่ที่ห้องของพี่ชายเขา เรียนเสร็จเดี๋ยวนาวาก็คงจะเดินมาหาฉันที่ห้องทำงานของพี่ชายเขาเอง