ดึกคืนนั้น
“อือ…” พิงค์รู้สึกตัวตื่นเมื่อรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังรบกวนตัวเองอยู่ ก่อนจะค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมอง “ใคร?”
“ฉันเอง…” ครามเอ่ยขึ้น
ทว่า…
“ปล่อย!” พิงค์ดึงเท้าคืนกลับมาก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่ง “กลับมาทำไม?” เธอถามน้ำเสียงนั้นเปี่ยมไปด้วยความน้อยใจและโกรธคนตรงหน้า
“โกรธเหรอ?”
“ออกไปฉันจะนอน”
“นอนด้วย”
“ไม่! จะไปนอนที่ไหนก็ไป!”
“พิงค์…” ครามเอ่ยเรียกชื่อเธอน้ำเสียงแผ่วเบา ถึงแม้ภายในห้องจะมืดมองเห็นเพียงเงาสีดำ แต่ใจก็รับรู้ถึงความไม่พอใจของพิงค์ในตอนนี้ “งั้นเอาไว้ใจเย็นเมื่อไหร่ค่อยคุยกันนะ”
ครามยอมเดินออกมาจากห้องของพิงค์อย่างว่าง่าย เขาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเธอในตอนนี้ เพราะยิ่งคุยไปก็ยิ่งทำให้ทะเลาะกันไปซะเปล่า ๆ
ด้านนอก
“นายจะไปไหนครับ?”
“จะออกไปคลับ คอยดูแลพิงค์ด้วยอย่าให้เธอออกไปไหน”
“ครับนาย เอ่อ…”
“มีอะไร?”
“ถ้าคุณพิงค์มาถาม นายจะให้ตอบว่ายังไงครับ”
“แล้วแต่พ
